Μη διανοηθεί κανείς να πει, πως η δουλειά του Έλληνα πολιτικού, είναι λειτούργημα ή αποστολή. Προς Θεού! Καθαρό επάγγελμα είναι και μάλιστα επικερδές και προσοδοφόρο. Έχει τα χαρακτηριστικά του δόλιου και πονηρού επιχειρηματία. Τη γαλιφιά και το καλόπιασμα προ της ανάγκης και την υπεροψία ή τη σκληρή αδιαφορία, όταν οι προσδοκίες είναι μηδαμινές.
Η σοβούσα παντοειδής κρίση, που μαστίζει το λαό, έργον αποκλειστικά των πολιτικών, οξύνει την αποστροφή του Έλληνα προς τον πολιτικό. Και διερωτάται ο σώφρων πολίτης: Είναι δυνατόν, να επιδεικνύουν τόση ανικανότητα και ανευθυνότητα, ώστε ανέμελοι να μας οδηγούν στο χάος; Είναι και ανόητοι, γιατί εκεί που το πάνε, αν ποτέ επέλθει η καταστροφή – ο μη γένοιτο – μαζί μας θα πάνε κι αυτοί – στο φούντο. Είναι τόσο αδηφάγοι και άπληστοι (μικρή εξαίρεση των ολίγων), ώστε πέρα από την ιδιοτέλεια και το ατομικό τους συμφέρον, δεν βλέπουν τίποτα. Λένε για κάποιον της Ν.Δ. με λογισμό 170 εκατομμύρια, για τον ωραίο Μπρούμελ τον Άκη, πρώην πένης φοιτητής και νυν εκατομμυριούχος, για τον αναίσχυντο Μαντέλη, προκλητικό και ψεύτη, που ομολογεί τη λούφα, για... για... Μήπως είναι ένας και δύο; Στρατιά καταχραστών, ληστών, μιζαδόρων, μικρών και ευτελών «Ηγεμονίσκων». Ανειδίκευτοι και ανεπάγγελτοι κενοί, ελλιπείς και άχρηστοι. (Παπανδρέου, Καραμανλής, Ντόρα, Αλέκα...). Στραγγάλισαν τη χώρα μας με την κομματοκρατία τους. Αλλά πώς μπήκαν στο Κοινοβούλιο; Με ποια φόντα; Α! εδώ είναι άπιαστοι!
Ο Νεποτισμός καλά κρατεί. Πάνω από μισό αιώνα, τρεις οικογένειες, στο προσκήνιο της πολιτικής. Παιδιά, εγγόνια, ανήψια, στραβοί, κουτσοί, άργασαν το τομάρι μας.
Έπειτα ξέρουν να κάνουν ρουσφέτια, χάρες και εκδουλεύσεις, προς δυνατούς και «έχοντας» δηλ. υπόχρεους να βάλουν χέρι στην αναρρίχησή τους. Υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια, δίχως ντροπή κι αναστολή.
Διαμόρφωσαν λοιπόν οι κύριοι αυτοί, μια κομματοκρατία ασφυκτική. Ένα πλέγμα προάσπισης των δικών τους συμφερόντων, με ακαταμάχητα όπλα την ασυλία και την παραγραφή αδικημάτων κοινού ποινικού δικαίου. Αυτοί στο απυρόβλητο. Και ο απλός πολίτης γιατί δεν απέδωσε λίγο Φ.Π.Α. στο γκιοντάν...
Οι άνθρωποι αυτοί a priori στερούνται ηγετικών ικανοτήτων και το γνωρίζουν. Όμως παράλληλα κόπτονται για τη διατήρηση των θώκων τους. Ψηφοθήρες. Που φθάνουν καμιά φορά και στη γελοιοποίηση. Είδατε τη στάση τηήρησαν για τη συγχώνευση των Σχολείων; Έστω κι αν το μέτρο περιέχει και θετικά στοιχεία, αυτοί για να μη διακινδυνεύσουν τη «φιλία» με το λαό τάχτηκαν κατά της συγχώνευσης. Όταν είναι για να ψαρέψουν ψήφους γίνονται υπέρμαχοι των λαϊκών αιτημάτων. Ποτέ δεν τάσσουν το συμφέρον της χώρας πάνω από το δικό τους. Αυτοί οι ίδιοι δεν ψήφισαν την ίδρυση Πανεπιστημιακών Σχολών για να συμπράξουν στα συμφέροντα των τοπικών παραγόντων; Κατακερμάτισαν την τριτοβάθμια εκπαίδευση, με Σχολές αμφιβόλου προσφοράς και πιο πολύ με Δασκάλους αμφιβόλου αξίας.
Αντιτίθενται στις συνενώσεις Νοσοκομείου και προτιμούν να ρημάζουν, με υποβαθμισμένη υγειονομική κάλυψη. Ανεξέλεγκτοι και ατιμώρητοι. Αυτοί μαγείρεψαν το σημερινό μας χάος κι αυτοί οι ίδιοι, εξακολουθούν να μας κυβερνούν. Δοκιμασμένοι και αποτυχημένοι. Τι να μας πει λ.χ. ο Πάγκαλος και η Ντόρα; Αυτοί δεν ήσαν οι πρωτοκλασάτοι, χρόνια σε κυβερνήσεις, πού μας οδήγησαν στη χρεοκοπία; Με τι περγαμηνές και εχέγγυα έρχονται ξεδιάντροποι σήμερα να μας πωλήσουν νέες ιδέες και συνταγές σωτηρίας; Ντροπή τους! Πασιφανείς οι επιπτώσεις της ανικανότητας και αβελτηρίας των. Διέλυσαν τα πάντα. Το Εκπαιδευτικό μας σύστημα παράγει ημιμαθείς. Μέτρα πρόνοιας και υγείας θλιβερά. Η Δικαιοσύνη πνιγμένη στο χαρτομάνι, αδύνατη να τιμωρήσει τους ενόχους. Να δώσει το δίκαιο στον πολίτη. Η Εκκλησία, το ράσο, που πάντα ήταν στο πλευρό του λαού, ατονική σιωπά μπροστά στα μύρια όσα κοινωνικά προβλήματα. Κομματοκρατούμενα ή χρηματιζόμενα μέσα ενημέρωσης, μας τρομοκρατούν και μας παραπληροφορούν. Οι επιχειρηματίες πετούν ό,τι τους βαραίνει. Τα εξαχρειωμένα Συνδικάτα αδυνατούν να παλέψουν για το δίκαιο του εργάτη. Κομματοκρατούμενα και αναποτελεσματικά. – Οι Βουλευτές της Ν.Δ. παρά το πάθημά τους, λαϊκίζουν τάζουν να τα δώσουν όλα κι ας ξέρουν πως δεν έχουν τίποτα. Οι της Αριστεράς εξακολουθούν να ζουν σ’ έναν ουτοπικό κόσμο, ματαίως αναμένοντες την έλευση του Σταλινικού παραδείσου.
Η λύση είναι μία. Να πάψουμε να εκχωρούμε την τύχη μας, σ’ αυτούς τους κυρίους, που επί 30 χρόνια μας κοροϊδεύουν.
