Εντάξει. Δεν «πωλείται όπως είναι επιπλωμένη με χιλιάδες αναμνήσεις φορτωμένη». «Ενοικιάζεται, όπως είναι επιπλωμένη με χιλιάδες αναμνήσεις φορτωμένη» και μάλιστα σε τιμή ευκαιρίας.
Κρίμα. Και τώρα που το σκέφτομαι, θα μπορούσαν επί παραδείγματι οι «φίλοι» Τούρκοι να μας αγοράσουν κομματάκι - κομματάκι, και να λυθεί επιτέλους και αυτό το «ελληνοτουρκικό ζήτημα!». Ποιο «ζήτημα». Θα μας τραβούσανε μία επανακατάληψη δια αγοράς αυτή τη φορά, και θα τελείωνε το πανηγύρι αλλά… Αλλά «όχι»! Πάνω εκεί που πάμε, έτσι να λύσουμε κάνα θεματάκι, βγαίνει ο λεβέντης και τσολιάς και ως άλλος Μεταξάς, φωνάζει ένα ηχηρό «όχι». «Η Ελλάδα δεν πωλείται» το είπε και το ξεκαθάρισε. Απλά ενοικιάζεται. Και για να είναι και σίγουρος ότι δεν θα βρεθεί κανένας να σπεύσει να πωλήσει, πρότεινε να πάμε και σε νομοσχέδιο, το οποίο θα απαγορεύει την πώληση μεγάλων εκτάσεων δημόσιας γης. Άλλο τώρα πια, όλως συμπτωματικώς, ο ίδιος, ο Γ. Παπανδρέου, στη δανειακή σύμβαση που υπέγραψε, αναγνωρίζει στους δανειστές της χώρας το δικαίωμα να προχωρούν σε κατάσχεση όχι μόνον της ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου, αλλά και κρατικής περιουσίας επίσης. Αλλά, τέλος πάντων, αυτοί δανειστές είναι. Ό,τι θέλουν παίρνουν. Αμα θέλουν μας παίρνουν και τα σώβρακα. Το νομοσχέδιο δεν θα αναφέρεται στους δανειστές έναντι των οποίων είμαστε δεμένοι χειροπόδαρα με συγκεκριμένους όρους. Θα αναφέρεται σε άλλους, που δεν έχουν σχέση και θα ήθελαν ενδεχομένως να αγοράσουν κάτι ελληνικό για σουβενίρ. Καμιά 12άδα νησιά ας πούμε, που τα ΄χουμε και πολλά, κάνα βουνό, κάνα κομμάτι της Θράκης ας πούμε σε τιμή ευκαιρίας. Να, τέτοια μικροπράγματα, γιατί αυτοί οι τουρίστες έχουν απηυδήσει πια να φεύγουν από την Ελλάδα με τσολιαδάκια και κάνα μπουκάλι ούζο. Και τι να κονομήσει κανείς, από μια σαλάτα χωριάτικη, όσο και να την υπερτιμολογήσει; Ενώ άμα πουλήσει ένα νησί, μια παραλία, ένα κάτι τις τέλος πάντων, αλλιώς. Αλλη κονόμα.
Η πλάκα όμως - από τσιμέντο - δεν είναι αυτή, είναι άλλη. Γιατί είτε πουλιόμαστε είτε νοικιαζόμαστε, ούτε αυτό δεν μπορούμε να κάνουμε με μία τάξη και μία σειρά, γιατί και στο συγκεκριμένο θέμα όπως και σε όλα τα υπόλοιπα επικρατεί μπάχαλο. Από το 71.000 «τεμάχια» λέει, που έχουμε προς πώληση, προς διάθεση, προς ενοικίαση, όπως θέλετε πέστε το, μόνο τα 100, υπολογίζουν οι γνωρίζοντες, μπορούν όντως να περάσουν σε μία τέτοια διαδικασία. Όλα τα υπόλοιπα είναι… μπερδεμένα! Πως είναι εκείνα τα «κληρονομικά» που έχουν ας πούμε οικογένειες που κληρονομούν ένα ακίνητο αλλά το διεκδικούν πολλοί, έχει υποθήκες, του βάζει χέρι η εφορία και άλλα τινά και άκρη δεν βγαίνει ποτέ και η κληρονομιά μένει αναξιοποίητη; Το ίδιο πράγμα συμβαίνει και εδώ. Τα «τεμάχια» είναι μπερδεμένα από ενστάσεις ιδιωτών που τα διεκδικούν, από που δεν ξέρω και γω, οπότε και να θέλουν να τα εκποιήσουν ή έστω να τα αξιοποιήσουν, απλά δεν μπορούν. Υπάρχει «μπέρδεμα».
Αρα δηλαδή ο «καβγάς» για 100 «τεμάχια» γίνεται. Γιατί οι της τρόικας δεν μας αφήνουν να πουλήσουμε και τα αρχαία μας, που θα μπορούσαμε τέλος πάντων να πετύχουμε μια καλύτερη τιμή και να τα κονομήσουμε. Αλλά…
«Φεμπόντεν»!
Οπότε καλά «συμφωνούν», λέμε τώρα οι της τρόικας και οι της κυβέρνησης (που δεν δέχονται εντολές να μην το ξεχνάμε αυτό) ότι χρειαζόμαστε 50 δισ. από αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου, αλλά στην πράξη υπάρχουν πολλά τεχνικά κωλύματα, τα οποία είναι κομματάκι δύσκολο να ξεπεραστούν.
Βέβαια, τώρα που θα απαγορευτεί διά νόμου η πώληση πραγματικά θα δυσκολέψουν τα πράγματα, πάνω που πηγαίναμε να πάρουμε φόρα ν΄ αρχίσουμε να ξεπουλάμε αλλά μην ανησυχείτε. Θα «τσιμπήσουμε» τα ενοίκια για να βγούμε στο κέρδος!
