Η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλλες, το διήμερο 24 και 25 Μαρτίου, επιβεβαίωσε σ’ ό,τι αφορά την Ελλάδα τις αποφάσεις της 11ης Μαρτίου, δηλαδή, την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου και τη μείωση του επιτοκίου, αφού βεβαίως η Αθήνα ανέλαβε τη δέσμευση για την εκποίηση δημόσιας περιουσίας ύψους 50 δισ. ευρώ.
Ο πρωθυπουργός Γ. Α. Παπανδρέου υποστήριξε πως «τίποτα δεν μας χαρίστηκε και τίποτα δεν είχε προεξοφληθεί», αλλά αξίζει να υπενθυμισθεί ότι λίγες μέρες, πριν τη Σύνοδο Κορυφής, η Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ, έχοντας πάρει τη δέσμευση για τα 50 δισ. ευρώ από την εκποίηση της ελληνικής δημόσιας περιουσίας (εκποίηση από την οποία, σύμφωνα με όλους τους αναλυτές, θα ωφεληθεί δεόντως το γερμανικό κεφάλαιο) εξέφρασε την υποστήριξη του Βερολίνου στην Αθήνα, ο δε Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα συνεχάρη τον πρωθυπουργό (μετά τη Σύνοδο των Βρυξελλών) καθώς, ήδη, η Ελλάδα είχε ευθυγραμμιστεί με όσους έχουν εξαπολύσει τον πόλεμο κατά της Λιβύης.
Οι αποφάσεις των Ευρωπαίων εταίρων για την Ελλάδα ήταν εκ των πραγμάτων αναγκαστικές, καθώς οι δανειστές της χώρας διαπίστωσαν πως η συνεχιζόμενη και διογκούμενη υστέρηση εσόδων και η βύθιση στο φαύλο κύκλο της υφέσεως (που διαλύουν τις όποιες αυταπάτες ότι η ελληνική οικονομία μπορεί να εισέλθει συντόμως σε φάση σταθεροποιήσεως, παρά τις αισιόδοξες δηλώσεις του Υπουργού των Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου) διέψευσαν τους αρχιτέκτονες του Μνημονίου, οι οποίοι ισχυρίζονταν ότι με τα ληφθέντα, εις βάρος της κοινωνίας, βάρβαρα μέτρα, θα ήταν δυνατή η επιστροφή στις αγορές και ότι η οικονομία θα εισερχόταν σε ανοδική τροχιά.
ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ...
Εξάλλου, η συμφωνία για τη δημιουργία ενός μόνιμου Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ΕΜΣ) ο οποίος θα δανείζει τα κράτη - μέλη της ζώνης του ευρώ, τα οποία δεν (θα) μπορούν να εξασφαλίσουν δάνεια από τις αγορές, σημαίνει ουσιαστικά νέα σκληρά «μνημόνια διαρκείας», δηλαδή μόνιμη λιτότητα, έστω κι αν η κυβέρνηση ισχυρίζεται το αντίθετο.
Επίσης, παρά την όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων, οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ζώνης του ευρώ ταυτίστηκαν στα μέτρα που περιλαμβάνει το «Σύμφωνο για το ευρώ», μέτρα τα οποία δεσμεύτηκαν να προωθήσουν και έξι ακόμα χώρες (Βουλγαρία, Ρουμανία, Λιθουανία, Λετονία, Δανία και Πολωνία) οι οποίες είναι μέλη της ΕΕ, αλλά δεν ανήκουν στη ζώνη του ευρώ.
Είναι ξεκάθαρο ότι για να ενισχυθεί η θέση του ευρωπαϊκού κεφαλαίου στον παγκόσμιο ανταγωνισμό, συμφωνήθηκαν περαιτέρω μειώσεις μισθών, ενίσχυση των ελαστικών σχέσεων εργασίας, αύξηση των ορίων συνταξιοδοτήσεως, δραστικές περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες και τα επιδόματα και νέοι φόροι.
Ο μόνιμος ΕΜΣ θα χορηγεί δάνεια σε κράτη - μέλη της ζώνης του ευρώ, υπό αυστηρές προϋποθέσεις και μόνο «στο πλαίσιο μακροοικονομικού προγράμματος οικονομικής προσαρμογής», που σημαίνει δάνεια μόνο μετά την υπογραφή, από την ενδιαφερόμενη χώρα, μνημονίου (ή μνημονίων) με μέτρα, τα οποία θα εξασφαλίζουν στους πιστωτές ότι θα πάρουν πίσω τα λεφτά τους.
Στη λειτουργία του εν λόγω Μηχανισμού προβλέπεται και η «αναδιάρθρωση χρέους», σύμφωνα με τις πρακτικές του ΔΝΤ, καθώς για να λάβει μια χώρα της ζώνης του ευρώ ένα δάνειο, θα πρέπει προηγουμένως η τρόικα (ΕΕ - ΔΝΤ - ΕΚΤ) να προχωρήσει σε «αυστηρή ανάλυση βιωσιμότητας χρέους». Αν, δηλαδή, το κράτος - μέλος που θα θελήσεις να λάβει δάνειο δεν μπορεί «να αποκαταστήσει τη βιωσιμότητα χρέους», θα πρέπει να προχωρήσει σε «διαπραγματεύσεις» με τους ιδιώτες πιστωτές του, προκειμένου να συνεχίσει να παίρνει τις δόσεις του δανείου. «Διαπραγματεύσεις» που θα οδηγήσουν είτε σε «κούρεμα» του χρέους της, είτε σε επιμήκυνση της αποπληρωμής των δανείων και σε κάθε περίπτωση σε καθεστώς «ελεγχόμενης χρεοκοπίας».
Ο πρωθυπουργός, πάντως, ισχυρίσθηκε πως τα όσα προβλέπει το «Σύμφωνο για το Ευρώ» για τα Εργασιακά και το Ασφαλιστικό «δεν αφορούν στην Ελλάδα», αφού η κυβέρνηση «έχει ήδη πάρει σημαντικά μέτρα».
ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΕΣ ΑΡΡΥΘΜΙΕΣ
Εντούτοις, την επαύριον των αποφάσεων της ΕΕ για την Ελλάδα, κυβερνητικές αρρυθμίες εμφανίσθηκαν εκ νέου, διαψεύδοντας εν τοις πράγμασι το πανηγυρικό κλίμα που καλλιεργήθηκε, αλλά και τις αισιόδοξες προβλέψεις του Γιώργου Παπακωνσταντίνου για ανοδική πορεία της οικονομίας εντός του 2012.
Κι ενώ αναμένεται στην Αθήνα το κλιμάκιο της Τρόικας, κι ενώ η Αθήνα έχει αναλάβει δέσμευση για τα 50 δισ. ευρώ της από τη δημόσια περιουσία, αυτή ακριβώς η δέσμευση συναντά τη δημόσια αντίδραση υπουργών, όπως η υπουργός Περιβάλλοντος Τίνα Μπιρμπίλη, η οποία ετάχθη κατά της αποκρατικοποιήσεως εισηγμένων στο Χρηματιστήριο ΔΕΚΟ, όπως η ΔΕΗ και η ΕΥΔΑΠ, αλλά και η υπουργός Εργασίας Λούκα Κατσέλη.
Ακόμη, μέλη του υπουργικού συμβουλίου σε κατ' ιδίαν συνομιλίες θεωρούν ως άσκηση επί χάρτου, την όλη συζήτηση για τις ιδιωτικοποιήσεις, με το βάσιμο επιχείρημα ότι δεν πρόκειται να υπάρξει ενδιαφέρον ξένων επενδυτών, αφού είναι δεδομένες οι αβεβαιότητες για την πορεία της ελληνικής οικονομίας.
Επίσης, κορυφαίοι υπουργοί, όπως ο Ανδρέας Λοβέρδος, αμφισβητούν δημοσίως και μάλιστα με τη χαρακτηριστική φράση «πρέπει να πούμε (στο λαό) όσα ξέρουμε», την ειλικρίνεια της κυβερνήσεως, ως προς την πραγματική εικόνα του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας.
ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΟΙ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΙ
Αυτή η δυσχερής θέση στην οποία ευρίσκεται η Ελλάδα, αλλά και η κυβέρνηση, είναι προφανές πως αλλάζει τους συσχετισμούς στη χώρα, καθώς (και αυτό καταγράφεται ανάγλυφα στις δημοσκοπήσεις) οι πολίτες, ακόμη κι όσοι αρχικώς είχαν την ψευδαίσθηση πως το Μνημόνιο ήταν μονόδρομος, έχουν αρχίσει να μεταστρέφονται, το δε λεγόμενο κόμμα του Μνημονίου, δηλαδή τα κόμματα που το στήριξαν στη Βουλή, έχουν αλλάξει στάση και δυσπιστούν για την ικανότητα της κυβερνήσεως να τα βγάλει πέρα.
Ωστόσο, η κυβέρνηση, παρά τη ραγδαία φθορά την οποία έχει υποστεί, δείχνει ακόμη πως αντέχει, καθώς η ΝΔ δεν έχει πείσει πως μπορεί να αποτελέσει εναλλακτική λύση, προς τούτο δε δεν τολμά να ζητήσει ούτε καν εκλογές, αλλά πιστεύει πως με το συνεχές σφυροκόπημα θα επιτείνει την κυβερνητική φθορά και μετά... «βλέποντας και κάνοντας».
Η Αριστερά (κυρίως το ΚΚΕ) προβλέπει εκλογές, όπως τις προβλέπει και ο ΛΑΟΣ, ο αρχηγός του οποίου (ο οποίος ψήφισε το Μνημόνιο) με ύφος ...συγκυβερνήτη της χώρας, δηλώνει πως θα ρίξει την κυβέρνηση κι ότι, εν πάση περιπτώσει, θα έχουμε εκλογές εντός του έτους...
Η κοινωνία, η οποία αντιλαμβάνεται το υφιστάμενο πολιτικό αδιέξοδο (πάντως ορισμένοι κύκλοι προωθούν σενάρια συγκυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ και ΝΔ – προς τούτο δε ο Α. Σαμαράς βγήκε εκ νέου και δήλωσε πως δεν σκοπεύει να συγκυβερνήσει με το ΠΑΣΟΚ) συνεχίζει να αντιδρά στην κλιμακούμενη εναντίον της επίθεση, με τα βάρβαρα μέτρα που προωθούνται και θα συνεχίσουν να προωθούνται (παρά τις κυβερνητικές διαψεύσεις) αφού οι στόχοι του Μνημονίου δεν μπορεί να πιαστούν, δεν υπάρχει ανάπτυξη, δεν υπάρχουν έσοδα, η δε ύφεση όλο και περισσότερο βαθαίνει.
Είναι, εν προκειμένω, άξιο επισημάνσεως το γεγονός ότι πληθαίνουν καθημερινά οι αγγελίες (είτε στον Τύπο, είτε στους δρόμους) του τύπου «αγοράζω χρυσό, άμεσα και μετρητά» , που θυμίζει μέρες της Κατοχής και σημαίνει πολλοί άνθρωποι ξεπουλάνε τιμαλφή κι άλλα υπάρχοντα για «να τη βγάλουν πέρα», ενώ την ίδια στιγμή, κατά την οποία μισθοί και συντάξεις συνεχίζουν να περικόπτονται, η κυβέρνηση «ρίχνει» κι άλλα χρήματα για την ενίσχυση της ρευστότητας των τραπεζών, οι οποίες όμως, αυτά τα χρήματα, με τη σειρά τους, δεν θα ρίχνουν για την ενίσχυση της πραγματικής οικονομίας.
ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Άπαντες παραδέχονται πως η κοινωνία δεν αντέχει άλλα μέτρα (μάλιστα ακόμη και Υπουργοί από τους οποίους ζητούνται περαιτέρω περικοπές, χωρίς να τους δίδεται απάντηση γιατί συνεχίζεται η κατάρρευση των εσόδων, φέρονται να λένε πώς «είπαμε να κάψουμε το λίπος, αλλά όχι και το κρέας») η δε σταθερότητα της κυβερνήσεως υπονομεύεται από τις κοινωνικές αντιδράσεις, καθώς εκτός από τις όποιες κινητοποιήσεις (μάλλον επαναστατικής γυμναστικής...) αναπτύσσεται και ένα κίνημα ανυπακοής ( όχι, φυσικά, όπως θα το ήθελαν το ΚΚΕ και η Αλέκα Παπαρήγα, συντεταγμένο και μαζικό) το οποίο εκφράζεται με τα γιούχα, τους προπηλακισμούς πολιτικών προσώπων, αλλά και τα γιαουρτώματα, κίνημα, το οποίο πηγάζει από την κλιμακούμενη απονομιμοποίηση της εξουσίας.
Αυτή δε την απονομιμοποίησή της η κυβέρνηση προσποιείται πως δεν την αντιλαμβάνεται, όπως δεν αντιλαμβάνεται ότι, υπό το βάρος του οικονομικού κραχ, η κοινωνία αρχίζει να θεωρεί πως το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα δρα εναντίον των συμφερόντων της.
Προσώρας, η κυβέρνηση καταδικάζει τις όποιες ακραίες αποδοκιμασίες κατά των πολιτικών, αλλά έχει αρχίσει να ανησυχεί, ιδιαίτερα μάλιστα όταν στο «κάδρο» των αποδοκιμαζόμενων μπήκε κι ο ίδιος ο πρωθυπουργός.
Βεβαίως, στην κυβέρνηση αντιλαμβάνονται ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος αυτό το κίνημα των αποδοκιμασιών να πυροδοτήσει μια ξαφνική φωτιά στην κοινωνία, πλην, όμως, ουδέν πράττει για να θεραπεύσει τις αιτίες αυτού του φαινομένου. Φαινομένου το οποίο την υπονομεύει, αν και ουσιαστικά είναι από μόνη της υπονομευμένη, αφού αδυνατεί (και δεν θέλει) να αλλάξει πολιτική, καθώς έχει αναλάβει τέτοιες δεσμεύσεις και τέτοιες δουλείες απέναντι στους δανειστές της χώρας, από τις οποίες δεν μπορεί να κάνει πίσω.
ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΠΑΝΙΚΟΥ...
Ούσα με την πλάτη στον τοίχο, επιμένει (κι αυτό είναι δείγμα πανικού) στη γραμμή απαξιώσεως των πολιτών, οι οποίοι αντιδρούν με τον τρόπο αυτό, τους ταυτίζει με συγκεκριμένο πολιτικό (και δη κοινοβουλευτικό) χώρο, καταφεύγει σε θεωρίες, σύμφωνα με τις οποίες οι διαμαρτυρόμενοι με αυτό τον «μη πρέποντα τρόπο» έχουν φασίζουσα συμπεριφορά ή ότι ομοιάζουν οι κινήσεις τους με εκείνες των αντιδιαδηλωτών της δεκαετίας του ’60 (από φασιστοειδή και παρακρατικούς εναντίον των δημοκρατικών) ή ακόμη ότι τέτοιες κινήσεις είναι προθάλαμος για την τρομοκρατία.
Τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά.
Τα κοινοβουλευτικά κόμματα επισήμως δεν στηρίζουν τέτοιες κινήσεις, έστω κι αν δεν κάνουν κάτι για να τις τιθασεύσουν.
Το ΚΚΕ θεωρεί ότι δεν χρειάζεται δικαιολογίες, καθώς κρατά αποστάσεις από ενέργειες «λαϊκής αγανάκτησης και αυθόρμητου ακτιβισμού», η ΝΔ προσφέρει παρασκηνιακή κάλυψη στις αντιδράσεις και στις απεργίες των κλάδων των οποίων τα συμφέροντα θίγονται, αν και επισήμως διαφωνεί με τα προνόμιά τους και υποθάλπει κινήματα όπως το «δεν πληρώνω» αλλά και καταλήψεις δημοσίων κτιρίων και ο ΣΥΡΙΖΑ, με τις πολλές συνιστώσες, δεν αποδοκιμάζει, αλλά δεν είναι και σε θέση να ελέγξει τέτοιες κινήσεις, έστω κι αν είναι αυτός ο οποίος κατηγορείται ότι τις υποκινεί.
Το έχουμε ξαναπεί και το ξαναλέμε:
Όσο η εξουσία απονομιμοποείται στα μάτια των πολιτών, όσο η κοινωνία βάλλεται με τα βάρβαρα μέτρα και την περιστολή κοινωνικών της δικαιωμάτων, όσο αυτές οι πολιτικές δεν αλλάζουν, ώστε τουλάχιστον να ξεθυμάνει η πίεση, τόσο τα φαινόμενα αυτά θα διευρύνονται και οι καταστάσεις στις οποίες μπορεί να οδηγήσουν ίσως να καταστούν ανεξέλεγκτες.
