Καθώς οι εργαζόμενοι βρίσκονται μπροστά σε μια πρωτοφανή αντεργατική επίθεση που απειλεί την ίδια τη δυνατότητα επιβίωσής τους, έρχονται αντιμέτωποι όχι μόνο με την κυβέρνηση, το κεφάλαιο και την τρόικα, αλλά και αντιμέτωποι με τις δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, με δυνάμεις που υπονομεύουν τους αγώνες, χτυπούν την οργάνωση της εργατικής τάξης, την αποπροσανατολίζουν, καλλιεργούν το συμβιβασμό στις απαιτήσεις της εργοδοσίας, σπέρνουν τη μοιρολατρία και την υποταγή.
Η αλήθεια αυτή επιβεβαιώθηκε, για άλλη μια φορά, και στην περίπτωση της προκήρυξης της απεργίας του Φλεβάρη. Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, ούτε που της περνούσε από το μυαλό η απόφαση για απεργία. ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, Αυτόνομη Παρέμβαση, με τη γνωστή κωλυσιεργία τους, με τακτικισμούς και συνδικαλιστικά τερτίπια, ροκάνιζαν το χρόνο, δεν ήθελαν να παρθεί απόφαση. Η απεργία στις 23 Φλεβάρη επιβλήθηκε από τις ταξικές δυνάμεις, από τα τετελεσμένα που δημιούργησε η προκήρυξη από εκατοντάδες συνδικάτα και οργανώσεις απεργιακής κινητοποίησης στις 10 Φλεβάρη. Η πίεση που ασκήθηκε από το ΠΑΜΕ, αλλά και η πίεση μέσα στους χώρους δουλειάς από τους εργαζόμενους. Και αυτή είναι μια ακόμη συμβολή του ΠΑΜΕ.
Οι εργαζόμενοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τις πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Δεν πρέπει να δείξουν καμιά ανοχή, καμιά εμπιστοσύνη σε ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, Αυτόνομη Παρέμβαση. Ακόμα και τώρα, που «σέρνονται» στην απεργία είναι επικίνδυνοι για τους αγώνες των εργαζομένων. Το επιβεβαιώνουν, εκτός από την τακτική τους, και η ίδια η πολιτική, οι θέσεις τους. Καλεί τους εργαζόμενους η πλειοψηφία, ενόψει της απεργίας, να διεκδικήσουν την αντιμετώπιση της ακρίβειας και της αγοραστικής δύναμης των μισθών τους: Μα δεν είναι αυτοί που, με την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση που υπέγραψαν για το 2010, επέβαλαν 0% (!) αύξηση και το 2011 μόλις 1,7%; Μέγιστη υποκρισία. Αφού πρώτα έκαναν τη ζημιά και εξασφάλισαν για τον ΣΕΒ τα κέρδη του και στους εργάτες επέβαλαν, με την υπογραφή τους, τη μείωση της αγοραστικής δύναμης των μισθών τους, τώρα κόπτονται για τις απώλειες που έχουν οι εργάτες. Μιλάνε για εκβιαστική συμπεριφορά των εργοδοτών, όταν η ίδια η πλειοψηφία αναπαράγει τους εκβιασμούς, αφού στήριξε τις ειδικές επιχειρησιακές συμβάσεις με πρόσχημα να μην γίνουν απολύσεις. Γι' αυτό, για την πλειοψηφία, και αυτή η απεργία δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια τακτική κίνηση, ένας ελιγμός να δραπετεύσει από το κάδρο των επικρίσεων. Δεν θέλει, ούτε παλεύει και γι' αυτήν την απεργία, όπως δεν το έκανε τόσες φορές.
Την απεργία, μπορούν να την παλέψουν μόνο αυτοί που την επέβαλαν. Μπορούν και πρέπει να την παλέψουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι από τα κάτω, μέσα στους χώρους δουλειάς, στα εργοστάσια, στα μαγαζιά. Σε αυτήν την προσπάθεια, ο απεγκλωβισμός και νέων δυνάμεων από την επιρροή του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού θα δώσει ώθηση στην κλιμάκωση των αγώνων, στην ταξική οργάνωση της εργατιάς στους χώρους δουλειάς. Είναι προϋπόθεση, ώστε οι εργαζόμενοι απαλλαγμένοι από τα βαρίδια, να κάνουν πιο σταθερό, πιο γρήγορο το βηματισμό τους στην πορεία αγωνιστικής ανασύνταξης του κινήματος. Έχοντας καθαρά και σίγουρα τα νώτα τους, να οξύνουν την πάλη τους, για να μπει φραγμός στην αντεργατική καταιγίδα, να ενισχύσουν την ταξική πάλη ενάντια στο κεφάλαιο, στην κυβέρνηση, στα κόμματα του ευρωμονόδρομου.
Τάσος Τσιαπλές, μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ και της Σ.Ε. του ΠΑΜΕ
