«Να ξαναγραφεί η Ιστορία» είναι το αίτημα που κυριαρχεί σήμερα σε κύκλους διανοουμένων και πολιτικών που πιστεύουν ότι προσφέρουν ιδιαίτερα στην εκπαίδευση με μία κολοβωμένη ιστορία για να πετύχουν πολιτικές σκοπιμότητες.
Σ’ αυτό το κλίμα της αποδόμησης «συνωστίζονται» τα σχολικά μαθήματα, που είναι η Ιστορία, τα Θρησκευτικά, η Γλώσσα και σχετίζονται άμεσα με την ταυτότητά μας.
Τα τρία αυτά μαθήματα, το καθένα με τον τρόπο του, γίνονται τα ερμηνευτικά κλειδιά κατανόησης και ερμηνείας του πολιτισμού μας και συμβάλλουν συγχρόνως στη διατήρηση της ιστορικής μας συνέχειας και κοινονικής συνοχής. Τα δύο αυτά μεγέθη, είναι το «κόκκινο πανί» για τους «εκσυγχρονιστές» όλων των παρατάξεων, που προσπαθούν, με την παρουσία τους στο χώρο της εκπαίδευσης να τα διαστρέψουν μέχρι να τα καταστρέψουν.
Η πορεία αυτή, οδηγεί σταθερά στη διάλυση του Έθνους μας, με την επίσης προωθούμενη αντεθνική ιδέα της Νέας Εποχής, η οποία ενεργεί εκ τον ένδον με αποτελεσματικότητα.
Αυτό το έχουν συνειδητοποιήσει όλοι οι εξωτερικοί εχθροί του Ελληνισμού, και γι’ αυτό δεν ανησυχούν, αλλά γκρεμίζουν εκ των έσω την ιστορία και τα θρησκευτικά με μάστορες ντόπιους.
Ο Γερμανός ιστορικός Fallmerayet, αναφέρει σχετικά:
«Απ’ έξω ας το θυμούνται αυτό στην Ευρώπη, όλες οι επιθέσεις κατά του ελληνικού έθνους, που είναι ταυτόσημες με το ανατολικό χριστιανικό δόγμα, είναι μάταιη προσπάθεια. Ο κίνδυνος μπορεί να είναι μόνο εσωτερικός!»
Δεν θέλουν κάποιοι ιστορικοί μας – και ίσως και δεν μπορούν – να κατανοήσουν, ότι για τις διχοστασίες και διαιρέσεις δεν φταίνε τα Θρησκευτικά και η Ιστορία (το παρελθόν δηλαδή), αλλά η πολιτική, οι προκλήσεις και τα ανουσιουργήματα της Υπερδύναμης και των συνεργών της. Οι αλώσεις του 1204 και του 1453, οι εθνικοί διχασμοί μας ως τον 20όν αιώνα, το δράμα της Κύπρου και το Σκοπιανό, δεν λύνονται με το ξαναγράψιμο της ιστορίας, αλλά με την ορθή κατανόηση των μηνυμάτων της. Με την προσπάθεια όμως για τη διάλυση της εθνικής μας ταυτότητας, μέσα από τη λοβοτόμηση της εθνικής μνήμης και τη διάσπαση της εθνικής μας συνέχειας, γίνεται αληθινή «γενοκτονία».
Η απώθηση του κακού στη λήθη μάς καταδικάζει να ξαναζήσουμε τις ίδιες συμφορές. Αντίθετα, η πλήρης γνώση του κακού οδηγεί στην εμπέδωση της γνώσης ως ύλης για τη δημιουργία ενιαίας συνείδησης.
Η μέθοδος των «εκσυγχρονιστών» της πολιτικής και της ιστορίας θυμίζει έναν προφητικό λόγο, πρίν από αρκετά χρόνια, του μεγάλου φιλοσόφου της γελοιογραφίας κ. Κυριακόπουλο = ΚΥΡ: «Έλληνες και Τούρκοι έκαμαν τσιμπούσι στην Αλαμάνα. Έψησαν και έφαγαν σουβλάκια. Συμμετείχε και ο Αθανάσιος Διάκος».
Αυτή την κατεδάφιση και «ανοικοδόμηση» με τα υλικά της Νέας Εποχής επιχειρούν άνθρωποι, που όχι μόνο ενισχύονται, αλλά είναι τραγικά κατευθυνόμενα θύματα της εκσυγχρονιστικής πολιτικής και διακονούν τους στόχους της. Είναι δε ορθό αυτό, που έλεγαν οι Βυζαντινορωμηοί πρόγονοί μας: «Όποιος έχει την Κωνσταντινούπολη είναι αυτοκράτορας»! Όποιος έχει σήμερα το Υπουργείο Παιδείας, πλάθει γενιές ανθρώπων ως θλιβερά ρομπότ Χρηστούς, δηλαδή εύχρηστους πολίτες. Χωρίς εθνική ταυτότητα, ιστορική μνήμη, πολιτιστικές ρίζες και δυνατότηταα αυπροσδιορισμού και ελευθερίας άβουλα άτομα που θα ξέρουν μόνο να καταναλώνουν υλικά αγαθά, να αυξάνουν τα κέρδη των επιχειρήσεων και να μη αντιδρούν στα γεωπολιτικά σχέδια της Pax Americana και των συμμάχων της.
Εύστοχα αντέδρασε ο κ. Μ. Θεοδωράκης, στη συγγραφέα κ. Δραγώνα για το περιθρύλητο βιβλίο της, με τις φράσεις: «Σκοτώνετε την ψυχή μας, χάρη στην οποία είσθε και σείς σήμερα ελεύθερη» … «Σπαρμένα τα βουνά από κόκκαλα παληκαριών, για να έρχονται οι «ελεύθεροι» να τους λένε: «για παραμύθια θυσιαστήκατε!» … «Συνταγές του καμουφλαρισμένου αφελληνισμού».
Είναι ιστορική αλήθεια και επιβάλλει να τονίσουμε ότι οι ήρωες αγωνίζονταν όχι μόνο για την Πατρίδα, για πολιτική ανεξαρτησία, αλλά «για του Χριστού την πίστη την αγόια, και της Πατρίδος την ελευθερία». Σήμερα το στρατηγό Μακρυγιάννη τον χαρακτηρίζουν θρησκόληπτο και τρελό, τον δε πατρο- Κοσμά, δεν του επιτρέπουν να πει την αλήθεια στα παιδιά και λογοκρίνουν τη διδασκαλία του.
Το επιχείρημα των συγγραφέων της αποδομημένης ιστορίας ότι «το μάθημα είναι Ιστορία και όχι Θρησκευτικά» αγνοεί τον μέχρι σήμερα διφυή χαρακτήρα του Γένους μας, στην ιστορία του οποίου πολιτική και θεολογία συμπλέκονται ως δύο όψεις της ίδιας πραγματικότητας, και αυτό που είναι εκτός πραγματικότητας για τη μία πλευρά, είναι και για την άλλη.
Είναι απόλυτη ανάγκη να διατηρηθεί η σύνδεση Ιστορίας, Θρησκείας και Γλώσσας, γιατί η όποια αποσύνδεσή τους θα προσφέρει μεμονωμένους στόχους, που είναι εύκολο να χτυπηθούν και να εξουδετερωθούν με τη μέθοδο του σαλαμιού.
Βλαχάκης Ευάγγελος, συνταξιούχος εκπαιδευτικός
