Τι συμβαίνει αλήθεια στο ψευδοκράτος και ποιος να είναι ο πραγματικός στόχος της συντριπτικής πλειοψηφίας των διαμαρτυρομένων Τουρκοκυπρίων, που βγήκαν και πάλι στους δρόμους των κατεχομένων, όπως ακριβώς έπραξαν και λίγο πριν την κατάθεση του εκτρώματος Ανάν; Το ερώτημα φαινομενικά παρουσιάζεται ως εξαιρετικά δύσκολο, στην πραγματικότητα, όμως, τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι, αφού εντρυφώντας στην καρδιά των γεγονότων, δίνεται μια αρκούντως πειστική απάντηση.
Κεντρικό σύνθημα στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας η αξίωση των Τουρκοκυπρίων να αναλάβουν μόνοι τους τη διακυβέρνηση του «κράτους» τους (αφού απηύδησαν με την ασφυκτική στρατιωτική, διοικητική και οικονομική εξάρτηση της Τουρκίας), ενώ παράλληλα έστειλαν το μήνυμα ότι δεν υποτιμούν καθόλου και τη διασφάλιση των τουρκικών στρατηγικών συμφερόντων. Μια απλή μελέτη των συνθημάτων που ακούσθηκαν στο τελευταίο συλλαλητήριο, μπορεί να δώσει κάποια πολύ σοβαρά συμπεράσματα, το κυριότερο από τα οποία είναι πως κανείς από τους διαδηλωτές (πλην του Σενέρ Λεβέντ και των ομοϊδεατών του), δεν αξίωσε τη συνένωση των κατεχομένων και των ελεύθερων περιοχών και την επιστροφή στη διεθνώς αναγνωρισμένη Κυπριακή Δημοκρατία. Είναι χαρακτηριστικό ότι εκφωνητές στο τελευταίο συλλαλητήριο ήταν συνδικαλιστές που υποστηρίζουν πλήρως την τουρκική πολιτική, φωνάζοντας κάπου-κάπου και κάποιο «υπαρξιακό» σύνθημα. Ακόμα και ο «μετριοπαθής» Φερντί Σογέρ, ηγέτης του Ρεπουμπλικανικού Τουρκικού Κόμματος, μίλησε υπό τη σκιά της τουρκικής σημαίας και αυτής του ψευδοκράτους. Στην πρώτη εκδήλωση της 28ης Ιανουαρίου, δεν υπήρχαν λάβαρα του ψευδοκράτους. Σε αυτήν της 2ας Μαρτίου υπήρχαν, έστω λίγα, μετά την παρέμβαση Ερντογάν. Και τα πανό των διαδηλωτών έγραφαν: «Αυτή η χώρα είναι δική μας, εμείς θα την κυβερνήσουμε», «Όχι στη διακυβέρνηση με οδηγίες», «Το 1974 κινδυνεύσαμε να σκοτωθούμε μια φορά, σήμερα σκοτωνόμαστε κάθε μέρα», «Το καθεστώς είναι η μάνα των κακών», «Θέλουμε να γίνουμε αφέντες του σπιτιού μας», κ.ά.
Σημαντική ακόμα ήταν η δήλωση του προέδρου της συντεχνίας «δημοσίων υπαλλήλων» του ψευδοκράτους, Μεχμέτ Οζκαρντάς ο οποίος είπε ότι δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα στους Τουρκοκυπρίους και τους έποικους και κατηγόρησε την Ευρωπαϊκή Ένωση ότι ευθύνεται για τη λεγόμενη «απομόνωση» των Τουρκοκυπρίων. «Ούτε όμηροι της Τουρκίας ούτε μπάλωμα των Ελληνοκυπρίων», δήλωσε ακόμα χαρακτηριστικά! Με απλά λόγια, οι Τουρκοκύπριοι απαιτούν αόριστα τον απογαλακτισμό τους από την Τουρκία και αρνούνται να είναι μπάλωμα των Ελληνοκυπρίων, χωρίς, ωστόσο, και να εξηγούν τι ακριβώς εννοούν. Αποσιωπώντας, ακόμα, ότι αυτό το μπάλωμα και μάλιστα υπό συνθήκες κατοχής για τους Ελληνοκυπρίους, επιφέρει στους Τουρκοκυπρίους χρηματοδότηση με χιλιάδες συντάξεις, αφορολόγητη εργοδότηση χιλιάδων από αυτούς στις ελεύθερες περιοχές, δωρεάν ιατροφαρμακευτικές εξυπηρετήσεις στα νοσοκομεία, 80.000 διαβατήρια και ταυτότητες για να ταξιδεύουν ανά τον κόσμο ως Ευρωπαίοι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και όλα αυτά χωρίς καμία απολύτως συμμετοχή στο κοινό ταμείο του κυπριακού κράτους.
Με βάση τα παραπάνω δεν είναι βεβαίως καθόλου δύσκολο να αντιληφθούμε τις αιτίες αυτού του ξεσηκωμού. Τα κατεχόμενα πλημμύρισαν με εποίκους που λυμαίνονται τα πάντα και απειλούν ακόμα και την ύπαρξη των ίδιων των Τουρκοκυπρίων. Και εμείς ως συνήθως (κυρίως οι κυβερνήσεις σε Ελλάδα και Κύπρο, αλλά και κάποια κόμματα), αντί να αξιοποιήσουμε αυτή τη μοναδική ευκαιρία που μας έρχεται από το ψευδοκράτος και να καταγγείλουμε την Τουρκία για αυτή την άνευ προηγουμένου αλλοίωση του δημογραφικού χαρακτήρα των κατεχομένων, περιορισθήκαμε και πάλι σε μια φλύαρη και ανέξοδη πρακτική, εκφράζοντας απλώς την αλληλεγγύη και την υποστήριξή μας στους Τουρκοκυπρίους!
