«Προβολατζή» στους κινηματογραφικούς κύκλους ονομάζουν τον τύπο που είναι υπεύθυνος για τη μηχανή προβολής. Τοποθετεί την μπομπίνα στη θέση της και πατάει το κουμπί για να ανάψει ή να σβήσει η μηχανή. Αυτή αποκλειστικά είναι η δουλειά του «προβολατζή» και πια μπορώ να ξεκινήσω με τα ουσιαστικά.
Ίσως έχετε ακούσει για το ψηφιακό φροντιστήριο που έχει δημιουργήσει το Υπουργείο Παιδείας. Πρόκειται για Διαδικτυακά βιντεάκια, στα οποία έχει μαγνητοσκοπηθεί κάποιος καθηγητής να παραδίδει Μαθηματικά, Φυσική ή Αρχαία. Πρόκειται για αισιόδοξη κίνηση γεμάτη, όμως, παράδοξα.
Παράδοξο πρώτο: Με τη συγκεκριμένη κίνηση το Υπουργείο εμφανέστατα αναγνωρίζει την αναγκαιότητα των φροντιστηριακών μαθημάτων. Δημοσίως, βέβαια, τα φροντιστήρια για το Υπουργείο αποτελούν «γάγγραινα». Και τι κάνει, λοιπόν, το Υπουργείο; Αναγνωρίζει τη χρησιμότητα της «γάγγραινας» και προωθεί μια δική του με χρήματα των φορολογουμένων. Μα δεν θα ήταν πιο λογικό και πιο δημοκρατικό να δίνει αυτά τα χρήματα στους φορολογούμενους κι ο καθένας να επιλέγει ελεύθερα τη «γάγγραινά» του, την οποία δεδομένα -και με τη βούλα του Υπουργείου- χρειάζεται;
Παράδοξο δεύτερο: Οι καθηγητές που εμφανίζονται στα βίντεο βρίσκονται μπροστά σε παραδοσιακό πράσινο κακοσβησμένο πίνακα κιμωλίας που θυμίζει έντονα το «κρυφό σχολειό» του ένδοξου παρελθόντος. Ούτε καν πίνακα μαρκαδόρου. Την ίδια στιγμή το Υπουργείο προωθεί το διαδραστικό πίνακα. Δεν θα ήταν λογικό να τον προβάλλει στα συγκεκριμένα ψηφιακά μαθήματα; Ή μήπως απλώς είναι ξεκάθαρο ότι ναι μεν θα ακριβοπληρώσουμε τους διαδραστικούς πίνακες χωρίς να διαθέτουμε το κατάλληλο λογισμικό γι’ αυτούς, όπως συνέβη και με τους φορητούς υπολογιστές που είχαν δοθεί σε μαθητές;
Παράδοξο τρίτο: Περιμένει κανείς από τον καθηγητή - παρουσιαστή καθαρή άρθρωση, ώστε να γίνεται εύληπτος από τους μαθητές. Ναι αλλά αυτό δεν συμβαίνει σε όλες τις περιπτώσεις και αναρωτιέται κανείς: τόσο δύσκολο ήταν, μεταξύ τόσων εκπαιδευτικών, το Υπουργείο να εντοπίσει και να επιλέξει άτομα με άρτια προφορά;
Παράδοξο τέταρτο: Τα φροντιστήρια προσπαθούν να βοηθήσουν τους μαθητές στην αφομοίωση της ύλης με περαιτέρω ασκήσεις ή την άμεση επίλυση αποριών. Στο ψηφιακό φροντιστήριο, όμως, ο μαθητής αδυνατεί να λύσει τις απορίες του άμεσα. Πρέπει να στείλει mail περιμένοντας απάντηση κάποια στιγμή. Φαντάζομαι ότι οι απαντήσεις θα σταλούν πριν τις Πανελλαδικές. Αν και δεν το βλέπω, αφού ακόμα και τη στιγμή που γράφεται το συγκεκριμένο δεν έχουν αναρτηθεί τα επαναληπτικά μαθήματα!
Παράδοξο τελευταίο και καλύτερο: Τα ψηφιακά φροντιστηριακά μαθήματα προσφέρονται ως βοήθεια στο μαθητή. Λογικά αυτό σημαίνει ότι οι καθηγητές πρέπει να συνεχίσουν (;) να κάνουν τη δουλειά τους στα σχολεία και τα παιδιά, αν το κρίνουν απαραίτητο, να επιλέγουν να παρακολουθούν και τα ψηφιακά μαθήματα του Υπουργείου για περαιτέρω εμβάθυνση. Ναι αλλά ζούμε στην Ελλάδα, τη χώρα που γέννησε τον πολυμήχανο Οδυσσέα. Τι έγινε λοιπόν; Καθηγητής Δημόσιου Λυκείου σκέφτηκε να αξιοποιήσει το πρόγραμμα λίγο διαφορετικά σε σχέση με τον αρχικό σχεδιασμό. Αντί να μπαίνει στον κόπο (;) να παραδίδει ο ίδιος την ύλη αποφάσισε να προβάλλει στους μαθητές του -εν ώρα μαθήματος εννοείται- να παρακολουθούν το ψηφιακό μάθημα! Τα παιδιά παρακολουθούν και ο ίδιος απλώς παρευρίσκεται. Διαλείμματα για απορίες, ποπ-κορν ή αναψυκτικό δεν υφίστανται! Ο καθηγητής - προβολατζής απλώς ενεργοποιεί ή απενεργοποιεί τον προτζέκτορα προβολής.
Εμπνευσμένο! Φαντάζομαι ότι γρήγορα θα βρει μιμητές. Απορώ μάλιστα γιατί να παρευρίσκεται ο καθηγητής. Κάποιος μαθητής ή άλλος συνάδελφος ή ο υπεύθυνος του κυλικείου, τέλος πάντων, θα μπορούσε να επωμιστεί το άνοιγμα του προτζέκτορα και ο ίδιος να ξεκουράζεται, να απολαμβάνει τον καφέ του ή να παραδίδει κάποιο ιδιαίτερο μάθημα. Σκέψη φοβερή και το Υπουργείο πρέπει να την αξιοποιήσει άμεσα.
Οι μαθητές θα συγκεντρώνονται συγκεκριμένη ώρα στις αίθουσες, όπου απλώς θα παρακολουθούν μαθήματα του ψηφιακού φροντιστηρίου. Τα οφέλη πολλαπλά. Η ποιότητα του μαθήματος ανά την ελληνική επικράτεια θα κινείται σε υψηλά επίπεδα και δεν θα εξαρτάται ούτε από τη διάθεση ούτε από την ανεπάρκεια κάποιων εκπαιδευτικών. Στο σύνολό τους οι μαθητές -είτε ζουν σε πόλη είτε στο πιο απομονωμένο νησί- θα παρακολουθούν το ίδιο ακριβώς μάθημα από τον ίδιο εκπαιδευτικό, γεγονός που εξασφαλίζει την απόλυτη ισότητα. Θα γλυτώσουμε έναν σκασμό λεφτά από μισθούς, επιδόματα και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, οπότε το χρέος μας θα εξανεμιστεί άμεσα, αφού δεν θα χρειαζόμαστε πια τόσους εκπαιδευτικούς.
Οι μόνοι που θα χρειάζονται θα είναι οι… προβολατζήδες. Και νομίζω ότι ένας άντε δυο από αυτούς σε κάθε σχολική μονάδα αρκούν για να γίνεται η δουλειά!
Ο κ. Ζάχος διδάσκει το μάθημα της Έκθεσης
στο φροντιστήριο «άποψη» της Λάρισας.
Συγγραφέας των βιβλίων «Εγχειρίδιο Επιβίωσης»
και «Μάθε, Παιδί μου, Γράμματα».
http://sotiriszachos.blogspot.com/
