Περιμένοντας αυτήν την Παρασκευή, όσο και την επόμενη Παρασκευή, καταγράφονται λίγες σκέψεις...
Με πρώτη μια έντιμη, αρχική ομολογία: Η παροιμία «Από παιδί κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια» είναι ισχυρή, ευσταθεί. Δεν είναι έμπνευση ενός λογομπαίχτη, αλλά ένας οδηγός-προπομπός για την έρευνα της αλήθειας. Είναι ένα «εργαλείο» ιχνηλασίας των προθέσεων του συνομιλητή. Άρα, συμπέρασμα πρώτο, από ενήλικο (μιας κάποιας ηλικίας, τέλος πάντων...) που πιστεύει ότι έχει σώας τας φρένας, μην περιμένετε την αλήθεια, μην την αναζητήσετε στις γραμμές που ακολουθούν...
Έχουν ειπωθεί και γραφεί, τελευταία, πολλά ψέματα. Από πολλούς και πολλές φορές. Από πολλούς πολιτικούς, φυσικά όχι όλους, που συνεχίζουν να ψεύδονται. Από αυτή τη στήλη, ποτέ, μα ποτέ, δεν έγινε καταφυγή στο «τσουβάλιασμα», στην ισοπεδωτική γενίκευση. Αντίθετα, μάλιστα. Ενώ, στο μέτρο του δυνατού, γίνεται εκμετάλλευση της διαθέσιμης ελευθεροτυπίας για να διατυπωθεί ένας στοιχειώδης έλεγχος της συνέπειας λόγων-πράξεων, πολιτικών πάντα, αφού ο έλεγχος της ψευτιάς, ηθογραφικά ή ποινικά, είναι άλλων αρμοδιότητα.
Το σωρευμένο ψέμα, λοιπόν, πυκνό-καθημερινό, μικρό και μεγάλο, αυτό που έχει διαρρήξει την όποια σχέση εμπιστοσύνης υπήρχε, μεταξύ πολιτών και πολιτικών, βαραίνει την πολιτική ατμόσφαιρα σαν χαμηλό βαρομετρικό. Αυτή τη ρήξη την έχουν καταγράψει απανωτά πολιτικά «καιρικά φαινόμενα»: εκλογές, σφυγμομετρήσεις, εκδηλώσεις θυμού κ.λπ. Με ορισμένους, μάλιστα, να αποτολμούν πρόβλεψη για την «πορεία» του «χαμηλού»: ένα γεγονός «σοκ», πολιτικό γεγονός, καθαρτήριο, που θα μπορούσε, μετά από ριζικές ανατροπές, να επαναφέρει μια κάποια σχέση εμπιστοσύνης. Σε άλλη βάση όμως...
Αν, λοιπόν, με τον παροιμιακό προϊδεασμό που έγινε, είναι ψέμα η εκτίμηση ότι το πολιτικό ψέμα παράγινε, τότε καταγράφεται μια διαφωνία: ο καλοπροαίρετος αναγνώστης κρατά τη δική του αλήθεια και ο γράφων-εξίσου καλοπροαίρετα-τη δική του... Και, φυσικό είναι, διατηρεί και το δικαίωμα, να την υποστηρίξει. Με το σχολιασμό, παρεμπιπτόντως, ενός πρόσφατου πολιτικού χειρισμού, που σήκωσε πολύ κουρνιαχτό: Τα «50 δισ. ευρώ δημόσιας περιουσίας, που πρέπει να «αξιοποιηθούν» για να μειωθεί το δημόσιο χρέος». Έτσι:
α- Η συμφωνία για τα «50 δισ.» περιλαμβάνεται στο αρχικό «Μνημόνιο» της δανειακής σύμβασης. Είχε συμφωνηθεί. Δεν είναι, λοιπόν, αλήθεια ότι ανακοινώθηκε κάτι νέο.
β- Δεν είναι αλήθεια ότι από την αρχή είχαν καταγραφεί και μετρηθεί, με κάποια ακρίβεια, αυτά τα διαθέσιμα «50 δισ.». Ούτε τώρα είναι αποτυπωμένα. Γίνεται λόγος για... «15 δισ.», αρχικά, και... βλέπουμε. Επαναλαμβάνεται το ψέμα των 35 δισ. που οφειλόταν στο Δημόσιο και προσεγγίζουν τα 5... εισπρακτέα. Από τα «λεφτά που υπήρχαν».
γ- Καλλιεργήθηκε η ψευδής εντύπωση ότι μ’ αυτά τα «50 δισ.» σώζεται η κατάσταση. Ενώ, ότι και αν γίνει μ’ αυτά, όποτε γίνει, με όσα γίνει, μια μικρή ανακούφιση θα δοθεί στο συνολικό δημόσιο χρέος των 350 δισ. Όποιος είχε την ατυχία να χρεωθεί και να αναγκαστεί να πουλήσει περιουσία για να ξεχρεώσει κάτι, το ξέρει καλά...
δ-Το κυριότερο: Δεν συνετέλεσαν όλοι, με τον ίδιο τρόπο, στη δημιουργία αυτού του χρέους. Ενώ, αφήνεται η ψευδής εντύπωση ότι με την όποια «αξιοποίηση» των «50 δισ.» το όφελος θα ισομοιραστεί, αφού, ντε, είναι... εθνικό, ως δημόσιο χρέος. Είναι απλό: ο παρονομαστής στα κλάσματα κατανομής α )δημιουργίας χρέους και β)διανομής οφέλους δεν είναι ο ίδιος! Είναι σκληρή αληθοκαπηλία να εμφανίζεται αυτό και ως δίκαιη πολιτική. Γι’ αυτό και δεν γίνονται ανεκτά...
Τώρα που κατακάθισε ο κουρνιαχτός και άρχισαν οι μελέτες fast-truck και slow-truck, κατά τα καθιερωμένα ελληνικά, για «αξιοποίηση» και τα τοιαύτα των «50 δισ.», τώρα που καταλάγιασε ο αχός από το «ξεπούλημα», τώρα που τη ματιά μας την έκλεψε άλλη επικαιρότητα, απομείναμε με την... πέτρα. Ναι.
Είχε ξανασυμβεί, ναι, με τα τρία... γουρουνάκια. Τρία από τα...PIGS. Έναν Έλληνα, όπως πάντα, έναν Πορτογάλο και έναν Ισπανό. Μπήκαν σε ένα γερμανικό αεροπλάνο (κι αυτό δεν είναι τυχαίο...), με έναν έμπειρο και μεθοδικό Γερμανό πιλότο και θέλησαν να πάνε στην Αφρική να μελετήσουν τις εξελίξεις. Για κακή τους τύχη, όμως, όπως συμβαίνει υποβοηθητικά στα ανέκδοτα, το αεροπλάνο παρουσίασε βλάβη. Και ο πιλότος αναγκάστηκε να το προσγειώσει κοντά σε ένα χωριό ιθαγενών. Ταράχτηκαν αυτοί, σκόρπισαν φοβισμένοι, απόμειναν να τους περιεργάζονται γύρω-γύρω, από απόσταση. Ταράχτηκαν και τα τρία γουρουνάκια, αλλά όταν συνήλθαν βάλθηκαν να βρουν τρόπο άμυνας από τους αγρίους. Και κάτι επινόησαν. Ο Ισπανός άρπαξε μια ξύλινη σκάλα, ο Πορτογάλος μια μεγάλη χύτρα, ένα καζάνι, και ο Έλληνας μια μεγάλη πέτρα, μια κοτρόνα. Έκπληκτος ο Γερμανός παρακολουθούσε (όπως ο Άξελ Βέμπερ, ο τραπεζίτης...) και κάποια στιγμή ρωτά τον Ισπανό τι σκέφτεται να κάνει.
-«Αν μας κυνηγήσουν στη ζούγκλα, με τη σκάλα θα ανέβω σε ένα δέντρο για να γλιτώσω» του απαντάει.
-«Κι εσύ;» ρωτάει τον Πορτογάλο.
-«Εγώ, αν χρειαστεί, θα χωθώ κάτω από το καζάνι, να προστατευθώ».
-«Εσύ γκαρντάσι;» απευθύνεται, τέλος, στον Έλληνα.
-«Εγώ, αν μας κυνηγήσουν θα αρχίσω να τρέχω, και αν με πλησιάσουν θα πετάξω την πέτρα, θα ξαλαφρώσω, και θα τρέξω πιο γρήγορα...».
Περιμένοντας την Παρασκευή, όπως και την επόμενη Παρασκευή, για κάτι πολύ σημαντικό και κρίσιμο, ας μείνουν για λίγο στην άκρη τα «50 δισ.», να ξαλαφρώσουμε λίγο... Με συντροφιά, πάντα, τη σοφή παροιμία...
xatzis@hotmail.com
