Του Αντώνη Γ. Δρογκούλα, δικηγόρου
Με το ξημέρωμα της 14ης Δεκεμβρίου 2011, μας ήλθε η θλιβερή είδηση ότι η Γερόντισσά μας, η αγαπημένη μας Γερόντισσα, Χριστονύμφη, εγκατέλειψε τον μάταιο αυτό κόσμο, για να συναντήσει τον Ύψιστο τον οποίο τόσο αγάπησε και τον οποίο υπηρέτησε όλα τα χρόνια της ζωής της, μέχρι την εκδημία της.
Η Ραψάνη, αλλά και όλη η περιοχή του Κάτω Ολύμπου, ακόμη και αυτοί που τη γνώρισαν και όλα αυτά τα χρόνια, κατά καιρούς ήταν μαζί της, είτε από την ευρύτερη περιοχή της Λαρίσης, είτε από την Κατερίνη και τη Θεσσαλονίκη, είτε ακόμη και από την Αθήνα, αισθάνονται το δυσαναπλήρωτο κενό που μας άφησε, φεύγοντας από τον μάταιο τούτο κόσμο.
Το πνευματικό της έργο δεν είναι δυνατόν να αποτιμηθεί από εμάς τους αδυνάτους, όμως είμαι βέβαιος ότι θα αποτιμηθεί από τον Δικαιοκρίτη Κύριο, ο οποίος θα την κατατάξει πλησίον του, γιατί τα χρόνια που έζησε πλήρωσε με τη ζωή της και το παράδειγμά της, τα όσα εκείνος μας άφησε ιερή παρακαταθήκη με το Ευαγγέλιό του, και τα οποία η Γερόντισσα εφάρμοσε στην πράξη.
Υπήρξε πνευματικός φάρος σε όλη την περιοχή μας, κοντά της βρήκαν καταλαγή άνθρωποι πονεμένοι, χτυπημένοι από αρρώστιες, από θανάτους, από ανέχειες, από ψυχολογικά σύνδρομα της εποχής μας, και όμως όλους τους εδέχετο, σε όλους έδινε παραμυθία και με τις ευχές της και τις συνεχείς προσευχές της είχε επιτελέσει θαύματα σε πάρα πολύ κόσμο, ο οποίοι σε κάθε ευκαιρία, της απέδιδαν την αγάπη τους και το σεβασμό τους.
Είμαι από εκείνους τους Ραψανιώτες που από ηλικία 12 ετών, μέχρι σήμερα, κατά καιρούς, επισκέπτομαι το Μοναστήρι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και νομίζω ότι δικαιούμαι να αποτυπώσω στο σημείωμά μου αυτό, λίγα λόγια, για το θαύμα που επετέλεσε η Γερόντισσα, όλα αυτά τα χρόνια, για την εκ βάθρων ανακαίνιση και ευπρεπισμό του Μοναστηριού. Όπως είπε κι ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης μας κ.κ. Ιγνάτιος, κατά την εξόδιο ακολουθία της Γερόντισσας, στην εμπνευσμένη ομιλία του, είμαι βέβαιος ότι θα προσκρούσω στην ταπεινότητα της Γερόντισσας, εκεί που βρίσκεται σήμερα, αλλά νομίζω, έστω και μετά θάνατον, ορισμένα φωτεινά παραδείγματα θα πρέπει να τονίζονται, ιδίως στη σημερινή άχαρη εποχή μας, αφ' ενός μεν για την εκπλήρωση, ενός ελάχιστου χρέους από εμάς, αφ' ετέρου για να ευρίσκουν τα παραδείγματα αυτά νέους μιμητές.
Η Γερόντισσα, πριν από 20 και πλέον χρόνια που εγκαταστάθηκε στο Μοναστήρι, βρήκε μόνο μια στοιχειώδη υποδομή, όσον αφορά στο Καθολικό του Ναού, ενώ όλοι οι λοιποί χώροι είναι δύσκολο να περιγραφεί σε ποια κατάσταση ευρίσκοντο. Τα πρώτα χρόνια παλεύοντας η ίδια με τα στοιχεία της φύσεως, χιόνια, νεροποντές, δύσκολοι χειμώνες, κ.λπ. με τη βοήθεια βέβαια ανθρώπων της Ραψάνης, του Πυργετού και των γύρω χωριών, αντιμετώπισε με καρτερία όλες αυτές τις δυσκολίες και παράλληλα με τα θρησκευτικά της καθήκοντα, άρχισε το μεγάλο έργο της αναστήλωσης και ευπρεπισμού του Μοναστηριού.
Η ίδια η Γερόντισσα, με τη βοήθεια του Θεού και των ανθρώπων της περιοχής μας, αλλά και εκτός αυτής, κατόρθωσε, αθόρυβα, να αναστηλώσει το Μοναστήρι διατηρώντας πάντα την παραδοσιακή του μορφή και να το καταστήσει σήμερα κόσμημα σε όλη την περιοχή μας. Ενδεικτικά θα αναφέρω την ανακαίνιση και ευπρεπισμό του Καθολικού του Ναού, το παραδοσιακό τέμπλο, τα προσκυνητάρια, τον επισκοπικό θρόνο, τους παραδοσιακούς πολυελαίους, το Αρχονταρίκι το οποίο ανακαινίστηκε εκ βάθρων, ο μικρός Ναός αφιερωμένος στο Γενέσιο της Θεοτόκου στον πρώτο όροφο του Μοναστηριού, η ανακαίνιση εκ βάθρων των κελιών, η πλήρης διαμόρφωση και ανακαίνιση του χώρου αριστερά από την είσοδο του Μοναστηριού, η πλήρης διαμόρφωση και ευπρεπισμός του προαύλειου χώρου του Μοναστηριού και τόσα άλλα που νομίζω ότι δεν είναι αναγκαίο να απαριθμήσω.
Για όλα αυτά, της οφείλουμε όλοι αιώνια ευγνωμοσύνη, όχι μόνο για το πνευματικό έργο που μας άφησε παρακαταθήκη, αλλά και για το πραγματικό έργο που επετέλεσε στο Μοναστήρι και στην περιοχή μας γενικότερα.
Αγαπημένη μας Γερόντισσα, εμείς που συμπορευτήκαμε μαζί σου περισσότερο από 20 χρόνια, που ζήσαμε στιγμές πραγματικής πνευματικής ανάτασης στις λειτουργίες και στους εσπερινούς στο Μοναστήρι, εμείς που ακούγαμε πάντοτε τον γλυκό και παρηγορητικό λόγο σου, δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ, άλλωστε ο άνθρωπος που δεν μιλάει απλώς, αλλά γράφει στην ψυχή σου, δεν ξεχνιέται, ζει αιώνια μέσα σου, όπως αιώνια ζει και η ψυχή του ανθρώπου.
Ένιωσα την ψυχική ανάγκη, (και εδώ διερμηνεύω και την επιθυμία της μεγάλης παρέας μας, «της παρέας του καλοκαιριού της Ραψάνης» που πάντοτε με ιδιαίτερη ζεστασιά και τόση καλοσύνη μας περιέβαλε η Γερόντισσα όλα αυτά τα είκοσι και πλέον χρόνια), να γράψω τα λίγα αυτά λόγια στη μνήμη της Γερόντισσάς μας, Χριστονύμφης, γνωρίζοντας (το επαναλαμβάνω), ότι θα προσκρούσω στην ταπεινότητά της, εκεί που βρίσκεται σήμερα, αλλά είμαι βέβαιος ότι η μεγαλοθυμία της θα μας συγχωρήσει τόσο γι' αυτό, όσο και για πολλά άλλα που ίσως δεν κάναμε.
Εύχομαι και προσεύχομαι, εκεί που βρίσκεται σήμερα, πλησίον του Μεγάλου Δημιουργού, γιατί είμαι βέβαιος ότι ο Θεός θα την ανταμείψει για το έργο που επετέλεσε και θα την έχει κοντά του, να πρεσβεύει στον Ύψιστο για όλους εμάς τους αδυνάτους που ζούμε μέσα στον κυκεώνα των προβλημάτων της επιγείου ζωής μας.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα της Ραψάνης που σε σκεπάζει και όπου επέλεξες να αφήσεις την τελευταία Σου πνοή.
Αιωνία Σου η Μνήμη αγαπημένη μας Γερόντισσα. Ευχαριστώ για μια ακόμη φορά την αγαπημένη μας εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», για την καταχώριση στις στήλες της του σημειώματός μου αυτού.
Με θερμές ευχαριστίες
