Γράφαμε σε άρθρο μας στην «Ελευθερία» τον Μάιο του 2010 με τίτλο «Υποτέλεια»: «Η χώρα μας βιώνει την οικονομική υποδούλωση, δηλαδή, την πιο μοντέρνα εκδοχή υποδούλωσης χωρών στο σύγχρονο κόσμο γι’ αυτό και προκαλεί ισχυρά ερωτηματικά γιατί αφέθηκε στην τελευταία διετία της προηγούμενης διακυβέρνησης να γίνει διόγκωση δαπανών και κατάρρευση εσόδων και γιατί αυτό ακόμη συνεχίζεται με την παρούσα κυβέρνηση. Η άγνοια δεν συγχωρείται και η ενδεχόμενη γνώση κάνει να αιωρείται βαριά η σκιά της σκόπιμης δράσης ενόψει μάλιστα του ενδεχομένου «κλεισίματος» των εθνικών θεμάτων που προαναφέρθηκαν».
Έκτοτε κύλησε πολύ νερό στον Πηνειό και η χώρα μας που φαίνεται συνεχώς να ταλαντεύεται στο χείλος του γκρεμού έχει πολίτες που το άγχος τους βρίσκεται σε γραμμική σχέση με την αύξηση του αριθμού των ακάλυπτων επιταγών, το κλείσιμο καταστημάτων και επιχειρήσεων, την αύξηση των κρουσμάτων αυτοκτονίας λόγω οικονομικών αδιεξόδων, του φαινομένου αυτοπεριορισμού στην κατανάλωση με λογική συνέπεια τη μείωση της ζήτησης και περαιτέρω συνέπεια την ύφεση κοκ.
Εν τω μεταξύ και παρά τη διεθνή οικονομική κρίση που πλήττει περισσότερο τις περιφερειακές χώρες αλλά και τις καπιταλιστικές μητροπόλεις -αλλά ίσως και εξ αυτής της κρίσης -συνεχίζονται οι διεθνείς παρεμβάσεις ή επεμβάσεις των δυτικών χωρών όχι για να σώσουν τμήματα του παγκόσμιου πληθυσμού που πεθαίνουν από πείνα, δίψα και ασθένειες ούτε την Ιαπωνία που πληγώθηκε βαθιά από τα φυσικά φαινόμενα και την επιστημονική οίηση περί ασφαλούς πυρηνικής ενέργειας αλλά τις χώρες της Βόρειας Αφρικής και πέριξ για να τους προσφέρουν δήθεν Δημοκρατία.
Στην πραγματικότητα και με εργαλεία-όπλα το διαδίκτυο και την αυξημένη κινητικότητα των νέων –κυρίως- πολιτών των αραβόφωνων πληθυσμών, που τους έφεραν σε επαφή με τις συνήθειες της Δύσης, μεταφέρθηκε το «μήνυμα» στην κοινωνική τους ενδοχώρα. Εκεί, το μήνυμα αυτό, βρήκε γόνιμο έδαφος και περπάτησε λόγω των κοινωνικών ανισοτήτων, της τυραννικής διακυβέρνησης των καθεστώτων και φυσικά επειδή «βοηθήθηκε» έξωθεν από αρμόδιες υπηρεσίες δυτικών χωρών.
Δηλαδή ωρίμασαν οι συνθήκες για μερική έστω δυτικοποίηση –στο πλαίσιο και της παγκοσμιοποίησης- των χωρών αυτών που για ποικίλους λόγους συνιστούν στρατηγικού ενδιαφέροντος προτεραιότητα της Δύσης. Προφανώς το ενδιαφέρον αυτό εστιάζεται πρωτίστως στα ενεργειακά αποθέματα που βρίσκονται στο υπέδαφος των κρατών αυτών.
Όπως αναλόγως «ωρίμασε» παλαιότερα και κατέρρευσε η ΕΣΣΔ και μετατράπηκε σε πρωτόγονη καπιταλιστική κοινωνία με σημαντικές θεσμικές υστερήσεις που επέτρεψαν στις διάφορες «μαφίες» να κυριαρχήσουν κάνοντας μεγάλα τμήματα του πληθυσμού να λιμοκτονούν, να κολυμπούν στη βότκα και να εθίζονται στις ουσίες.
Για λίγη δημοκρατία, λοιπόν, χώρες όπως η Λιβύη δέχονται αυτή την περίοδο την «προστατευτική» επίσκεψη των συμμαχικών αεροπλάνων εξασθενούν και εξουθενώνονται από εμφύλιες συρράξεις μεταξύ «καθεστωτικών» και «δημοκρατικών» όπως χρόνια τώρα συμβαίνει και σε άλλες χώρες της ενδότερης Αφρικής (και όπως συνέβη εδώ και δεκαετίες και στην Ελλάδα).
Φυσικά η αφοσίωση των δυτικών ηγεσιών στα «δημοκρατικά ιδεώδη» ελάχιστη σχέση έχει με την αλήθεια αφού η ουσία βρίσκεται στο «λουφέ» και μόνο σ’ αυτόν. Εν προκειμένω ο λουφές αυτός συνδέεται με τα ορυκτά καύσιμα και γενικώς με τους υδρογονάνθρακες (Η/C). Λαϊκιστί: το πετρέλαιο και έτερον ουδέν.
Το πετρέλαιο που κυλάει στις υπόγειες φλέβες της Γης είναι που δόμησε τις σύγχρονες αυτοκρατορίες του 20ού αιώνα και που εν πολλοίς ευθύνεται για την υπέρ-ανάπτυξη της Εσπερίας και όχι μόνο. Ταυτόχρονα ευθύνεται και για περιβαλλοντικά δεινά του πλανήτη.
Οι υδρογονάνθρακες (Η/C), λοιπόν, της Βόρειας Αφρικής αλλά και της λεκάνης της Μεσογείου και του Αιγαίου είναι η αιτία για τη μεγάλη ταραχή στην περιοχή μας.
Και όπως η πατρίδα μας για λίγη δημοκρατία έχασε σχεδόν τη μισή Κύπρο αλλά και τον έλεγχο του μισού Αιγαίου έτσι το βαρύ τίμημα για τους δυστυχείς Άραβες για την απόκτηση της πολυπόθητης δημοκρατίας και των στοιχειωδών ελευθεριών θα είναι η ολοκληρωτική απώλεια της δυνατότητας να διαχειρίζονται τον ενεργειακό τους πλούτο.
Η πατρίδα μας όμως διαθέτει ήδη τη δημοκρατία που προωθούν οι δυτικοί στον αραβικό κόσμο. Γι’ αυτό το λόγο έπρεπε να βρεθεί ένας άλλος τρόπος να απολέσει η Ελλάδα τη δυνατότητα να διαχειρίζεται τον φυσικό της πλούτο. Ως εκ τούτου η οικονομική υποδούλωση μέσα από τη διόγκωση του εξωτερικού χρέους δηλαδή η οικονομική υποτέλεια της χώρας θα μπορούσε ενδεχομένως να λειτουργήσει ως ο μοχλός που θα έκανε το λαό να αποδεχθεί μια τέτοια «λύση».
Προς την κατεύθυνση αυτή άρχισαν κιόλας τα όργανα να παίζουν. Φυσικά δεν εννοούμε τις εκπομπές του κ. Χαρδαβέλλα στις μεταμεσονύκτιες τηλεοπτικές εκπομπές που ασφαλώς και αυτές δημιουργούν το κατάλληλο κλίμα. Εννοούμε κυρίως το άρθρο του εκδότη στο έγκυρο «ΒΗΜΑ της Κυριακής» την παραμονή του εορτασμού της εργατικής πρωτομαγιάς όπου λίγο-πολύ προτείνει να ισοσταθμίσουμε τα ελλείμματα που αυξάνουν το χρέος με το πετρέλαιο που θα βρεθεί στη χώρα και θα μπορούσε να προπωληθεί στους δανειστές μας.
Σε μια τέτοια περίπτωση νομίζουμε πως είναι λογικός ο προβληματισμός και τα ερωτήματα της εισαγωγικής παραγράφου πόσο μάλλον όταν η διασφάλιση της ακεραιότητας της χώρας έχει κατά καιρούς αφεθεί στα χέρια συνταξιούχων σήμερα εθνικών εκπροσώπων που σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές αιτούνται αναδρομικά με ασύλληπτο μέγεθος.
Ο Δημήτρης Νούλας είναι Χημικός
