Προσφέρεται νομίζω για συζήτηση και προβληματισμό το φαινόμενο της μαζικής υστερίας που βιώσαμε τις τελευταίες μέρες σχετικά με τους γάμους της κοινής (sic!) θνητής Κέιτ με τον γαλαζοαίματο (sic!) πρίγκηπα Ουίλιαμ.
Και καλά οι Βρετανοί φίλοι μας, που... ως γνωστόν είναι επιρρεπείς στο παραμύθιασμα με... βασιλιάδες, πρίγκιπες, δούκες και άλλα παραπροϊόντα ενός κόσμου προκλητικής χλιδής που ξέφτισε οριστικά, αλλά τι γίνεται με όλο τον άλλο καθημερινό κόσμο, που φαίνεται να έχει καταληφθεί από μια φρενίτιδα τηλεοπτικής εικονολαγνίας, για όσα προκλητικά τεκταίνονται εσχάτως στη Γηραιά Αλβιόνα, με τον πριγκιπικό γάμο «του αιώνα» - όπως τα εν εκστάσει τελούντα ΜΜΕ χαρακτήρισαν.
Και όλος αυτός ο επικοινωνιακός σουρεαλισμός για ένα γεγονός προκλητικής έως αλαζονικής σπατάλης, σε μια εποχή που ο κόσμος περνά ένα Ρουβίκωνα βαθιάς πολιτικής, ηθικής και οικονομικής κρίσης. Σε μια εποχή που η Ευρώπη των λαών αναζητά εναγώνια ταυτότητα, όραμα και ελπίδα για ένα νέο κόσμο πιο καθαρό, πιο αληθινό και πιο ασφαλή, χαμένη στα δαιδαλώδη κέντρα μιας ανάλγητης και όπως φαίνεται αδιέξοδης παγκόσμιας επικυριαρχίας πανίσχυρων διαπλεκόμενων οικονομικών κέντρων.
Το μόνο που μπορώ να δεχτώ για το μαζικό αυτό ντελίριο, είναι να το θεωρήσω σαν ένα φαιδρό ιντερμέδιο στη γενική κατήφεια και ανησυχία των ημερών μας, που έχει διαποτίσει τον ευρωπαϊκό κοινωνικό ιστό – και όχι μόνο. Ένα διάλειμμα, όμως που – όπως φαίνεται - είχε αξιόλογο οικονομικό αντίκρισμα για την εορτάζουσα Μ. Βρετανία, αφού – παρά τη σοβούσα οικονομική κρίση - μυριάδες τουρίστες συνέρρευσαν στην πρωτεύουσά της, για να ζήσουν από κοντά τη... σεμνή τελετή των γάμων των... χρυσών παιδιών – στα οποία βέβαια κι εμείς ευχόμαστε ανθρώπινα τα καλύτερα – αφήνοντας προφανώς ένα αξιόλογο συναλλαγματικό απόθεμα στα ταμεία της χώρας τους.
Η τελευταία διαπίστωση με κάνει να αναρωτιέμαι αιδημόνως – έστω – εάν κακώς πράξαμε που τότε, πριν σαράντα περίπου χρόνια, θέταμε στο περιθώριο της ιστορίας τους δικούς μας «γαλαζοαίματους»... Σκέφτομαι, δηλαδή, πως αν τους είχαμε ακόμη εδώ, με τόσους βασιλικούς απογόνους που εν τω μεταξύ θα είχαν προκύψει, θα είχαμε κάθε τόσο πανηγύρια ανάλογα με αυτό της Μ. Βρετανίας, που θα μας έκαναν αφενός να ξεχνάμε λίγο τη μιζέρια μας – φανταζόμενοι προφανώς στη θέση τους... εμάς! - και αφετέρου να τονώνουμε το συνάλλαγμα της χώρας μας, που τόσο το έχουμε ανάγκη ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια!
Μήπως θα πρέπει αλήθεια να ζητήσω συγγνώμη από τους αναγνώστες της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ για την ιδέα μου αυτή;
Υ.Γ. Άφησα να περάσουν λίγες μέρες για να μην σχολιάσω το παραπάνω γεγονός «εν βρασμώ», κινδυνεύοντας να ελεγχθώ για υπέρβαση των ορίων της περί ελευθεροτυπίας νομοθεσίας...
