Από τον Μιλτιάδη Γ. Δεληχά
Τα ψέματα των πολιτικών τελείωσαν. Γι’ αυτό κι εκλείπουν πλέον οι πομπώδεις εξαγγελίες τους, οι γεμάτες βερμπαλισμούς και αοριστίες για επανίδρυση, μεταρρύθμιση και επαναδιαπραγμάτευση, για πράσινη ανάπτυξη, δημόσια διαβούλευση και ηλεκτρονική διακυβέρνηση. Μας πήρε πλέον η... μπάλα της διάσωσης καθώς η νέα εποχή μας επιφύλασσε μια νέα κατοχή. Τέλος στα ακίνητα, στα αυτοκίνητα και στις χλιδάτες εξορμήσεις. Μετά το μικροαστικό όνειρο του χρηματιστηρίου που βούλιαξε στη δίνη των παπαγάλων του εύκολου κέρδους, απεβίωσε και το σοσιαλιστικό όραμα μέσα στα spreads του παγκοσμιοποιημένου καζινο-καπιταλισμού.
O πήχης των προσδοκιών μας έφτασε στο ναδίρ. Οι κυβερνώντες, αντί να φορολογήσουν όσους μετέφεραν (μαύρο) χρήμα στις τράπεζες του εξωτερικού, εφάρμοσαν «πρωτοποριακές» εισπρακτικές μεθόδους, απειλώντας με διακοπή του ηλεκτρικού στους μη έχοντες! Η αξιωματική αντιπολίτευση της συγκυβέρνησης, μπορεί πλέον να υποσχεθεί μόνον μια τροποποίηση, στο πρότυπο της τροποποιητικής φορολογικής δήλωσης και να εγγυηθεί τη μη διακοπή του ρεύματος. Τα κόμματα της καθολικά διαμαρτυρόμενης αριστεράς, προτείνουν φανερά ή συγκεκαλυμμένα την απεξάρτηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση στο πρότυπο των θεραπευτικών κοινοτήτων. Παράλληλα, συνεχίζουν να στηρίζουν κάθε διεκδίκηση και προνόμιο οποιασδήποτε συντεχνίας, ακόμα κι όταν αποτελούν δώρο του πελατειακού (δι)κομματικού συστήματος...
Ένας (φαύλος) κύκλος μονοκομματικών κυβερνήσεων κλείνει μαζί με τις εκατέρωθεν εξαρτήσεις, όπου ο ωχαδελφισμός ή η εθελοδουλία του εκάστοτε ασθενέστερου, αποθράσυνε τους κατέχοντες την εξουσία, σε βάρος του κοινού συμφέροντος. Ο εκάστοτε «χαρισματικός» πολιτικός αρχηγός, ο ετεροβαρής συσχετισμός δυνάμεων κέντρου και περιφέρειας, μαζί με τα διάφορα συντεχνιακά ή τοπικιστικά συμφέροντα, αλλοίωναν συστηματικά τις όποιες σχεδιαζόμενες πολιτικές. Έτσι φτάσαμε στις σημερινές αντιπαραγωγικές δομές, τις πλούσιες σε κρατισμό, γραφειοκρατία, συγκεντρωτισμό και αδιαφάνεια. Από την άλλη πλευρά, η άσκηση αντιπολίτευσης – ακόμα και της εσωκομματικής – είχε πάντοτε ως κοινό παρονομαστή τις ευθύνες των άλλων, με το «λόγο» να διογκώνει υπερβολικά τον εκάστοτε αριθμητή, για να καλύψει τις δικές της ευθύνες.
Στη νεοελληνική πολιτική σκηνή, κυριάρχησε το θέατρο των αλληλοαναιρέσεων: Εξαγγελίες και καταγγελίες, ακατάσχετη υποσχεσιολογία και μηδενισμός των έργων, ηθικολογία και κυνισμός, αλαζονεία και δουλοπρέπεια, εμμονές και συμψηφισμοί. Πρόκειται για πολιτικές αυτοσχεδιαστικές, ευκαιριακές και αλλοπρόσαλλες που έγιναν αποκλειστικά για εσωτερική κατανάλωση κι αντί για πολιτική σκέψη, διέθεταν λαϊκίστικη ρητορεία, φτηνό συναίσθημα και συνθηματολογία. Επί δεκαετίες, συντήρησαν με δάνεια την αυταπάτη μιας επίπλαστης ευημερίας. Κινούμενες ανάμεσα από την υπερτίμηση και την υποτίμηση, διόγκωσαν και διεθνοποίησαν το δημόσιο χρέος, συνδυάζοντας με τρόπο απαράμιλλο τη δυτική παρακμή και την ανατολίτικη μιζέρια της προχειρότητας και του τυχαίου. Έτσι, η νεοελληνική εικονική ευημερία του χρέους, υποθήκευσε μαζί με το κράτος και το μέλλον των πολιτών.
H σύγχρονη Ελλάδα, αν και ανήκε στη Δύση, κατάφερε να εξομοιωθεί με τις χώρες του πάλαι ποτέ ανατολικού μπλοκ. Αντιπαραγωγική και κρατικοδίαιτη, αρέσκονταν να ακροβατεί ανάμεσα στην εθνική «μαγκιά» και την ευρωπαϊκή ελεημοσύνη. Τα ψέματα όμως τελείωσαν. Από εδώ και στο εξής, όλα μας τα νομίσματα (όσα δηλαδή νομίζαμε) θα κατατίθενται στην ΕΚΤ και στο ΔΝΤ για να πληρώσουμε ακριβά τα θαλασσοδάνεια του (δι)κομματικού μας σπαραγμού. Ωστόσο, υπάρχει ακόμα ζωντανή η ελπίδα στο συλλογικό υποσυνείδητο των νεοελλήνων κι αυτή ταυτίζεται με μια ευρωπαϊκή κυβέρνηση Βρυξελλών. Απλά και μόνον επειδή δεν μπορεί κανείς πλέον να εμπιστευτεί όλους όσοι αποδείχθηκαν επανειλημμένα ανίκανοι να οργανώσουν ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος στα πρότυπα των επί 30 χρόνια εταίρων μας...
Ο Μιλτιάδης Γ. Δεληχάς είναι Διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ.
