...«Τσαμπατζήδες» λοιπόν! Μάλιστα, ό,τι πείτε κ. Ρέππα. Ας πούμε λοιπόν ότι οι πολίτες που αρνούνται να πληρώσουν διόδια είναι «τσαμπατζήδες». Οι «άλλοι» που για να πας Αθήνα-Θεσσαλονίκη οδικώς χρειάζεται να πληρώσεις πάνω από 60 ευρώ στα διόδια, πώς λέγονται; Γιατί υπάρχει μία άλλη λέξη με την ίδια κατάληξη σε «-τζήδες», η οποία ξεκινάει από το γνωστό «νταβά» σκεύος που χρησιμοποιούσαν παλαιότερα στα χωριά. Αυτούς θα είχατε το σθένος να βγείτε δημοσίως να τους χαρακτηρίσετε και πολύ περισσότερο να τους κυνηγήσετε για να συμμορφωθούν; Έτσι, ένα ερώτημα κάνουμε γενικώς, φιλολογικώς και εγκυκλοπαιδικώς αν θέλετε, γιατί η απάντηση γνωρίζουμε ότι θα είναι εκ προοιμίου αρνητική. Ή, θα είναι μια ωραιότατη υπεκφυγή.
...Και σε ποιους δρόμους; Σε ποιους δρόμους θέλουμε του κόσμου το χρήμα για να μετακινηθούμε; Σε μια ΠΑΘΕ που από τότε που παραδόθηκε δεν... παραδόθηκε, ποτέ μα ποτέ ολόκληρη. Και δεν την πέρασε ποτέ μα ποτέ κανείς ολόκληρη. Μονοκοπανιά. Χωρίς να πρέπει να μπει σε μονά ρεύματα, σε παρακάμψεις, σε... ανακάμψεις και σε ό,τι άλλο.
Πληρώνουμε λέει εμείς για να γίνουν οι δρόμοι. Μα υποτίθεται ότι έχουν ληφθεί δάνεια για να γίνουν αυτοί οι έρμοι οι δρόμοι. Γιατί αυτοί οι έρμοι οι πολίτες, δηλαδή εμείς και μάλιστα σε μια τέτοια σκληρή εποχή που όλοι κόβουν από παντού, να καλούνται να πληρώνουν κεφαλικό φόρο, κυριολεκτικά, για να μπορούν να κυκλοφορούν μέσα στη χώρα τους. Η βενζίνη ανεβαίνει, οι μισθοί κατεβαίνουν και τα διόδια έχουν ξεπεράσει πλέον και τα εισιτήρια που θα πλήρωνε κανείς για να μετακινηθεί με ένα μέσο μεταφοράς και χωρίς να έχει και το έξοδο της βενζίνης.
Γιατί δηλαδή είναι «τσαμπατζήδες» αυτοί οι πολίτες που αρνούνται να υποταχθούν σ’ αυτές τις αποικιοκρατικού τύπου συμβάσεις, που έχουν καταστήσει τα διόδια «είδος πολυτελείας»; Και γιατί αντί να στρέφονται κατά των πολιτών δεν στρέφονται κατά των εταιριών; Χα, χα! Ωραίο ανέκδοτο ε;
Τώρα για τους άλλους που μετακινούνται χωρίς εισιτήριο στα μέσα μεταφοράς, ας πούμε ότι είναι μια άλλη κατηγορία, έτσι για να ’χουμε κάτι να λέμε. Όχι ότι και εκεί τα εισιτήρια πάνε πίσω σε αυξήσεις, αλλά, τέλος πάντων, είναι μια άλλη κατηγορία πραγμάτων. Ας πούμε ότι ανάμεσα σε αυτούς που υπάρχουν σίγουρα και καθ’ έξη «τσαμπατζήδες», όλες τις εποχές υπάρχουν άλλωστε, αλλά υπάρχουν και άνθρωποι που και το εισιτήριο πια το μετράνε για να τα βγάλουν πέρα. Να ’χουν τον καημό τους, να ’χουν και τον Ρέππα να τους κυνηγάει. Σε λίγο θα τον δούμε και σε ρόλο «εισπράκτορα» ή μάλλον «ελεγκτή» να ανεβοκατεβαίνει από λεωφορείο σε τρόλεϊ, για να τσεκάρει μόνος του τα εισιτήρια. Τραγέλαφος.
Αλλά δεν είναι να ανησυχούμε διότι χθες έγινε μια ωραιότατη συζήτηση στη Βουλή μεταξύ των εθνοπατέρων για το θέμα αυτό, και, όπως κάνουν πάντα, μας έλυσαν όλα τα προβλήματα! Αφού έβγαλαν τα «απωθημένα» τους για πολλοστή φορά, λέγοντας ο καθένας τα δικά του, έφυγαν όλοι ευχαριστημένοι και έζησαν αυτοί καλά και εμείς ακόμη χειρότερα.
Το κίνημα «δεν πληρώνω - δεν πληρώνω» στην Ελλάδα, δανείστηκε το όνομά του, προφανώς, από το ομώνυμο θεατρικό έργο του Ντάριο Φο, το οποίο είναι απόρροια των κινημάτων διαμαρτυρίας της δεκετίας του 1970. Όπου το έργο είναι μια κωμωδία, η οποία ασχολείται με τις αυξήσεις στις τιμές των προϊόντων, την οικονομική κρίση και την επανάσταση των απλών ανθρώπων. «Ακριβαίνετε τα πράγματα; Δεν πληρώνουμε, τα παίρνουμε». Μάλιστα η παράσταση θεωρήθηκε τόσο πολύ επικίνδυνη, που οι επιχειρηματίες πήγαν τον Φο στο δικαστήριο με την κατηγορία ότι ξεσήκωνε τον κόσμο και τον παρότρυνε να κλέβει! Ο ίδιος πάντως στο δικαστήριο υποστήριξε ότι δεν έκανε τίποτα, πέρα από το να κηρύττει την ατομική αντίδραση, το να κάνει κάτι ο καθένας στο χώρο του.
Όπως αντιλαμβάνεστε η κωμωδία καταστάσεων του Φο και διαχρονική είναι και επίκαιρη όσο ποτέ και τελείως αληθινή στη μεγάλη σκηνή της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας, με σκηνοθέτες πολιτικούς και επιχειρηματίες. Απλά, η ατομική αντίδραση ή η συλλογική εν προκειμένω, χαρακτηρίζεται από την κυβέρνηση ως... «κίνημα τσαμπατζήδων»!
