Του Απόστολου Βλασιάδη, αρχιτέκτονα μηχανικού πρώην νομάρχη Λάρισας
Έχει γίνει πλέον κοινή συνείδηση ότι ένα από τα κύρια προβλήματα της χώρας σήμερα είναι οργανωτικό.
«Τη σημερινή καταβύθιση της χώρας δεν μπορεί να τη διαδεχθεί μια νέα εθνική αναδημιουργία, χωρίς ν΄ ανατραπούν οι στρεβλοί, αναχρονιστικοί, πολυάριθμοι, στην πλειονότητά τους ανίκανοι και ως εκ τούτου άχρηστοι μηχανισμοί του κράτους...».
Αυτά έγραφε (και δεν ήταν ο μόνος) σε παλαιότερο άρθρο του και
ο Αλέκος Παπαδόπουλος, αλλά ποίος να τον ακούσει;
Και συνέχιζε:
«...Η Ελλάδα ανάλογα με το μέγεθός της αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο πληθώρας υπουργών, υφυπουργών, γενικών και ειδικών γραμματέων, προέδρων και Δ.Σ. πάσης φύσεως αμφιλεγόμενων οργανισμών που είτε τροφοδοτεί ατέλειωτες προσδοκίες για ανασχηματισμούς και υπουργοποιήσεις, είτε παράγει ανεξέλεγκτη πολιτική ύλη που τροφοδοτεί την κρατική διάλυση και είναι τις περισσότερες φορές ξένη με τις πραγματικές ανάγκες και δυνατότητες της κοινωνίας...».
Αυτή είναι η καλούμενη πολιτική γραφειοκρατία, ίσως η μεγαλύτερη πληγή του πολιτικού συστήματος της χώρας.
Αυτή αναπαράγει, συντηρεί και συνεχώς επαυξάνει την κρατική γραφειοκρατία.
Είναι αυτή που έχει ξεφύγει από τον έλεγχο της κοινωνίας και χάρη στη δύναμη πάνω στη διανομή της πολιτικής εξουσίας και του κοινωνικού πλούτου, διασφαλίζει για τον εαυτό της και τις παραφυάδες της, τη συνέχειά της και μεγαλύτερα ή μικρότερα προνόμια.
Τρεις είναι οι βασικοί όροι που όλοι μαζί δηλώνουν ικανοποιητικά την ύπαρξη της.
Α) Η επαγγελματοποίηση της πολιτικής είναι η πρώτη προϋπόθεση για την δημιουργία ενός απομονωμένου κλειστού και αυτοανανεούμενου στρώματος.
Β) Η ανεξαρτητοποίηση και συνεπακόλουθα η απομόνωση από τη βάση και την κοινωνία στο όνομα των οποίων κυβερνά.
Οι εκλογές μετατρέπονται έτσι σε μια καθαρά τυπική διαδικασία.
Η ευθύνη επιλογής των υποκειμένων μετατοπίζεται κατά κύριο λόγο από τους εκλογείς στα κομματικά όργανα (τις περισσότερες φορές ούτε καν σε αυτά. Γιατί συνήθως αποφασίζει ένας στενός κύκλος ανθρώπων παρά τον αρχηγό).
Έτσι ο πολίτης από υποκείμενο και μετατρέπεται σε αντικείμενο της φαινομενικά συλλογικής αλλά από τη γραφειοκρατία, κατευθυνόμενης βούλησης.
Αυτή είναι και η πιο λεπτή και ανώτατη μορφή αλλοτρίωσης του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Ποτέ άλλοτε οι άνθρωποι δεν χειραγωγήθηκαν επιτυχέστερα.
Γ) Η πολιτική γραφειοκρατία έχει τέλος το αποκλειστικό μονοπώλιο πάνω στη διανομή και τη χρησιμοποίηση της εξουσίας.
Δημιουργεί με τους πολίτες σχέσεις, εξαρτήσεις και προσδοκιών.
Το γνωστό σε όλους πελατειακό σύστημα.
Τι λοιπόν πρέπει να κάνουμε για να απαλλαγούμε από αυτήν την «κατάρα»;
Γιατί κάτι πρέπει να κάνουμε.
Εάν ως πολίτες μείνουμε παραδομένοι στη δύναμη της αδράνειας, οι ξεπερασμένοι και παλιοί αυτοί αναχρονιστικοί αυτοματισμοί , με την τυφλή τους λειτουργία θα επιδεινώσουν της ανισότητες και τις εντάσεις και θα αναπαράγουν και θα διαιωνίζουν την κρίση, θα μας οδηγήσουν στην καταστροφή.
Είναι φανερό πια ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε από τις κομματικές ηγεσίες την απαιτούμενη αφύπνιση.
Αυτές έχουν σαν κύριο σκοπό την επιβίωσή τους ή την κατάληψη με κάθε τρόπο της εξουσίας, τοποθετώντας σε δεύτερη μοίρα την έξοδο του τόπου από την κρίση.
Είναι επίσης φανερό ότι υπάρχουν μέσα στον κόσμο της πολιτικής και όχι μόνο πρόσωπα που είτε έχουν διαγνώσει τα αδιέξοδα αυτής της κατάστασης και έχουν διαφοροποιηθεί είτε άλλα που προβληματίζονται ψάχνοντας να βρουν εναλλακτικές λύσεις.
Ας μην είμαστε άδικοι.
Δεν είναι όλοι ίδιοι.
Σε μας τους πολίτες μένει να ξεφύγουμε από τη μεμψιμοιρία, το κλείσιμο στον εαυτό μας και τα προβλήματά μας και αφήνοντας πίσω μας το κακώς εννοούμενο «ατομικό» συμφέρον να ανακαλύψουμε το «κοινό συμφέρον». Και αυτό το «κοινό συμφέρον» να αποτελέσει τη συγκολλητική ύλη που θα αύξηση τη δύναμή μας. Να καταλάβουμε ότι πρέπει να αντιστρέψουμε τους ρόλους και από αντικείμενα να γίνουμε υποκείμενα της ιστορίας . Γιατί σε τελευταία ανάλυση εμείς έχουμε τη δύναμη. Γιατί εμείς είμαστε οι πολλοί.
Ας καταργήσουμε για τη δράση μας την έννοια του ανταγωνισμού που τόσο έχει δηλητηριάσει τις κοινωνίες μας.
Ας την αντικαταστήσουμε με την έννοια του συναγωνισμού.
Στόχος ας είναι να προκύψει μια αμοιβαία γονιμοποίηση των όποιων πρωτοβουλιών, να γίνει ένα δυνατό ξύπνημα της σκέψης και αυτό να διαπεράσει όλους τους θεσμούς (κόμματα Τ.Α. συνδικάτα κ.τ.λ.) και να τους υποχρεώσει να λαμβάνουν υπ΄ όψιν τους σοβαρά την κοινωνική βάση και τις ανάγκες της.
Αυτές οι αλληλεπιδράσεις θα πρέπει να μην εξασκούνται μονάχα κατά κάθετο τρόπο (από την κορυφή στη βάση ή τανάπαλιν).
Αλλά και κατά μία οριζόντια έννοια. Κάτι που καθίσταται εύκολα δυνατό από τη νέα τεχνολογία. Αρκεί να τη χρησιμοποιήσουμε σωστά.
Αυτό απαιτεί βέβαια και μιαν άλλη αντίληψη για τις ηγεσίες, έξω από την υπάρχουσα αντίληψη της «ιδιοκτησίας» (των κομμάτων, των Δήμων, των παρατάξεων, των συνδικάτων κ.τ.λ.).
Ο ρόλος της κάθε ηγεσίας που θέλει να υπηρετεί τα σύνολα δεν είναι να διαβιβάζει ντιρεκτίβες και να ελέγχει εάν τα πειθήνια όργανα τις εκτελούν.
Πριν απ΄ όλα πρέπει να προκαλεί πρωτοβουλίες, να συναρθρώνει την δραστηριότητα πολύπλοκων συστημάτων, να ενσωματώνει συνθετικά και να οριστικοποιεί την αυτόνομη συμπεριφορά αυτών των συστημάτων προς επίτευξη των κοινών στόχων.
Γιατί ο οποιοσδήποτε συγκεντρωτισμός χωρίς δημοκρατία και συμμετοχή καταντάει να είναι γραφειοκρατικός.
Από όλα τα παραπάνω είναι φανερό ότι είτε από αδράνεια, είτε από άγνοια έχουμε κομμάτι της αναλογικής ευθύνης, γιατί όλοι μας συνεισφέραμε ή συμμετείχαμε ώστε να γεννηθεί αυτό το τέρας του γραφειοκρατικού πολιτικού μας συστήματος.
Από εμάς εξαρτάται εάν θα απαλλαγούμε από αυτό.
Κάποιος κάποτε είπε πως «αγαπά» από την ιστορία τις περιόδους εκείνες κατά τις οποίες υπήρξαν κρίσεις και καταστροφές και αυτό γιατί από αυτές γεννήθηκε κάτι νέο.
Τι είναι λοιπόν αυτό που πάει να γεννηθεί από αυτήν την κρίση; Γιατί κάτι πάει να γεννηθεί. Και τι πρέπει να κάνει ο καθένας μας για να γεννηθεί κάτι σωστό και ολοκληρωμένα;
Ας το σκεφτούμε και ας δράσουμε.
Γιατί όπως έκλεινε το άρθρο του ο Αλέκος Παπαδόπουλος
«...Η εποχή αποζητά ένα πνεύμα σοβαρότητας, στιβαρότητας, ένα πνεύμα που να κυριαρχείται από γενετήσια ορμή...».
