Μιλώντας για όνειρα και εφιάλτες, όπως την περασμένη Κυριακή, δεν πρέπει να λησμονείται ότι και τα δυο σταματούν με το... ξύπνημα. Και αν μεν είναι «όνειρα γλυκά» λες, θλιμμένα: κρίμα, ας ήταν κι άλλο! Αν δε είναι εφιάλτες ανακουφίζεσαι, και ανοίγεις το παράθυρο, να νιώσεις φρέσκο, καθαρό αέρα. Περνώντας από τα όνειρα και τους εφιάλτες της φαντασίας στα αντίστοιχα της πραγματικής ζωής χρειάζεται κάποια βοήθεια για τη «μεταφορά». Γι» αυτό, από τον «κήπο» του Επίκουρου κόβονται δυο άνθη, δυο «ευ». Είναι από τη στιβαρή Τετραφάρμακο που μας άφησε. Και τα δυο με αντι-εφιαλτική δράση.
Το πρώτο: «Και τ» αγαθόν μεν εύκτητον». Να, λοιπόν, μερικά «αγαθά», από την καθημερινή ειδησεογραφία. «Αγαθά» όχι κατ» ανάγκη υλικά, κατά την καταναλωτική ορολογία, ούτε αποκτήματα «αγαθών», δηλαδή αφελών ανθρώπων.
ΜΑΘΗΤΕΣ δημοτικών σχολείων, στην Αθήνα πήραν μέρος σε αυστηρό διεθνή διαγωνισμό (συντελεστής και η WWF) και, με σωστή καθοδήγηση, κατάφεραν να μειώσουν κατά 10% τις ενεργειακές ανάγκες των σχολείων τους, σε ένα χρόνο. Διακρίθηκαν, βραβεύτηκαν! Με μάθηση-παίγνιο, κέρδισαν ένα από τα αγαθά της παιδείας.
ΕΙΝΑΙ αμφίβολο αν, στις φοιτητικές και σπουδαστικές εκλογές, θα ψηφίσει ο ένας στους δέκα. Καιρός ήταν. Βαρέθηκαν, το λιγότερο. Βρήκαν, όμως, το αγαθό της απελευθέρωσης από την καταπίεση στερεοτυπικών ανοησιών.
ΣΕ όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης υπάρχουν δημιουργικές εστίες. Είναι πυρήνες «αγαθής» δημιουργίας. Ειδικά στην Τριτοβάθμια, το μεράκι, το πείσμα, ο κόπος κάποιων ερευνητών κάνουν το «εύκτητο» για μένα, δηλαδή τα αποτελέσματα της δουλειάς τους, δοκιμασία γι» αυτούς. Και όμως συνεχίζουν...
ΣΤΗ Βέροια, οι ταξιτζήδες, στις ατέλειωτες ώρες αναμονής, διαβάζουν βιβλία που δανείζονται από τη Βιβλιοθήκη «τους», το καμάρι της πόλης. Είναι αυθεντική και ακριβής η περιγραφή. Χιλιάδες οι πολίτες που τη στηρίζουν ενεργά ως μέλη και φίλοι. Χιλιάδες οι πιτσιρικάδες που, καθημερινά, περνούν την πόρτα της. Πέτυχαν το δυσκολότερο: την έχουν για... στέκι τους. Άντε, μετά, να τους πείσεις αυτούς να στερηθούν αυτό το «αγαθό» για άλλα στέκια, πώς τα λεν, που είναι πολλά. Ε, να μη χαρούν και το αγαθό του ενός εκατομμυρίου δολαρίων, το βραβείο του Ιδρύματος Μπιλ και Μελίντα Γκέιτς;
ΧΙΛΙΑΔΕΣ είναι αυτοί που καθημερινά ανακουφίζονται, θεραπεύονται ή σώζονται στα Νοσοκομεία. Αυτό δεν είναι είδηση, είναι η καθημερινότητα, η αυτονόητη. Γιατροί και νοσηλευτές, ταγμένοι στο να παρέχουν το «αγαθό» της υγείας, εύορκοι και συνεπείς στα καθήκοντά τους, βαδίζουν μοναχικούς δρόμους, μέσα στους αέρηδες των (πάντα) άδικων γενικεύσεων, συχνά απαξιωτικών. Χωρίς αναγνώριση, χωρίς ένα «ευχαριστώ» ανθρώπινο...
Την προηγούμενη χρονιά, στο «Ιπποκράτειο» Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης έγιναν οι διπλές ιατρικές πράξεις μιας κλινικής, με τη μισή δαπάνη, και μιλάμε για κάποια εκατομμύρια ευρώ... Το 25% των νοσηλευόμενων στα νοσοκομεία είναι μετανάστες. Και από αυτούς, το 99,5% είναι απόλυτα ευχαριστημένο από τη συμπεριφορά του προσωπικού. Αλήθεια, πώς καλλιεργούν αυτοί οι άνθρωποι αυτό το εύκτητο, για μας, αγαθό της ανθρωπιάς;...
ΓΙΑΤΙ δεν μου λένε το όνομα του 47χρονου που όρμησε να σώσει τη γυναίκα που καιγόταν, την 55χρονη και τον καμένο 45-χρονο; Και λαμπάδιασε κι αυτός; Φωτογραφία του δεν υπάρχει; Βούλγαρος, λέει, ήταν, εργατικός. Όνομα δεν έχει; Μια ενάριθμη ηλικία είναι; Καθαρό αέρα φέρνει η αγαθή λεβεντιά, ο αυτοθυσιαστικός αλτρουισμός. Είναι αντίδοτο στην διάχυτη κατατονία, στη διαβρωτική μιζέρια της εγωτικής εσωστρέφειας. Κάνει «εύκτητο» το κουράγιο...
ΣΕ ΟΛΗ την Ελλάδα νέοι άνθρωποι, οδηγημένοι από την ανάγκη, καταπιάνονται πάλι με τη γη. Μόνο που μιλούν για ISO και ποιότητα. Για οργάνωση και βιοτεχνολογία. Δεν ονειρεύονται «Μερσεντές» με... επιδότηση, ούτε τρακτέρ Lamborghini με... στερεοφωνικό συγκρότημα. Εφιάλτης τους είναι η γραφειοκρατία, ενώ δικαιούνται να ονειρεύονται αποτελεσματικούς συνεταιρισμούς, το πρώτο που αύριο θα τους λείψει...
ΞΕΠΕΡΝΟΥΝ δυσκολίες αδειοδότησης, εγκατάστασης, λειτουργίας άλλοι νέοι και καινοτομούν επιχειρηματικά. Σε απαιτητικούς τομείς: ηλεκτρονικά, βιοτεχνολογία κ.λπ. Είναι εντυπωσιακή, απίστευτη, η δυναμική τους, όπως την παρουσιάζει κάθε Σάββατο «Ο Κόσμος του Επενδυτή». Χωρίς να περιμένουν συντεχνιακά «επιδόματα ύπνου» ή «επίδομα εργένη» ξανοίγονται στον κόσμο. Σ» αυτές τις δράσεις το «εύκτητο» δεν είναι ένα άπιαστο όνειρο. Είναι η συνέπεια των πράξεων και του ήθους, όταν αυτά ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες, όχι τις πλασματικές. Πείτε το, αν θέλετε, κατάκτηση του «μέτρου»...
Αυτά τα λίγα, τυχαία, χωρίς ιεράρχηση, από την ειδησεογραφία. Μπορεί να βρει κανείς πολλές εστίες αντίστασης στην διάχυτη ηττοπάθεια. Πολλούς πυρήνες «καλής Ελλάδας».
Το δεύτερο άνθος από τον κήπο είναι η ολοκλήρωση της πρώτης φράσης: «... το δε δεινόν ευκαρτέρητον». Είναι πολλά τα δεινά που μπορεί να επικαλεστεί κανείς. Ατομικά ή κοινά, δηλαδή πολιτικά. Όπως και οι πιθανές πηγές εγκαρτέρησης και αντοχής. Και δεν είναι στις προθέσεις του γράφοντος, πολύ περισσότερο αφού δεν έχει αυτήν τη δυνατότητα, να καταλήξει σε νουθεσίες, σε συστάσεις, σε διδακτικές χρηστομάθειες για την αντιμετώπιση των δεινών. Υπάρχει όμως μια πρόθεση: να προσεγγιστεί το πρόβλημα... «αλλιώς», με ένα παράδειγμα διαφορετικού «χειρισμού» του επικούρειου αφορισμού. Και, φυσικά, με ένα ερώτημα που θα απαντηθεί.
Όταν, λοιπόν, η χώρα είναι σε παραλυτικά αμήχανη διακυβέρνηση και τα δυο κόμματα εξουσίας, τα κυρίως υπεύθυνα πολιτικά για τη σημερινή κατάσταση, έχουν στόχο την κομματική επικράτηση για εκλογική νίκη, για κατάκτηση ή διατήρηση της κρατικής εξουσίας, μια πηγή... καρτερίας είναι η θυμηδία που προκαλείται- αφεύκτως-από τις πολιτικά ελλειμματικές ηγεσίες. Ποιος θα καλύψει το έλλειμμα; Ο... κ. Πεταλωτής; Ο... κ. Όλι Ρεν; Ή... εμείς; Σίγουρο είναι ότι η απάντηση θα δοθεί! Κάπως έτσι ίσως γίνεται ευκαρτέρητον το... δεινόν.
xatzis@hotmail.com
