Η πρώτη διδάξασα τη διαφήμιση είναι η κότα. (Ας όψεται η κακούργα, καλά κάνω και δε θέλω να τη βλέπω ούτε στην… κατσαρόλα).
Μόλις γεννήσει το αβγό αρχίζει το κα, κα, κα, «τρέξτε να δείτε το αβγό μου». Χαράς το πράγμα.
Και όμως, ποιος γνωρίζει το αβγό της χήνας ή της γαλοπούλας, που είναι και πιο μεγάλα; Εκείνες δεν σκούζουν οι χαζές.
Η διαφήμιση έχει μπει στη ζωή μας όπως το τσιμπούρι στη σάρκα, μας σέρνει από τη μύτη όπως ο αρκουδιάρης την αρκούδα, κάποτε. Είναι το αβγό του φιδιού. Μας ταΐζει ό,τι θέλει, μας ντύνει όπως θέλει, μας ψυχαγωγεί όπως θέλει και μας αλλάζει τον αδόξαστο γιατί έτσι θέλει.
Τρία τηλεκοντρόλ έχω χαλάσει, με τα τσικ - τσακ, αποφεύγοντας το καρτέρι που μας στήνει η T.V.
Στο τέλος την φορτωνόμαστε στην πλάτη, σαν γαϊδούρια, και για σαμάρι το ακριβοπληρωμένο μπουφάν με τις φιγούρες και τις λεζάντες ποικίλων προϊόντων τη βγάζουμε τσάρκα μέρα και νύχτα (κυρίως νύχτα γιατί τότε κυκλοφορούν οι νέοι μας…).
Από την άλλη μεριά, έχουμε τα τζιν με τα τριμμένα γόνατα και τους αγκώνες που τα φοράμε όπως η γίδα το τομάρι.
Αχ αυτά τα τζιν!
Τα τζιν, ο Λεχ Βαλέσα, ο Βοϊτίλας (πάπας) και η Coca - Cola, συνέβαλαν στην ανατροπή του υπαρκτού σοσιαλισμού που επέφερε μεγάλες θετικές, μα και μεγαλύτερες αρνητικές μεταβολές στο παγκόσμιο κοινωνικοικονομικό γίγνεσθαι.
Η διαφήμιση, εκτός από τα τόσα ανομολόγητα κατορθώματα, με το να «εισάγει καινά δαιμόνια», έχει βάλει γερό «χέρι» στις σχέσεις των γενεών.
Βέβαια, δεν παραβλέπω τη φυσική εξελικτική αναγκαιότητα, και τους λόγους που προκαλούν το χάσμα των γενεών. Αλίμονο αν δεν υπήρχε. Θα ζούσαμε ακόμα στις σπηλιές.
Όμως στο παρελθόν οι μεταβολές ήταν ομαλές, χωρίς κραδασμούς, βραδυκίνητες στο ρυθμό του αραμπά.
Σήμερα, είναι βίαιες, πιο ανταγωνιστικές και με ρυθμό συμβατό προς την ιλιγγιώδη ταχύτητα που αλλάζουν ό,τι επηρεάζουν τη ζωή μας, και προπάντων η διαφήμιση βρισκόμαστε σε ένα οριακό σημείο που η απόκλιση στην πορεία των γενεών γίνεται προβληματική για την οικογενειακή συνοχή.
Σπύρος Χαλικιάς
