Γιατί, μα γιατί, τέτοια χλαπαταγή; Αντί να το δούμε το πράμα από τη θετική του πλευρά, αμέσως ξεκινήσαμε την γκρίνια. Μα τι άνθρωποι είμαστε, τέλος πάντων(!);
Αντί να νιώσουμε μια ικανοποίηση που επιτέλους μας λύθηκε, από τα πλέον υπεύθυνα χείλη, η απορία που μας «βασανίζει» κοντά δυο χρόνια, μιλάμε και από πάνω! Διότι επιτέλους μάθαμε τι εννοούσε ο Γιώργος Παπανδρέου όταν έλεγε «λεφτά υπάρχουν». Εννοούσε ο άνθρωπος ότι «λεφτά υπάρχουν... στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο»! Απλά πράγματα. Και από κει σκόπευε να τα αντλήσει ο άνθρωπος για να μας... σώσει!
Χρειάστηκε να περάσουν κοντά δυο χρόνια για να μάθουμε επιτέλους «πού» υπάρχουν αυτά τα λεφτά. Και χρειάστηκε να δώσει συνέντευξη «έξω από δω» ο Στρος Καν, σε γαλλικό τηλεοπτικό δίκτυο για να μάθουμε αυτό που βέβαια όλοι υποψιαζόμασταν: ότι οι συνεννοήσεις μεταξύ Παπανδρέου και ΔΝΤ είχαν ξεκινήσει αμέσως μετά τις εθνικές εκλογές (να μην πω ότι είχαν ξεκινήσει και από πριν λόγω πιθανής νίκης) και η προσφυγή στο Ταμείο ήταν μια προειλημμένη απόφαση. Γεγονός που σημαίνει - παρά τις περί του αντιθέτου αιτιάσεις του Γ. Παπανδρέου - ότι ήξερε πάρα πολύ καλά την οικονομική κατάσταση στην οποία βρισκόταν η χώρα και έψαχνε τρόπους να αντεπεξέλθει.
Ήρθε λοιπόν ο Λαζόπουλος στο «Τσαντίρι» και έβγαλε το «κομμένο» απόσπασμα της σχετικής συνέντευξης Στρος Καν, ο οποίος «ξεμπρόστιασε» τον Γ. Παπανδρέου, «αποκαλύπτοντας» ότι οι συζητήσεις γίνονταν από το Νοέμβριο, η συμφωνία είχε κλείσει προ πολλού και γι’ αυτό όταν τελικά μπήκαμε στο δανεισμό χρειάστηκαν μόνο 15 μέρες για να «κλείσει η δουλειά», γιατί προφανώς όλη η προεργασία είχε ήδη γίνει τους μήνες που προηγήθηκαν. Άλλωστε, δεν ήρθε ο Στρος Καν σε μας επιμένοντας να μας δανείσει. Ο Γ. Παπανδρέου πήγε και ζητούσε «σε παρακαλώ δάνεισέ μου που να συγχωρεθούν τα ποθαμένα σου». Ουσιαστικά λοιπόν επρόκειτο για το χρονικό ενός προαναγγελθέντος δανεισμού, με επαχθείς όρους και γι’ αυτό όταν πρότειναν ορισμένοι να βρεθούν άλλες λύσεις συζήτηση δεν γινόταν. Γιατί το πράγμα είχε κλείσει προ πολλού.
Ε, μετά την προβολή του συγκεκριμένου «κομμένου» αποσπάσματος της συνέντευξης - ούτε στη Γαλλία σου λέει δεν προβλήθηκε - έγινε το αναμενόμενο. Βγήκε εν χορώ η αντιπολίτευση και άρχισε να εκτοξεύει πύρινα βέλη στην κυβέρνηση, μετά βγήκε ο Πεταλωτής και προσπαθούσε να το μαζέψει προβάλλοντας «προφάσεις εν αμαρτίαις» και στο τέλος-τέλος βγήκε και ο Στρος Καν με έκδηλη την προσπάθεια να ανασκευάσει τα όσα είχε πει στη συνέντευξη. Προφανώς γιατί θα τον πήρε ο δικός μας ο Τζορτζ και θα του είπε: «Πώς με κρέμασες έτσι ρε Ντομινίκ; Τι να πω εγώ τώρα για να το μαζέψω;». Και κείνος θα του απάντησε: «Δεν το ήθελα Τζορτζ, μου ξέφυγε πάνω στην κουβέντα, άλλωστε γι’ αυτό μετά το κόψαμε τελείως το απόσπασμα. Πού πήγε αυτός ο μ... ο ηθοποιός και το βρήκε; Κάτσε να κάνω μια δήλωση να σε καλύψω».
Που, πώς να το καλύψει δηλαδή; Εδώ δεν είναι να πει «παρανόησε ο δημοσιογράφος», όπως συνηθίζουν να λένε για να «βολεύονται» όταν κάνουν τις διάφορες στραβές. Εδώ υπάρχει ντοκουμέντο, εικόνα και ήχος, ολόσωστα υποτιτλισμένος. Που μιλάει για τις υπόγειες επαφές από τον Νοέμβριο και όχι για «τεχνική υποστήριξη», αλλά για υπαγωγή στο μηχανισμό δανεισμού. Πήγε λοιπόν, μετά το σάλο, κάπως να το μπουρδουκλώσει ο Ντομινίκ, αλλά και ποιος τον πιστεύει; Δεν είμαστε πια και τόσο, μα τόσο αφελείς, ή τουλάχιστον έτσι θέλουμε να πιστεύουμε.
Θα μου πείτε, και τώρα, που λόγω του «Αλ Τσαντίρ» το ’χουμε και διαπιστωμένο, αυτό που ήδη υποψιαζόμασταν, τι έγινε; Έγινε και τίποτα; «Μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται». Βέβαια, εδώ πρόκειται για «εισαγωγή» στο Ταμείο, αλλά... Αλλά η ουσία δεν αλλάζει. Παραμένει ακριβώς η ίδια.
