...Έτσι αναγραφόταν σε ένα πανό που αναρτήθηκε σε μία από τις ειρηνικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας που κάνουν εδώ και μέρες πολίτες του κόσμου, διαμαρτυρόμενοι για την κατάσταση που επικρατεί στην Ε.Ε. και πλήττει τους πολίτες. Η διαμαρτυρία, όπως όλοι γνωρίζουμε πια, ξεκίνησε από την Ισπανία με αφορμή τις επερχόμενες τότε περιφερειακές εκλογές, συνεχίστηκε επί μέρες χωρίς εξάρσεις, ειρηνικά και εντέλει μέσω του διαδικτύου εξαπλώθηκε και σε άλλες χώρες.
Οι Ισπανοί να πούμε ότι και αν η χώρα τους ανήκει στις «προβληματικές» χώρες της Ε.Ε. δεν έχουν πάρει (ακόμη τουλάχιστον) «γεύση» Μνημονίου. Βρίσκονται όμως στον... προθάλαμο και αυτό δείχνουν καλά να το αντιλαμβάνονται, βλέποντας τα όσα συμβαίνουν γύρω τους. Και, έχοντας ήδη υποστεί σειρά αυστηρών μέτρων και περικοπών, στην προσπάθεια που κάνει η παρούσα κυβέρνηση να αποφύγει η Ισπανία τη μοίρα της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, αν και όλοι περιμένουν και υπολογίζουν ότι η Ισπανία θα είναι η επόμενη που θα ακολουθήσει τον «Γολγοθά» του Μνημονίου. Όντας στον «προθάλαμο» όμως και με μια ανεργία που εδώ και χρόνια, πριν το πρόβλημα φανεί τόσο εκρηκτικό ακόμη και στις «μνημονιακές» χώρες που ξεπερνάει το 20%, έχουν φαίνεται μια πολύ καλή αίσθηση αλλά και πρακτική αντίληψη λόγω αυτών που υπόκεινται για όσα τους περιμένουν. Άλλωστε γι’ αυτό και η παρούσα κυβέρνηση καταποντίστηκε στις περιφερειακές εκλογές και εκτιμάται ότι αυτή θα είναι η μοίρα της και στις εθνικές.
Αυτό όμως δεν είναι το σημείο που μας ενδιαφέρει στην παρούσα φάση. Αυτό που ενδιαφέρει είναι ότι οι Ισπανοί πολίτες επέλεξαν - ως φαίνεται - έναν επιτυχημένο και ειρηνικό τρόπο διαμαρτυρίας, ο οποίος σύντομα βρήκε μιμητές και ο οποίος, προφανώς, για να υπάρχει τόση μαζική συμμετοχή και διάθεση δεν «καπελώνεται» από κόμματα, έμμεσα ή άμεσα, από συνδικαλιστές και φορείς και λοιπούς «ύποπτους», οι οποίοι ή παρακινούν τέτοιου είδους καταστάσεις ή σπεύδουν να τις προσεταιριστούν προς ίδιον πολιτικό όφελος.
Μέσα σ’ αυτό το είδος, λοιπόν, και το κλίμα διαμαρτυρίας, αναρτήθηκε και το πανό που έλεγε «ησυχία μην ξυπνήσουμε τους Έλληνες», με μεγάλη δόση ειρωνείας και απορίας συνάμα και απόλυτα δικαιολογημένα, επίσης. Γιατί, ενώ άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί, που δεν έχουν καν τα προβλήματα των Ισπανών και δεν βρίσκονται στο κατώφλι του Δ.Ν.Τ., έσπευσαν να ενισχύσουν τον αγώνα τους και να συμμετάσχουν σε αυτόν, εμείς... Εμείς που είμαστε στη χειρότερη θέση όλων, έχουμε περάσει των παθών μας τον τάραχο και το πράγμα τελειωμό δεν έχει, καθόμασταν μέχρι χθες και απαθείς παρακολουθούσαμε αυτού του είδους τις μαζικές κινητοποιήσεις. Είναι βέβαιο ότι και μεις αν ήμασταν στη θέση των Ισπανών ή των λοιπών που διαμαρτύρονται, την ίδια «απορία» θα είχαμε για την «απάθεια» των Ελλήνων.
Υπάρχουν βέβαια εξηγήσεις. Από τις πολλές «σφαλιάρες» που έχουμε φάει τον τελευταίο χρόνο έχουμε ζαλιστεί πια οι άνθρωποι, έχουμε πάθει διάσειση χρόνια και δεν ξέρουμε κατά «πού» να κάνουμε. Από φόβο, από «παράδοση» στο αναπόφευκτο, από κάτι τέλος πάντων. Κι ύστερα υπάρχει και το άλλο, το πιο σοβαρό. Στην Ελλάδα έχουμε μάθει να βγαίνουμε στους δρόμους γιατί μας φωνάζει η «ντουντούκα» του τάδε κόμματος και το «σύνθημα» του δείνα συνδικαλιστικού παρακλαδίου του άλλου κόμματος. Μόνοι μας δεν μάθαμε. Γι’ αυτό βγαίνουμε στους δρόμους, βάζουμε τις φωνές, γινόμαστε με τους άλλους και μεταξύ μας μαλλιά κουβάρια εις ένδειξη «παλικαρισμού» και επιστρέφουμε σπίτι μας με τους «επικεφαλής» να δίνουν «αναφορά» στους διοργανωτές.
Αν λέμε ότι τα κόμματα και οι πολιτικοί έχουν απαξιωθεί στην Ελλάδα, εκτός από τις δημοσκοπήσεις, πρέπει να το δείξουμε και διαφορετικά στην πράξη. Από χθες κάποιοι Έλληνες «ξύπνησαν» βγήκαν στις πλατείες, προσπαθώντας να ακολουθήσουν το δρόμο των Ισπανών. Να δούμε «πώς». Πέραν κομμάτων ή κάτω από αυτά; Αν θα είχαμε κάτι να πούμε σε όλους αυτούς που άρχισαν να μαζεύονται στις ελληνικές πλατείες, ένα είναι «μην αφήσετε κανέναν να σας καπελώσει».
