Με το... όνομά του, το είπαν το θέμα οι της ιταλικής κυβέρνησης: αν δεν αναλάβει το ΝΑΤΟ τότε η Γαλλία θα πάρει το πετρέλαιο και η Ιταλία τους μετανάστες». Έτσι δηλαδή, για να ’χουμε και το νου μας και να ξέρουμε τι γίνεται εκεί πέρα στη Λιβύη. Μη φανταστούμε ότι αίφνης μετά από σαράντα και χρόνια (και κάτι αποτυχημένες κατά το παρελθόν απόπειρες), τους πήρε ο πόνος τους Άγγλους, Γάλλους για τον «καταπιεσμένο λιβυκό λαό που πρέπει να ανασάνει δημοκρατία και ελευθερία». Αυτά είναι παραμύθια για μικρά παιδιά και για παντελώς, μα παντελώς όμως, ανυποψίαστους. Τα πετρέλαια και τις λοιπές μορφές πιο προχωρημένης ενέργειας έχουν βάλει στο μάτι και γι’ αυτό γίνεται το μεγάλο πανηγύρι. Γιατί βρήκαν τώρα μια ευκαιρία (ή και δημιούργησαν μια, διότι ο «δάκτυλος» έχει ιστορικά αποδειχθεί ότι πάντα υπάρχει, το μέγεθός του αλλάζει) για να βάλουμε χέρι σε αυτά που προ πολλού έχουν βάλει στο μάτι.
Όχι ότι ο Καντάφι είναι κανένα αγγελούδι. Σκληρός, επαρμένος και... παρμένος είναι προ πολλού, αλλά όσο δεν μπορούσαν να τον ξεκουνήσουν από τη θέση του, όλοι - και η Ελλάδα βεβαίως - αναζητούσαν «συμμαχίες μαϊμού» για να κάνουν τη δουλειά τους από οικονομικής πλευράς και τους είχαν γραμμένους (να μην πω «πού» τους Λίβυους πολίτες). Όσο η ύπαρξη του κανταφικού καθεστώτος τους «συνέφερε» με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, «κράταγαν» και τον Καντάφι. Τώρα που δημιουργήθηκε ένα παράθυρο ευκαιρίας (ή το δημιούργησαν με τα γενικότερα γεγονότα «ντόμινο» στην ευρύτερη περιοχή), τώρα είδαν φως και μπήκαν, προσπαθώντας να βάλουν χέρι και πόδι στη Λιβύη. Επικεφαλής δύο χώρες κατ’ εξοχήν αποικιοκρατικές, η Αγγλία και η Γαλλία, από κοντά και οι ΗΠΑ (αν είναι δυνατόν να λείπει ο Μάρτης απ’ τη Σαρακοστή), να απλώνουν πάλι τα φτερά τους για νέες κατακτήσεις.
Στην δε περίπτωση της Γαλλίας και του Νικολά Σαρκοζί που εμφανίζεται ως το «πρωτοπαλίκαρο» της όλης φάσης, αυτή η «όρεξη» να απελευθερωθεί ο λαός της Λιβύης είναι και προς εσωτερική κατανάλωση. Ως γνωστόν οι προεδρικές εκλογές της Γαλλίας δεν απέχουν πολύ, η δημοτικότητα του Σαρκοζί έχει πάρει την κατρακύλα εδώ και πολύ καιρό και ο... «δικός μας» ο Στρος Καν, που εμφανίζεται ως βασικός αντίπαλός του, έχει ένα διεθνές προφίλ λόγω της θέσης του στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (φτου κακά!!). Οπότε τώρα, με όλη αυτή τη «σταυροφορία» που έχει αναλάβει εναντίον του Καντάφι για την «απελευθέρωση» της Λιβύης, ανεβάζει το προφίλ του και προς τα έσω (είπαμε οι Γάλλοι έχουν ένα αξεπέραστο θέμα με τα παλιά μεγαλεία της αποικιοκρατίας), αλλά και προς τα έξω, ως «διεθνούς ηγέτη» τέλος πάντων.
Τώρα βέβαια, με το βέτο της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, την άρνηση της Γερμανίας που τηρεί τις αποστάσεις, την κανονική άρνηση της Ρωσίας, τη δυσφορία των αραβικών χωρών από τις πολεμικές επιχειρήσεις και την «προσεκτική» - λόγω ανοιχτών ακόμα μετώπων - συμπεριφορά των ΗΠΑ έχουν μπλέξει τα μπούτια τους οι «σταυροφόροι», αλλά... Αλλά, τώρα που μπήκαν στο χορό με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα χορέψουν, χωρίς κανείς να γνωρίζει πόσο μάκρος θα έχει αυτός ο χορός.
Από την αρχή είχαμε πει ότι με τον ανισόρροπο και συνεπώς απρόβλεπτο Καντάφι τα πράγματα δεν θα ’ναι τόσο εύκολα όπως στην Αίγυπτο και την Τυνησία. Δεν πρόκειται να πάρει το καπελάκι του και να φύγει. Και η πορεία των πραγμάτων το αποδεικνύει, γιατί άλλωστε κοινός νους χρειάζεται... Όμως...
...Όμως, οι επεμβαίνοντες στο μόνο στο οποίο στοχεύουν είναι η... απελευθέρωση των συμφερόντων τους στην περιοχή. Ξεκάθαρα πράγματα.
