Γράφει η Ειρήνη Κόντη Φοιτήτρια ΤΕΙ Λάρισας Τμήματος Διοίκησης και Διαχείρισης Έργων
Είναι γνωστό από όλους μας ότι ζούμε σε μια κοινωνία όπου την χαρακτηρίζει η Ανωριμότητα, η Συμφεροντολογία και η Κοινωνική Απαξίωση. Λέξεις βαριές αλλά στην ουσία αν αναλογισθείς βαθιά, κρύβουν πολλές ερμηνείες για τη ζωή και τη συμπεριφορά του κάθε ανθρώπου.
Πολλές φορές ο άνθρωπος φέρεται ανώριμα. Πολλές φορές κάνει πράγματα χωρίς να καταλαβαίνει τι αντίποινο θα έχει μετά ή αν αυτό που κάνει είναι σωστό και δίκαιο. Μέσα από το δίκαιο και το άδικο κρύβεται και το συμφέρον κάθε ανθρώπου. Αυτό του χτίζει το συμφέρον του. Όλοι πλέον πιστεύω πως γι’ αυτό ζούνε στη σημερινή εποχή. Για ένα συμφέρον. Έχουν πάψει να νοιάζονται για τα συναισθήματα των άλλων, τα ενδιαφέροντα των άλλων, τις επιθυμίες τους τον τρόπο σκέψης τους. Έχουν χάσει την ανθρωπιά τους έχοντας συνένοχο την ωφέλεια και την καλοπέραση. Συνεπώς είναι λογικό μετά από όλα αυτά ο άνθρωπος να αποξενώνεται και να αδιαφορεί για οτιδήποτε. Κυρίαρχο ρόλο παίζει η αδιαφορία του, η ψεύτικη προσποίησή του, το ψεύτικο χαμόγελό του αλλά και τα ψεύτικα επιχειρήματα του αγνοώντας να εκφράσει ελεύθερα την άποψή του και το τι θέλει πραγματικά η καρδιά του.
Αναντίρρητα, όλα αυτά γίνονται γιατί ο σημερινός άνθρωπος δημιουργεί από μόνος του μια ιδεολογία για τους γύρω του αλλά και για τη ζωή του. Ισχυρίζεται πολλά για άλλους χωρίς εκείνος να αναλογισθεί και να κάνει τη δική του αυτοκριτική. Να δει από μόνος του τι φταίει, πού φταίει, εάν φταίει και ύστερα αναλόγως να πράξει δικαίως. Το μόνο σίγουρο είναι ότι κανένας μας δεν το κάνει αυτό. Και γιατί όχι μόνο στη ζωή του είναι εγωιστής αλλά από τη δική του τη μεριά δεν βλέπει κανένα λάθος και ότι μονίμως οι άλλοι είναι που έχουν φταίξει. Έχει την τάση να ρίχνει το φταίξιμο στους άλλους, βγάζοντας εκείνοι το φίδι από την τρύπα.
Όλοι μας όμως αν συλλογισθούμε και σκεφτούμε θα διαπιστώσουμε πως είναι λάθος και ότι θα πρέπει κάποτε να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας, να αναθεωρήσουμε τις σκέψεις μας, τα θέλω μας, τις επιθυμίες μας και να βάλουμε μπροστά τα πραγματικά μας ΠΡΕΠΕΙ. Ο άνθρωπος ως ον από τη φύση του κατέχει μεγάλη εσωτερική δύναμη. Πηγάζουν πολλές ικανότητες από μέσα του που αν βγουν προς τα έξω μπορεί να κάνει μεγάλα κατορθώματα. Έχει τη δυνατότητα να αγωνίζεται, να πάλλεται, να πληγώνεται, να κερδίζει, αλλά το πιο σημαντικό να κατακτά εμπειρίες ώστε να βλέπει το λάθος και το σωστό. Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζει αλλά και να κατέχει πράγματα και στιγμές για τις οποίες είναι ωφέλιμες και βλαβερές για το μέλλον του. Είναι ο αρμόδιος της ζωής του και ανάλογα με τις επιλογές του πλάθει και τον τρόπο και τον τόπο στον οποίο θα ζήσει. Θα πρέπει να μάθει να κατακτά και να πολεμάει κάθε ευκαιρία που του δίνεται είτε είναι για καλό ή για κακό μόνο και μόνο για την απόκτηση εμπειριών και γνώσεων. Δεν θα πρέπει να είναι κλεισμένος και απαξιωμένος στον εαυτό του και στη ζωή του. Θα πρέπει να καταλάβει πως ο ίδιος κάνει κακό στον εαυτό του. Οδηγεί τη ζωή του σε ένα μονοπάτι που δεν έχει γυρισμό αλλά ούτε εναλλακτικούς διαδρόμους.
Σύμφωνα με όλα τα παραπάνω θα πρέπει όλοι μας να αναλογισθούμε και να σκεφτούμε πως η ζωή μας κρίνεται από τις επιλογές μας, τις επιθυμίες μας αλλά σαφώς και από τις πράξεις μας. Θα πρέπει να μάθουμε να χειριζόμαστε τη ζωή, να δημιουργούμε πάνω σε αυτή, να δεχόμαστε τα καλά της και τα κακά της χωρίς να ρίχνεται το ηθικό μας αντιμετωπίζοντάς τα όλα με σύνεση, υπομονή και θάρρος. Μικρές λέξεις αλλά πολύ μεγάλη η σημασία τους και ταυτόχρονα η εκπλήρωσή τους. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο άνθρωπος γεννήθηκε για να δημιουργήσει από μόνος του τη ζωή και το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτός μπορεί να την αποτελειώσει ή και να τη φτάσει στα ύψη του. Είναι στα χέρια του, στη δύναμή του, στην πίστη του. Είναι η δύναμη και το μυαλό μιας Ελλάδας που στον στρατό της έχει τους καλύτερους στρατιώτες με τις κατάλληλες ικανότητες που μέσα από τη σωστή εκπαίδευση θα πρέπει να έχει σαν στόχο την εκπλήρωση και την επίλυση όλων των προβλημάτων που αντιμετωπίζει έως τώρα.
