Όπως είναι γνωστόν, σε δεινή οικονομική κατάσταση, δεν βρίσκεται μόνο η χώρα μας, αλλά και άλλες χώρες της Ευρώπης, με διαφορετικά όμως αίτια η καθεμία και μάλιστα δύο απ’ αυτές βρίσκονται όπως και η δική μας, κάτω από την ομπρέλα της Τρόικας, δηλαδή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου – της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΔΝΤ – ΕΕ – ΕΚΤ).
Ας πάρουμε τώρα μια – μία ξεχωριστά αυτές τις χώρες και ας δούμε τώρα, βήμα – βήμα, φίλε αναγνώστη, πώς αντιδρούν οι λαοί αυτών των χωρών και οι Κυβερνήσεις τους. Θα ξεκινήσω από τη μικρότερη:
Ιρλανδία: Ήταν η πρώτη χώρα, που προσέφυγε στο ΔΝΤ. Η τότε αντιπολίτευση (σημερινή Κυβέρνηση) δεν συμφώνησε σε αυτό, έσυρε τη χώρα στις πρόωρες εκλογές, τις οποίες κέρδισε με σημαία την επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, με αιχμή του δόρατος την μη αύξηση της φορολογίας, που απαιτούσε η Τρόικα. Τελικά τα πήρε ο νέος Πρωθυπουργός, όλα πίσω και επέτυχε όμως την επαναφορά των κατωτάτων συντάξεων στις προ του μνημονίου θέσεις τους. Σήμερα η Ιρλανδία συνεχίζει την πορεία με κοινή πλεύση Κυβέρνησης – Αξιωματικής Αντιπολίτευσης (πρώην Κυβέρνησης) και μπήκε σε ορθό δρόμο και ήδη πέρασε το πρώτο τρίμηνο του τρέχοντος έτους, σε θετικό πρόσημο με αύξηση του ΑΕΠ σε 1,2%. Βλέπουμε λοιπόν με συναίνεση Κυβέρνησης και Αξιωματικής Αντιπολίτευσης η Ιρλανδία μπήκε σε καλό δρόμο.
Πορτογαλία: Για άλλο δρόμο μιλούσε και η Αξιωματική Αντιπολίτευση στην Πορτογαλία. Απέρριψε το πακέτο μέτρων λιτότητας, που υπό την πίεση των επιθέσεων των αγορών είχε φέρει στη Βουλή, η Κυβέρνηση μειοψηφίας Σόκρατες. Η Κυβέρνηση καταψηφίστηκε και η Πορτογαλία οδηγήθηκε πιο γρήγορα στην αγκαλιά της Τρόικας. Τώρα η ίδια (Αντιπολίτευση), μπροστά στο φάσμα της χρεοκοπίας και έχοντας εισπράξει σημαντικές απώλειες στα ποσοστά των δημοσκοπήσεων, χαρακτηρίζει αναγκαίο ένα ακόμη σκληρότατο πακέτο μέτρων, το οποίο παγώνει μισθούς και συντάξεις, κόβει επιδόματα ανεργίας αυξάνει τον ΦΠΑ, για το οποίο συμφώνησε και έτσι δόθηκε η βοήθεια των 78 δισ. ευρώ. Ένα πακέτο, που παρά τα όσα λέγονται, είναι εξίσου σκληρό με το ελληνικό, αν λάβει κανείς υπόψη του τις συνθήκες υπό τις οποίες οδηγήθηκε, η κάθε χώρα στο Μνημόνιο και κυρίως το ύψος του χρέους, το οποίο στην Πορτογαλία φθάνει το 93% του ΑΕΠ έναντι 143% στην Ελλάδα. Ήδη στις πρόωρες εκλογές της 5ης Ιουνίου 2011, εκεί που ο Σόκρατες ήταν πολύ πίσω στις δημοσκοπήσεις, έχει βελτιώσει σημαντικά τη θέση του, έναντι του αντιπάλου του και ο εκλογικός αγώνας τείνει να γίνει ντέρμπι.
Ισπανία: Δωδέκατη οικονομική δύναμη στον κόσμο και 5η στην ΕΕ, το κόμμα του πρωθυπουργού της χώρας Θαπατέρο στις δημοσκοπήσεις είναι 18 μονάδες πίσω από την Αξιωματική Αντιπολίτευση, εντούτοις όμως όχι μόνο δεν ζητά πρόωρες εκλογές, αλλά απεναντίας συμφώνησε στα σκληρά μέτρα της Κυβέρνησης όπως η αύξηση ων ορίων ηλικίας στα 67 χρόνια. Οι εκλογές θα γίνουν κανονικά στη λήξη της θητείας της παρούσας Βουλής τον Μάρτιο του 2012. Συμπτωματικά Βουλευτικές εκλογές και στις δύο χώρες (Ελλάδα – Ισπανία) έγιναν ταυτόχρονα το Μάρτιο του 2004. Στη χώρα μας έγιναν στη συνέχεια πρόωρες εκλογές το Σεπτέμβριο του 2007 και τον Οκτώβριο του 2009 και καθημερινά συζητάμε την εκ νέου προσφυγή στο λαό, που αν γίνουν πιστεύω να είναι και η χαριστική βολή για το μέλλον της πατρίδας μας. Αντιθέτως στην Ισπανία έγιναν κανονικά τον Μάρτιο του 2008 και έπονται κανονικά οι επόμενες, για το Μάρτιο του 2012 και κουβέντα δεν γίνεται για πρόωρες.
Τώρα στη χώρα μας ενώ δεν είμαστε στο χείλος του γκρεμού αλλά μέσα σε αυτόν και στα τάρταρα και ο πρωθυπουργός μας, πιστεύω να γνωρίζει πολύ καλά αυτό, δείχνουν εξάλλου τα μέχρι σήμερα αποτελέσματα του Μνημονίου, ότι μόνος του, δεν μπορεί να βγάλει τον τόπο από τα αδιέξοδα, που έχει περιέλθει, εάν δεν βάλει για τα καλά πλάτη η Αξιωματική Αντιπολίτευση, εντούτοις όμως δεν κάνει τίποτε προς την κατεύθυνση αυτή, αλλά με έναν ανιαρό καταγγελτικό λόγο καταλογίζει για όλα τα δεινά ως αποκλειστικά και μόνον υπεύθυνη την προηγούμενη Κυβέρνηση και το κόμμα της Ν.Δ. Από την άλλη πλευρά ο αρχηγός της Αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν φαίνεται να δείχνει κάποια προθυμία, για να βοηθήσει τον τόπο και τονίζει συνέχεια ότι, η όποια ανοχή προς την Κυβέρνηση είναι συνενοχή και ποντάρει και αυτός, όπως προηγούμενα και ο σημερινός πρωθυπουργός, στη θεωρία του ώριμου φρούτου, για να τον διαδεχθεί και «Γαία πυρί μιχθήτω».
Βλέπουμε συνεπώς ενώ οι χώρες Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία πορεύονται, για την αντιμετώπιση της δεινής Οικονομικής κρίσης, που διέρχονται, με συνεννόηση και συναίνεση Κυβερνήσεων και Αντιπολιτεύσεων μόνον στη δική μας Χώρα, δεν μπορούμε να συνεργαστούμε, να συνεννοηθούμε και να συναινέσουμε πάνω στα αυτονόητα, ότι ο υπέρτατος Νόμος, είναι η σωτηρία της Πατρίδας μας και όχι ο αγώνας για την εξουσία, όπως πράττουν δυστυχώς τα δύο μεγάλα κόμματα, που εναλλάσσονται από το 1974 στις Κυβερνήσεις αυτού του δύσμοιρου τόπου.
Κύριε πρωθυπουργέ και αρχηγέ της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, κακά τα ψέματα, τη χώρα την έφεραν εδώ πιασμένα χεράκι – χεράκι τα δύο κόμματα εξουσίας (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ), επομένως είστε όχι μόνο υπερχρεωμένοι, αλλά και καταδικασμένοι να συνεργαστείτε, γιατί τα προγράμματά σας συμπίπτουν σε πολλά σημεία, για να βγάλετε τη χώρα μας, ανώδυνα από τα τάρταρα, που εδώ και χρόνια βρίσκεται. Διαφορετικά θα παραμείνετε στη συνείδηση του λαού ιστορικά όχι μόνο ανόητοι αλλά συγχρόνως και αμετανόητοι.
Ας θυμηθούμε εδώ και κυρίως οι κ. Παπανδρέου και Σαμαράς ας θυμηθούν, την ευθύβολη και άκρως τολμηρή και θαρρετή φράση του Ουίνστον Τσόρτσιλ στη Βουλή των Κοινοτήτων τον Μάιο του 1940. «Δεν έχω τίποτα να προσφέρω παρά μόνο αίμα, μόχθο, δάκρυα και ιδρώτα.
Εν κατακλείδι στους ηγέτες των εναλλασσομένων στην εξουσία δύο μεγάλων κομμάτων (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ) εναπόκειται, να το σκεφθούν πολύ καλά και να αποφασίσουν, αν ήλθε τώρα η ώρα, για μια νέα Αρχή και περίοδος για το καλό της Πατρίδας μας, για να πάψουν επιτέλους να είμαστε στο στόχαστρο του κόσμου, ως μια χώρα και ως ένα λαό, που δεν μπορεί να συνεννοηθεί και να συμφωνήσει για τα αυτονόητα.
