* Του Αλ. Οικονόμου, προέδρου Συνδέσμου
Αγωνιστών Εθν. Αντίστασης ΕΟΕΑ-ΕΔΕΣ ν. Λάρισας
Στον πολυτάραχο δρόμο της ζωής των εθνών, παρατηρήθηκαν παρατηρούνται και θα υπάρχουν πάντοτε εναλλασσόμενες οι στιγμές της μεγαλουργίας και δυστυχίας, τα αποτελέσματα της πάλης σε όλες τους τις εκφάνσεις.
Είναι τα σκιρτήματα των συνειδήσεών τους, που πάντοτε γυρίζουν γύρω από ένα ιδανικό, που αποτελεί την ύψιστη αρετή μιας πλειάδας εθνικών εννοιών.
Και είναι γνωστό από τη γέννηση ακόμα του κόσμου, πώς αποτελούν το σχοινί των ακροβασιών στη ζωή και την ιστορία, που άλλοτε έχουν ευτυχή κατάληξη και άλλοτε οδηγούν στη δυστυχία και τη συμφορά. Και όλα αυτά είναι ανάλογα με το ποσό της πίστεώς τους στην ύπαρξή τους, στη δύναμη της ευποιίας ή της εγκατάλειψης.
Ποια είναι αυτά τα αιώνια και άφθαρτα στοιχεία αυτής της πάλης;
Είναι, όπως είπα, η πίστη στην ύπαρξή τους, πρώτα γύρω από το αγαθό, που το ονόμασαν ελευθερία, και έχει στα παρακλάδια του τις έννοιες του καλού, δηλαδή πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια, πρόοδο και τα συνεχή βήματά του στην ανέλιξή τους στη δύσκολη και επικίνδυνη, αν παράλογα επιχειρηθεί, βαθμίδα ανόδου του πολιτισμού. Κι έχουν όλα αυτά βασικό τους σκοπό την απόκτηση και διατήρηση της άλλης θεότητας, που στέκει αντίπαλη, στο κακούργο ένστικτο του πολέμου. Είναι η διασφάλιση της ειρήνης, το οξυγόνο της ζωής που την ακολουθούν και την στεφανώνουν όλες οι αγαθοποιές αρετές που αναφέρω, χωρίς να παραλείψω ποτέ το πνεύμα του καλού. Γιατί αυτό το τελευταίο είναι το βασικό λιθάρι, η κολόνα που τα στηρίζει και τα ασφαλίζει, παραμερίζοντες όλες τις θανατερές παρεμβάσεις του πνεύματος του κακού. Αυτή είναι η ουσία, η αιτία και το αποτέλεσμα της αιώνιας πάλης του καλού και του κακού, που από την ώρα της γέννησής τους, την ώρα του θανάτου τους οδηγεί τα έθνη. Συμβαίνει κι εδώ, ό,τι γίνεται με τη ζωντανή οποιαδήποτε ύπαρξη. Από τη στιγμή της ελεύσεώς της στον κόσμο της ύπαρξης, αρχίζει ο τιτάνιος αγώνας της προς την αντιμετώπιση του θανάτου.
Ένας αγώνας ανελέητος δίχως ποτέ καμιά διακοπή. Αυτό περισσότερο από κάθε τι άλλο χαρακτηρίζει τα ανώτερα όντα της ζωής, με επικεφαλής το λογικό άνθρωπο. Τα έθνη αποτελούνται από ανθρώπους και επομένως οι φυλές και οι λαοί τους δεν είναι παρά ένας μεγάλος άνθρωπος.
Η νεκρή φύση θα ήταν η πιο απαίσια εικόνα του κόσμου, αν δεν την κοσμούσε η φύση η ζωντανή. Έτσι, με αυτό το συνδυασμό, γίνονται όλα πανέμορφα, υμνείται και δοξάζεται το πνεύμα του δημιουργού του παντός.
Ο φθαρτός άνθρωπος έχει τόση αξία όσο και το μηδέν, όταν η ζωή και το έργο του δεν ανταποκρίνονται στις αξιώσεις του πλάστη να είναι δημιουργός, αγωνιστής, καταφρονητής του θανάτου του όταν θίγονται καίρια συμφέροντά του, αξίες, ή τίθεται σε αμφιβολία η δύναμή του η ηθική.
Γι’ αυτόν τον άνθρωπο, με τα προσόντα αυτά, η ζωή του δίνει τόση αξία ώστε και την ώρα του τάφου την προσπερνά. Γίνεται αιώνιος, αθάνατος, παντοτινός.
Κι εδώ, τελικός νικητής είναι η ζωή. Η ζωή που όπως λέει ο Πλάτων, είναι η ανώτερη όταν συνδυάζει τη χαρά με τη φρόνηση. Και φτάνουμε έτσι στα λόγια του Κοσμά του Αιτωλού: «Την αξία της ζωής την γνωρίζει πραγματικά μόνον εκείνος που σκέφτεται την αιωνιότητα συχνά». Για να συμπληρώσει: «Φέρε το Θεό στη ζωή σου και η ζωή θα σε φέρει στο Θεό». Ο Θεός είναι αιώνιος κι επομένως εκείνος που έχει την πιθανότητα να τον προσεγγίσει, δε σταματά στον τάφο, αλλά προχωρεί συνέχεια, προχωρεί πάντα ζωντανός. Αυτά αφορούν και τα έθνη, σαν σύνολο ανθρώπων, σαν κοινωνίες, φυλές, λαούς. Είναι το Α και το Ω της σύστασης και της αξίας τους.
Όπως ο ελληνικός λαός στο σύνολό του με δίχως τις κακιές εξαιρέσεις του, τα άτομα του πρόσκαιρου βίου και των κακών έξεων και αδυναμιών τους. Αφήνει πίσω του τις χιλιετηρίδες και προχωρεί, ενώ άλλα έθνη έσβησαν ή σβήνουν και χάνονται. Αυτό το δίδαγμα στέλνει από τα βάθη της ζωής του κόσμου τούτη η μικρή μας, αλλά πελώρια σε πνεύμα πατρίδα. Με τον πανάρχαιο πολιτισμό της, δείχνει στην ανθρωπότητα το δρόμο που έχει τις πιο πολλές ημέρες της ευτυχίας. Αλλά οι ημέρες αυτές της ευτυχίας εξασφαλίζουν την αιωνιότητα και την πρόοδο των λαών. Ας τα γνωρίζουν αυτά οι λαοί της Ευρώπης, της Αμερικής, όλου του κόσμου. Τα μηνύματά μας, αυτού του είδους μέσα στις χιλιάδες των χρόνων που ζούμε, είναι γνωστά, πασίγνωστα στους ξεχωριστούς πνευματικούς ανθρώπους τους. Ας τους ρωτάνε γι’ αυτά οι συνήθως δίχως άλλη αξία και ανιστόρητοι, ηγέτες τους, πολιτικοί, ή θρησκευτικοί ή στρατιωτικοί. Έτσι θα αγγίξουν τον αληθινό πολιτισμό και θ’ ανοίξουν τις πύλες όπου το παγκόσμιο περιστέρι της Ειρήνης θα ανοίξει τα φτερά του τα χρυσά, θα ενθαρρύνει την πρόοδο την πραγματική με βάση την αρετή της παγκόσμιας ηθικής της πραγματικής ευτυχίας. Ας μην ελπίζουν σε τίποτα. Όσο μεγάλα και πολυάνθρωπα κι αν είναι, το μέλλον τους είναι σκοτεινό. Ο θάνατος τους καραδοκεί και αυτό δεν είναι ρομαντική αφέλεια, αλλά πραγματικότητα υπαρκτή.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, στα ΕΘΝΗ. Κι ας γνωρίζουν λίγες θυσίες. Ας κατανοήσουν την ιστορία με το παγκόσμιας ακτινοβολίας επίτευγμα ενός μικρού και δίχως φίλους ηγέτες εθνών λαού που 368 χρόνια έζησε στο σκοτάδι της σκλαβιάς. Κι όμως δεν έσβησε, δεν χάθηκε.
Αντίθετα όρθωσε το αιώνια θαυμαστό του ανάστημα και σε πείσμα όλων των πανίσχυρων εχθρών του, πέτυχε το απ’ όλους νομίζουμε ακατόρθωτο. Ύψωσε στην Αγία Λαύρα το Λάβαρο του θανάτου ή της ελεύθερης ζωής. Και κέρδισε την ελευθερία του, την «απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά» που λέει ο ποιητής μας ο Σολωμός. Θυμηθείτε όλοι σας οι ισχυροί του κόσμου, μα κι αδύνατοι την Υπέρτατη Θυσία. ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ την 25η Μαρτίου του 1821.
