* Από τον Γεώργιο Ν. Ξενόφο
Είναι προφανές, ότι η εποχή μας χαρακτηρίζεται από πνευματική ανυδρία, πενία και ένδεια. Η κοινωνία ταλανίζεται και ο λαός μας υποφέρει από μια πρωτόγνωρη οικονομική κρίση. Η φύση μοιάζει να εκδικείται την αφροσύνη μας και η ξέφρενη κούρσα του καταλωτισμού δεν έχει σταματημό. Οι άνθρωποι βρίσκονται σε απόγνωση και οι νέοι έχασαν τα ιδανικά τους. Φαίνεται πώς πιστέψαμε ότι μπορούμε να ζήσουμε χωρίς Θεό και φτιάξαμε μια κοινωνία κατ’ εικόνα και ομοίωσή μας και αυτό το πετύχαμε με την εξορία του Θεού και την αποϊεροποίηση του κόσμου. Έτσι η ανθρωπότητα σήμερα ζει με την απατηλή αισιοδοξία, την αίσθηση της αυτάρκειας και την αυτάρεσκη πεποίθηση, ότι οι άνθρωποι και τα τεχνολογικά τους επιτεύγματα μπορούν να φτιάξουν ένα κόσμο καλύτερο από εκείνο που έπλασε ο Θεός. Αυτή κατά την ταπεινή μου άποψη είναι η εικόνα της σημερινής κοινωνίας. Ύστερα από τα παραπάνω, που περιγράψαμε με πολλή συντομία, ανακύπτει αβίαστα το ερώτημα: Η Εκκλησία μπορεί να συνεισφέρει κάτι θετικό για να εμποδίσει αυτόν τον κατήφορο της κοινωνίας;
Έχει τα μέσα να βοηθήσει το λαό να ξαναβρεί το δρόμο του και να αποκτήσει τη βιωματική σχέση του με την ορθόδοξη παράδοση και να συναντήσει το Θεό της σωτηρίας του; Θα έλεγα, χωρίς δισταγμό, ότι η Εκκλησία σήμερα είναι το μοναδικό ανάχωμα για να σταματήσει η κοινωνία αυτή την κατηφόρα προς τη φθορά και την καταστροφή. Η Εκκλησία με τα αγιαστικά της μέσα, το κήρυγμά της, τις ομιλίες της, την πνευματική της κίνηση, το φιλανθρωπικό, ποιμαντικό και κοινωνικό της έργο και με τον κλήρο της έχει τη δύναμη να συμβάλει αποτελεσματικά, ώστε να επανατοποθετηθεί ο άνθρωπος και να βρει η κοινωνία την ομαλή πορεία της. Η παρουσία της Εκκλησίας εισχωρεί έμπρακτα μέσα στη ζωή της κοινωνίας με σκοπό να τη μεταλλάξει, να την ανανεώσει, να τη μεταμορφώσει, και αυτό το πετυχαίνει, γιατί είναι ο μοναδικός αγιαστικός θεσμός που έχει τη δύναμη να κάνει τον άνθρωπο καλύτερο. Είναι ευκαιρία στην Εκκλησία να κάνει μια ανοιχτή πρόσκληση στην κοινωνία για να επανέλθει στο σπίτι της, στην πατρική της εστία. Έχει χρέος η Εκκλησία να βοηθήσει τους ανθρώπους να βρουν το δρόμο τους και να ενθαρρύνει όσους διστάζουν να χτυπήσουν την πόρτα της. Είναι καθήκον της Εκκλησίας και των εκπροσώπων της να βρουν οι ίδιοι έξω και να συναντήσουν, να προϋπαντήσουν τους ανθρώπους που αμφιβάλλουν για την αποστολή της. Από την άλλη μεριά, όταν η Εκκλησία διαπιστώσει και αισθανθεί έκπτωση των αρχών και αξιών που υποθηκεύουν το μέλλον του λαού του Θεού, με το έργο της πρέπει να παράγει πνευματικά αντισώματα προστατευτικά του ανθρώπινου οργανισμού από κάθε φθοροποιό νόσο που εκφυλίζει το ανθρώπινο πρόσωπο και οδηγεί σε εκπτωτικά φαινόμενα του κοινωνικού μας βίου. Αλλά και ο πιστός πρέπει να βοηθήσει το έργο της Εκκλησίας, γιατί μόνο έτσι θα γίνει η κοινωνία γνήσια και αληθινή.
