Το τελευταίο διάστημα παίρνονται σε βάρος του λαού μέτρα τέτοια, που κάτω από άλλες συνθήκες θα δικαιολογούσαν ακόμη και λαϊκή εξέγερση, μια που κεκτημένα με αγώνες χρόνων χάνονται απ’ τη μια στιγμή στην άλλη.
Εν τούτοις οι λαϊκές μάζες, παρότι αντιλαμβάνονται ότι καλούνται για πολλοστή φορά να πληρώσουν την κρίση, που άλλοι δημιούργησαν, παρότι νιώθουν προδομένες, παρότι εξοργίζονται και τα βάζουν συλλήβδην μ’ όλους τους πολιτικούς, που μας οδήγησαν σ’ αυτή την κατάσταση, αντιδρούν σπασμωδικά και μουδιασμένα ρίχνοντας πότε – πότε με το όπλο της απεργίας τουφεκιές στον αέρα και μετά συμβιβάζονται και σιωπούν.
Από χείλη πρωθυπουργικά και άλλων υψηλόβαθμων κυβερνητικών αξιωματούχων η στάση αυτή του λαού ερμηνεύεται σαν έμμεση αποδοχή της προσπάθειας, που καταβάλλεται για το ξεπέρασμα της κρίσης, και κοκορεύονται, μάλιστα, γι’ αυτό, μέχρι σημείου που να λαμβάνουν τα εύσημα απ΄ την τρόικα και αξιωματούχους του Δ.Ν.Τ., που καταδυναστεύουν τον τόπο μας.
Όλοι αυτοί, συνειδητά πιστεύω, κάνουν πως δεν βλέπουν ούτε την πτώση των ποσοστών απήχησής τους στο λαό, ούτε ότι στις πρόσφατες περιφερειακές και δημοτικές εκλογές η αποχή από μόνη της ξεπέρασε σ’ ορισμένες περιοχές το 60%, γεγονός που δείχνει, αν μη τι άλλο, ότι ο λαός κάθε άλλο παρά συμφωνεί με τα τεκταινόμενα. Τότε γιατί δεν αντιδρά δυναμικά; θα ρώταγε κανείς.
Κατά την άποψή μου ορισμένες βασικές αιτίες είναι και οι παρακάτω:
Απ’ τη μια μεριά, βλέποντας πλέον τι συμβαίνει και σ’ άλλες χώρες, η συντριπτική πλειοψηφία του λαού έχει πεισθεί, καθυστερημένα έστω, ότι η οικονομική κρίση είναι παγκόσμια και ότι πρέπει, γι’ αυτό, κάτι να κάνουμε και εμείς ως χώρα, για να την αντιμετωπίσουμε.
Απ’ την άλλη έχει πεισθεί, επίσης, ότι παρά τις προεκλογικές καλλιεργηθείσες προσδοκίες περί του αντιθέτου, λεφτά δεν υπάρχουν, ότι τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας είναι διαχρονικά και τεράστια και ότι άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, τη βασική ευθύνη για το κατάντημα της χώρας, αν ανατρέξουμε στο πρόσφατο σχετικά παρελθόν, την έχουν όσοι άσκησαν κατά καιρούς εξουσία απ’ τη μεταπολίτευση και εντεύθεν λαϊκίζοντας, υποσχεσιολογώντας, κρύβοντας τα προβλήματα κάτω απ΄ το χαλί, λειτουργώντας με δανεικά και αφήνοντας ατιμώρητους τους επιλήσμονες του καθήκοντος.
Θέλει να αντιδράσει δυναμικά ο λαός και προσπάθησε να το δείξει μερικές φορές με τη μεγάλη συμμετοχή του στις πανεργατικές κινητοποιήσεις, αλλά πάντα βρίσκει μπροστά του εμπόδια, και στην προκειμένη περίπτωση, πέραν της σκόπιμης συνδικαλιστικής ασυνεννοησίας, και προβοκάτσιες σαν αυτές του εμπρησμού τράπεζας στην Αθήνα με συνέπεια το θάνατο τριών υπαλλήλων και του προπηλακισμού, κατόπιν, του βουλευτή κ. Χατζηδάκη, ή άλλων μεμονωμένων επεισοδίων που με τη βοήθεια Μ.Μ.Ε. λειτούργησαν αποπροσανατολικά και σε βάρος του αγώνα των εργαζομένων.
Εμπόδιο αποτελεί, επίσης, η προκλητική στήριξη, που παρέχουν στην κυβέρνηση, και η προπαγάνδα, που ασκούν μαζί της, ορισμένα μέσα ενημέρωσης με κάποιους δημοσιογράφους σε ρόλο κυβερνητικού εκπροσώπου και πρωταγωνιστών στον αγώνα αποδυνάμωσης της κριτικής, που ασκείται απ’ τους αντιπολιτευόμενους, και της στροφής της μιας κοινωνικής ομάδας εναντίον της άλλης, στο πλαίσιο του κοινωνικού αυτοματισμού και της τακτικής του «διαίρει και βασίλευε».
Ακόμη και οι προκλητικές δηλώσεις του κ. Πάγκαλου για κοπρίτες δημοσίους υπαλλήλους και για μαζικό φαγοπότι, καθώς και η ερμηνεία, που δόθηκε κατόπιν απ’ τα παπαγαλάκια, και η προβολή της άποψης ότι για όλα τα δεινά του τόπου φταίνε μόνον τα 5 χρόνια διακυβέρνησης απ’ τη Ν.Δ., προβλημάτισε μια μεγάλη μερίδα του λαού και της δημιούργησε ενοχές, ενώ έδωσε τροφή και επιχειρηματολογία σε οπαδούς του κυβερνώντος κόμματος, που δεν θέλουν να ξεφουσκώσει τόσο γρήγορα η προεκλογική δυναμική του κόμματός τους, πολύ δε περισσότερο ν’ απομακρυνθεί απ’ την εξουσία.
Όλα αυτά καθώς και η απουσία ολοκληρωμένης εναλλακτικής πρότασης απ’ την πλευρά κυρίως της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που δεν σταθεροποίησε ακόμη το βηματισμό της, οδηγούν το λαό σε προβληματισμό και αδιέξοδο γι’ αυτό αντιδρά σπασμωδικά και μουδιασμένα απαντώντας μόνο με γκρίνια, γύρισμα της πλάτης και κλαδικές απεργίες, που αποδεικνύονται κι αυτές, ως αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, αναποτελεσματικές.
Εν τούτοις, ας μην αυταπατώνται οι κυβερνώντες, το καζάνι της οργής του λαού εναντίον τους βράζει και από παντού επισημαίνεται ότι αρκεί μια σπίθα, για να εκραγεί και να οδηγηθούμε σε καταστάσεις ανεξέλεγκτες . Ας σταματήσουν, λοιπόν, να προκαλούν με την αυταρχικότητά τους κι ας σπεύσουν να προλάβουν τις εξελίξεις πριν είναι αργά, βελτιώνοντας την πολιτική τους υπέρ των πολλών και αδυνάτων. Διαφορετικά, κύριος οίδε, τι μας περιμένει.
