Τα τελευταία χρόνια οι άνθρωποι πάψαμε να είμαστε ενεργά κοινωνικοί και «εκπαιδευτήκαμε» περισσότερο στον ατομισμό. Δεν μαθαίνουμε από τους συνανθρώπους μας, δεν κοινωνικοποιούμαστε ιδιαίτερα με ιδέες που μας ενώνουν και που καλλιεργούν τα απλά, τα καθημερινά, τα ουσιαστικά. Η οικονομική κρίση έφερε στην επιφάνεια τα προβλήματα που τη γεννούν και την τροφοδοτούν. Κάποιοι έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται τα λάθη και τις παραλείψεις που μας οδήγησαν εκεί. Σιγά-σιγά αρχίζουμε να σκαλίζουμε ιδέες, αξίες και αρχές στην προσπάθειά μας να βρούμε την άκρη του νήματος.
Ποιοι τρόποι υπάρχουν για να βρούμε κάποιες λύσεις; Μήπως μέσα από την τέχνη μας δίνεται η δυνατότητα να βρούμε μια διέξοδο; Θα μπορούσε άραγε το θέατρο να βοηθήσει; Σε μια εποχή που είναι τόσο αλλοιωμένη από τη φθήνια και τη διαφθορά, μπορεί το θέατρο να μας ψυχαγωγήσει, με την κυριολεκτική έννοια της λέξης;
Το θέατρο είχε πάντα άμεση σχέση με την κοινωνία. Είναι ο καθρέφτης της. Τα θέματα των έργων αντλούν από την κοινωνία καθώς είναι αυτή που καθορίζει το ηθικό και αξιακό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούνται οι χαρακτήρες. Πηγαίνοντας πίσω στην αρχαία Ελλάδα, εκεί που κατά τον 5ο αιώνα π.Χ. πραγματοποιήθηκε η πρώτη μεγάλη άνθηση του θεάτρου, βλέπουμε σε όλο της το μεγαλείο τη σπουδαιότητά του. Μέσα στα θέατρα ο άνθρωπος είχε τη δυνατότητα να κοινωνικοποιηθεί και να αποκτήσει μέσω της παράστασης μια ξεκάθαρη εικόνα για τις σχέσεις, το ήθος και την πορεία των ηρώων. Αυτό τον βοηθούσε να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του. Το θεατρικό έργο διαμόρφωνε τη συνείδηση της κοινωνίας και ταυτόχρονα διαμορφωνόταν από τη συλλογική συνείδηση. Η σχέση κοινωνίας και θεάτρου ήταν και συνεχίζει να είναι απόλυτα διαδραστική. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον γεννήθηκαν οι ήρωες του αρχαίου δράματος. Φιγούρες με υψηλά ιδανικά, που συνήθως πληρώνουν το τίμημα των πράξεών τους, έτοιμες για τιμωρία αλλά και για λύτρωση. Ήρωες όπως η Αντιγόνη και ο Ορέστης ήταν πολύ πάνω από τον μέσο άνθρωπο της τότε κοινωνίας , όμως ενσάρκωναν το ιδανικό της. Αντίστοιχοι ήρωες υπάρχουν και σήμερα, αρκεί να τους δώσουμε την ευκαιρία και το χώρο για να γίνουν ο καθρέφτης μας και έτσι έχοντάς τους απέναντί μας να καταφέρουμε να προοδεύσουμε.
Ο Oscar Wilde λέει: «Βρισκόμαστε όλοι στον υπόνομο, αλλά μερικοί από μας κοιτάνε τ ΄ άστρα». Μήπως τα αστέρια είναι οι αξίες και οι αρχές που μας οδηγούν στην πρόοδο; Ένας δρόμος δύσκολος που όμως φέρνει βαθιά ικανοποίηση και όχι μια πρόσκαιρη χαρά. Ίσως το μόνο μας όπλο απέναντι στην κατάσταση της κοινωνίας, όπως αυτή καταγράφεται σήμερα, να είναι η καλλιέργεια του εαυτού μας. Χωρίς όμως αυτό να συμβαίνει ξέχωρα από την κοινωνία και την ενότητα που αυτή έχει τη δυνατότητα να προσφέρει. Ίσως το θέατρο να είναι μια αρχή, ένα μέσο που μπορεί να μας στρέψει στον εσωτερικό μας κόσμο, να καλλιεργήσει την πνευματικότητά μας, να μας φέρει πιο κοντά στον εαυτό μας και την ψυχή μας...
