Υπάρχουν ιστορικά γεγονότα, αγαπητέ αναγνώστη, που όσο και αν απομακρύνονται χρονικά όχι μόνο δεν επηρεάζονται από τη σκόνη του χρόνου, αντιθέτως γίνονται σύμβολα, γίνονται εθνική ανάμνηση. Ένα τέτοιο σύμβολο του γένους είναι και το έπος του 1821!
Η επανάσταση του γένους ήταν ένα όραμα και όνειρο ζωής γενεών. Κορυφαίο όνειρο πάνω από τη ζωή και το αίμα, που οδήγησε τους αγωνιστές στην υπέρτατη θυσία, όχι από απελπισία ψυχής αλλά από αγάπη για την Ελευθερία και τη ζωή! Γι’ αυτό όπως έλεγε ο Κολοκοτρώνης, «η επανάσταση η δική μας δεν μοιάζει με καμιά άλλη!
Στον αγώνα αυτό, ο ελληνικός λαός, με όλες του τις αρετές αλλά και τις αδυναμίες, έδωσε το «παρών» και το αίμα του. Αυτό έπραξε και η τότε εκκλησία με ονομαστούς κληρικούς και χιλιάδες νεομαρτύρους. Με το καριοφίλι και το σταυρό πολέμησε και αυτή για την Πίστη στον Χριστό και στην Πατρίδα.
Ορθώς λοιπόν έπραξε η εκκλησία της Ελλάδας και με επιστολή της ενημέρωνε τους πιστούς για τη συμβολή του ράσου στον αγώνα. Ευτυχώς απέστειλε το μήνυμά της. «Κάλλιο αργά, παρά ποτέ» λέει ο λαός μας. Ήταν κυρίως μήνυμα προς νέους ιστορικούς!
Ένα πρωτότυπο μήνυμα όμως έστειλε στους πολιτικούς και άλλους η παρελαύνουσα μαθητιώσα νεολαία της Σύρου. Περιφρόνησε τους «επισήμους» με στροφή της κεφαλής αριστερά και δεν απέδωσε έτσι τον οφειλόμενο σεβασμό!
Πράξη πολιτισμένης συμπεριφοράς της νεολαίας, κίνηση διαμαρτυρίας στους εκπροσώπους των θεσμών, τα πρότυπά τους, που από μόνα τους γκρεμίστηκαν από το βάθρο τους, αφού με τα έργα τους εγκλημάτισαν σε βάρος τους κλέβοντας την αισιοδοξία και την ελπίδα της νεολαίας για το μέλλον στερώντας της ακόμα και το δικαίωμα στο όνειρο και τον έρωτα για τη ζωή, αφού με το οικονομικό χάος που δημιούργησε η επίσημη πολιτεία και την επιμήκυνση του χρόνου εξόφλησης για την οποία πανηγυρίζουν οι αρμόδιοι, υποθήκευσαν και τα δικά της παιδιά, τα δικά μας δισέγγονα!
Και οι πολιτικοί μας επίσης έστειλαν τα δικά τους μηνύματα. Τους είδαμε να περιμένουν υπομονετικά στη σειρά τους μπροστά στην κάμερα και να εκδηλώνουν με περισσή υπερηφάνεια, με φλογερούς λόγους, τα πατριωτικά τους συναισθήματα. Καλά έκαναν. Έτσι οφείλουν να μιλούν, όπως οφείλουν και να πράττουν! Κι εδώ είναι το έλλειμμα; Γιατί οι δηλώσεις και το καθήκον με τη συνείδηση πρέπει να συμπορεύονται. Γίνεται όμως αυτό μετά τα διαγγέλματα και τις δηλώσεις άμα φύγουμε από το γυαλί;
Ευχάριστη νότα της ημέρας, το μήνυμα της αισιοδοξίας που έστειλε παρελαύνοντας στην πόλη μας και ο μικρός μαθητής. Που πιασμένος από το χέρι του δασκάλου του και εμψυχωτή του λόγω κάποιας ιδιαιτερότητας, περνούσε προ των επισήμων καταχειροκροτούμενος από τον κόσμο. (Φωτ. «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ»).
Ήταν μήνυμα αποδοχής του δικαιώματός του να απολαμβάνει ισότιμα και αυτό με τους άλλους, τη σχολική ζωή! Μήνυμα προς τους αρμοδίους και την κοινωνία που πολλά υπόσχονται και λίγα πράττουν.
Κάθε λαός, αγαπητέ αναγνώστη, έχει τις δικές του εθνικές γιορτές. Όπως και μεις. Οι γιορτές όμως δεν είναι ευκαιρία για αμφισβητήσεις γεγονότων ή παραχάραξης ιστορίας. Δυστυχώς, είμαστε ίσως ο μοναδικός λαός που αυτοσυκοφαντείται, αυτοαμφισβητείται, αυτοκατηγορείται και αυτοπαραπληροφορείται. Δεν ξέρουμε να γιορτάζουμε.
Είναι και τούτο μήνυμα της πολιτισμικής παρακμής που ζούμε σ’ αυτή τη χώρα του «μετρίου» και όχι του «μέτρου!»
* Ο Δημήτριος Νταφούλης είναι επίτιμος σχολικός σύμβουλος και Θεολόγος
