«Σκεφτόμαστε σύμφωνα με τη φύση,
μιλούμε σύμφωνα με τους νόμους
και ενεργούμε σύμφωνα με τα έθιμα»
F. Bacon
Ο κομματισμός κυριάρχησε στο δημόσιο βίο από την ίδρυση του ελληνικού κράτους και μετεξελίχθηκε σε εθνικό έθιμο. Ακόμα και σήμερα, διάχυτη είναι η αίσθηση πως η ισχύς ταυτίζεται με τη γνωριμία. Η κλίκα, η παρέα, ο «σύντροφος», ο κουμπάρος, είχαν πάντοτε καταλυτικό ρόλο στην «πρόοδο» της πολιτικής. Το μέσον, η ίντριγκα, η ισχύς της ομάδος, υπερνικούσε κατά κανόνα ακόμα και κάποιες καλές προθέσεις πολιτικών ηγετών που ήθελαν να βελτιώσουν τη δημόσια διοίκηση με βάση δυτικά πρότυπα. Έτσι, την ίδια κατάληξη είχε και η τελευταία προσπάθεια με τις ηλεκτρονικές αιτήσεις του opengov που στέφθηκε με την απόλυτη αποτυχία της αυτοαναίρεσης. Κι αυτό, διότι ενέπλεξε βιογραφικά πολιτών, άσχετων με τις κομματικές διεργασίες, επιχειρώντας μάταια το άνοιγμα προς την κοινωνία. Οι κομματικές ταυτότητες και επετηρίδες υπερίσχυσαν κατά κράτος, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων και συμψηφισμών. Και επί της ουσίας, οι μη κομματικοποιημένοι πολίτες χρησιμοποιήθηκαν στη διαδικασία ως οι κομπάρσοι που ενίσχυσαν και επισημοποίησαν αμιγώς κομματικές επιλογές! Παράλληλα, αναδείχτηκε ως ασφαλέστερη η ωμή γνώριμη διαδικασία που ακολούθησαν όλες οι κυβερνήσεις του παρελθόντος...
Το εκάστοτε κυβερνών κόμμα, κατέχει εθιμικά ιδιοκτησιακά δικαιώματα στο κράτος. Κατέχει την ψιλή κυριότητα της διοίκησής του και ως εκ τούτου φροντίζει για τις επικαρπίες. Έτσι, οι κομματικοί - αρεστοί κρίνονται ως άριστοι ενώ οι αμέτοχοι κομματικά, σχεδόν εξομοιώνονται με τους πολιτικούς αντιπάλους που είναι εξ ορισμού δυσάρεστοι. Γι’ αυτό και οι κομματικοί, δηλώνοντας πιστοί «στρατιώτες», καθίστανται διαρκώς έτοιμοι να αναλάβουν οποιοδήποτε (ηγετικό) ρόλο. Εξάλλου ο εκάστοτε κομματικός «ποιμήν» φροντίζει να υπενθυμίζει πως παντού καραδοκούν οι «λύκοι» της αντιπολίτευσης, εξωτερικής ή εσωτερικής...
Οι εκλεκτοί του εκάστοτε κόμματος εξουσίας, επιλέγονται με βάση μια επετηρίδα εσωτερικών ισορροπιών και συσχετισμών. Έτσι προκύπτει και η πάγια τακτική του «βλέποντας και κάνοντας», ως μια δοκιμασμένη συνταγή διοίκησης. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο ότι στη νεοελληνική πολιτική ζωή κυριάρχησε η αναβολή, η έλλειψη σχεδιασμού και οργάνωσης, η προχειρότητα και το περίπου. Κάπου εκεί ενδιάμεσα, πάντα χωρούσε κάποιο όραμα... αρεστό στη μάζα που διψά για εύκολες λύσεις και χάιδεμα αυτιών μέχρι... χρεοκοπίας.
Ζητούμενο πλέον της σύγχρονης εποχής είναι η ουσιαστική εφαρμογή της δημοκρατίας και της αξιοκρατίας που θα οδηγήσει στην ανάπτυξη μιας αρμονικής σχέσης ανάμεσα στην πολιτική και την κοινωνία, απελευθερωμένη από τον κομματικό καταναγκασμό που ανακυκλώνει τα μικροσυμφέροντα των εκάστοτε κυβερνώντων. Ο κομματισμός, είναι μια θλιβερή πραγματικότητα που δυστυχώς εξακολουθεί να κυριαρχεί εθιμικά στη νεοελληνική κοινωνία. Είναι ο δούρειος ίππος που έφερε την υπερεξουσία της τρόικας και του ΔΝΤ για να βάλει σε (νέα) τάξη τη χώρα, παραχωρώντας την επικαρπία της...
Ο Μιλτιάδης Γ. Δεληχάς είναι Διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ.
