...Και τι θα πρέπει να διδαχθούμε από τη φυσική καταστροφή και εν συνεχεία την πυρηνική απειλή στην Ιαπωνία; Ό,τι διδαχθήκαμε και από τη φυσική καταστροφή στην Ινδονησία λίγα χρόνια πριν. Ό,τι είχαμε διδαχθεί από άλλες που συνέβησαν παλαιότερα και ό,τι θα διδαχθούμε από αυτές του μέλλοντος. Δηλαδή... απολύτως τίποτα! Γιατί παθαίνουμε και δεν μαθαίνουμε. Συνεχίζουμε να κακοποιούμε απτόητοι τη φύση, επενδύοντας στο πρόσκαιρο, ευφορούμενοι από μια προκλητική ματαιότητα και μια θλιβερή υπεροψία...
...Και κάποια στιγμή έρχεται μια μέρα, μία ώρα που η φύση εξεγείρεται και μας θυμίζει με τον πλέον δραματικό και ακατάλυτο τρόπο «ποιος κάνει κουμάντο» πραγματικά. Και πόσο αδύναμοι, ανήμποροι, μικροί και ασήμαντοι είμαστε μπροστά στην επιθετική της μανία. Όλα τα τεχνολογικά επιτεύγματα, όλα τα επιστημονικά άλματα, όλες οι ευφυείς επινοήσεις, όλα τα είδη προόδου, αποδεικνύονται ολίγα και ανίκανα να τα βάλουν με τη φύση. Και τα αποτελέσματα, σε αυτή την άνευ όρων κατ’ ουσία αναμέτρηση, ρέπουν πάντα μα πάντα υπέρ των φυσικών φαινομένων και αφήνουν πίσω τους δυσαναπλήρωτες ανθρώπινες και πρακτικές απώλειες, διαλύοντας ζωές σε κλάσματα δευτερολέπτου. Στην περίπτωση δε της Ιαπωνίας με τον πυρηνικό εφιάλτη να πλανάται το ίδιο απειλητικός όσο και το τσουνάμι, που ισοπέδωσε κομμάτι της χώρας, έχουμε μία ακόμη απτή απόδειξη της ευκολίας με την οποία τα ανθρώπινα επιτεύγματα μπορούν να γυρίσουν ενάντια στον άνθρωπο με μακάβρια αποτελέσματα.
Δεν μπορεί κανείς, παρά να στέκεται ενεός απέναντι στα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στη μακρινή για μας Ιαπωνία. Τόσο μακρινή και τόσο κοντινή συνάμα, που ο σεισμός που έγινε εκεί είχε ως αποτέλεσμα τη μετακίνηση του άξονα της γης για κάποια εκατοστά και το μίκρεμα της ημέρας. Για να καταλάβουμε ότι ο κόσμος που τόσο απέραντος μας φαίνεται, είναι τόσο μικρός και τόσο αλληλοεξαρτώμενος. Πώς το λένε εκείνο, ότι μπορεί να πετάξει μια πεταλούδα στην Ευρώπη και να προκαλέσει σεισμό στην Ιαπωνία; Έτσι ακριβώς. Τα πράγματα είναι τόσο απλά και τόσο περίπλοκα συνάμα. Και δεν μπορεί κανείς, παρά να σταθεί, έστω και ένα λεπτό και ν’ αναλογιστεί ακριβώς πόσο ασήμαντος είναι ο άνθρωπος μπροστά στην παντοδυναμία της φύσης. Και είναι βέβαιο ότι όλοι στεκόμαστε αυτό το λεπτό και αναλογιζόμαστε με δέος μια πραγματικότητα που επιλέγουμε συνήθως να αγνοούμε.
Μόνο που... μόνο που το λεπτό δεν αρκεί. Τούτες τις μέρες που η τραγωδία ουσιαστικά βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ιαπωνία, που όλος ο κόσμος ανησυχεί λόγω του πυρηνικού εφιάλτη, που κατρακυλάνε τα χρηματιστήρια και πέφτει η τιμή του πετρελαίου, όλων τα βλέμματα είναι στραμμένα προς τη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, όπου «δύει» η ζωή λόγω της μεγάλης φυσικής και τεχνητής πλέον, καταστροφής. Για πόσο; Για όσο αντέχει η μνήμη να θυμάται. Ή μάλλον για όσο έχει την... πολυτέλεια να θυμάται. Και η φρίκη της Ιαπωνίας, όπως και της Ινδονησίας, όπως και της Ν. Ορλεάνης στις ΗΠΑ που συνέβησαν τα τελευταία χρόνια, πού μα πολύ σύντομα θα περάσει στη λήθη. Η «μνήμη» αφορά μόνο τη χώρα - θύμα και κυρίως τα ίδια τα θύματα. Γιατί και οι επιζώντες θύματα είναι. Και έτσι πρέπει να είναι. Γιατί η ζωή συνεχίζεται και προχωράει μπροστά. Και αν δεν είχαμε αυτή τη δυνατότητα, η επιβίωση θα ήταν μια πραγματικά πολύ δύσκολη υπόθεση.
Το «κακό» δεν είναι ότι ξεχνάμε, το κακό είναι ότι δεν διδασκόμαστε από όσα γύρω μας συμβαίνουν, από όσα συμβαίνουν στη φύση εξαιτίας μας (από την τρύπα του όζοντος και το λιώσιμο των πάγων μέχρι τη νωπή τραγωδία της Ιαπωνία) και τα οποία μαθηματικά γυρίζουν μπούμερανγκ. Αλλάζοντας το κλίμα, αλλάζοντας ή περιορίζοντας τις συνθήκες ζωής προς το χειρότερο και φυσικά επηρεάζοντας τις οικονομικές και γεωπολιτικές ισορροπίες. Κι έτσι συνεχίζουμε απτόητοι, υπερφίαλοι, ματαιόδοξοι και αγνώμονες μέχρι την επόμενη βιβλική καταστροφή.
