Κατ’ αρχήν και ως λέξη ακόμη είναι διασκεδαστική. Τη λες και κάτι ψιλοκωμικό έρχεται στο νου. Ας πούμε ένα «τζιτζίκι» και ένας «φιόγκος» ή ένα «τζιτζίκι» που φοράει «φιόγκο» και ως εκ τούτου γίνεται «τζιτζιφιόγκος». Όταν, όμως, τη συγκεκριμένη λέξη τη χρησιμοποιεί ένας υπουργός, ο Δ. Ρέππας εν προκειμένω, για να χαρακτηρίσει συνεργάτες άλλου υπουργού, του Γ. Παπακωνσταντίνου, και όταν όλο αυτό γίνεται διότι υπάρχει «σκυλοκαβγάς» μεταξύ των υπουργείων, λόγω των ελέγχων των τροϊκανών, έχει ακόμη περισσότερο γούστο.
Ωστόσο, ανεξάρτητα από το λόγο που ο υπουργός Υποδομών, προφανώς πάνω στη ζοχάδα του, χρησιμοποίησε το συγκεκριμένο χαρακτηρισμό, το γεγονός είναι ότι είπε μια «διαχρονική» αλήθεια. Στα διάφορα υπουργεία και όχι μόνο στο συγκεκριμένο, το είδος αυτό, των «τζιτζιφιόγκων» ευδοκιμεί χρόνια και χρόνια. Είτε με τις κυβερνήσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. είτε με τις κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας. Διότι οι «τζιτζιφιόγκοι» είναι και «παντός καιρού» και πάσης κυβερνήσεως!
Η ετυμολογία της λέξεως μας λέει ότι η λαϊκή σκωπτική λέξη «τζιτζιφιόγκος» ανήκει ετυμολογικά στην κατηγορία των νόθων σύνθετων. Δηλαδή, λέξεων που τα συνθετικά τους μπορούν να χρησιμοποιηθούν και αυτοτελώς σε μια φράση. Προέρχεται δε από το τζίτζι (που δεν είναι βέβαια... τζίτζικας), αλλά είναι το τουρκικό cici, που μεταφράζεται «ωραίος». Ε, όσο για το «φιόγκος», όλοι πια ξέρουμε τι είναι. Σε διάφορα λεξικά, ως συνώνυμο του «τζιτζιφιόγκος» αναφέρεται και ο «φλώρος», ενώ επισημαίνεται, επίσης, ότι πρόκειται για «μειωτικό χαρακτηρισμό άνδρα, συνήθως νεαρής ηλικίας, που ντύνεται και συμπεριφέρεται με υπερβολική κομψότητα και παριστάνει το γόη».
Επιμένω τόσο στην ετυμολογία της λέξης, γιατί πράγματι οι διάφοροι παρατρεχάμενοι που κυκλοφορούν σε διαδρόμους υπουργείων και δίπλα σε διάφορους υπουργούς, αλλά και πρωθυπουργούς (όχι όλοι, αλλά πολλοί από αυτούς) έχουν αυτό το πολύ συγκεκριμένο «τζιτζιφιογκίστικο» στιλάκι: Είναι ίδιας κοψιάς, μέσου αναστήματος, φοράνε συγκεκριμένο τύπο κοστουμιών, συνήθως και ίδιο τύπο παπουτσιών. Οι περισσότεροι έχουν ως «αξεσουάρ» κι έναν σκελετό με γυαλιά (ανεξαρτήτως από το αν έχουν μυωπία ή όχι), κρατούν από δύο κινητά και πάνω κι έχουν μονίμως χωμένο στο αυτί εκείνο το μαρτζαφλάρι που τους διευκολύνει στη συνομιλία (διότι βλέπετε έχουν και πολλή ζήτηση και μιλούν συνεχώς στο τηλέφωνο). Επίσης, κουβαλούν ό,τι άλλο ηλεκτρονικό υπάρχει σε μικρογραφία, το οποίο μπορεί να διευκολύνει την επικοινωνία τους ή να τους δίνει τη δυνατότητα να ρίχνουν πασιέντζες. Και πάνω, μα πάνω απ’ όλα έχουν ένα πολύ συγκεκριμένο υφάκι, το οποίο εκπέμπει το μήνυμα: «Δεν ξέρεις πόσο σημαντικός είμαι εγώ!», το οποίο, ωστόσο, συνδυάζεται με μια φάτσα ευγενική και εκλεπτυσμένη.
Αυτοί, λοιπόν, οι τύποι, στη συντριπτική τους πλειοψηφία επίσης νέοι σε ηλικία, κατά πάσα πιθανότητα έχουν τελειώσει ένα Πανεπιστήμιο, ενδεχομένως να έχουν κάνει και ένα μεταπτυχιακό στο εξωτερικό για να ’ρθουν και να πάρουν ένα «λούστρο» και μετά χρησιμοποιώντας διάφορα μέσα και διασυνδέσεις βρίσκονται να κυκλοφορούν παρά τους υπουργούς και τους πρωθυπουργούς, να κάνουν τους καμπόσους και να μοιράζουν απόψεις, εντολές και συμβουλές με ύφος 17 καρδιναλίων. Χωρίς να έχουν δουλέψει μία μέρα στη ζωή τους και χωρίς να έχουν σταθεί ποτέ να αντιληφθούν ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στη θεωρία και την πράξη. Λειτουργούν παρασιτικά, αλλά εξόχως ικανοποιημένοι από τη σπουδαιότητα της προσωπικότητάς τους και τρέφουν, οι περισσότεροι, μελλοντικές πολιτικές φιλοδοξίες, προσπαθώντας να στρώσουν το «χαλί» για το μέλλον τους. Στο μεταξύ, τα κονομάνε, βέβαια, από τις διάφορες θέσεις, όπου με την αξία και όχι με ξένα χέρια έχουν τοποθετηθεί βεβαίως - βεβαίως! Τζι-τζι-φιόγκοι!
