Του Απόστολου Βλασιάδη. Αρχιτέκτωνα Μηχανικού
Α.
Ένα πρόβλημα θεμελιακό τίθεται στον καθένα πολίτη της χώρας τον τελευταίο καιρό. Να το συνειδητοποιήσουμε και να νιώσουμε προσωπικά υπεύθυνοι για τη λύση του, είναι τελικά το ίδιο πράγμα. Από αυτήν τη συνολική συνειδητοποίηση και τη συμμετοχή σαν κοινωνία, θα εξαρτηθεί εάν η χώρα θα οδηγηθεί στο ψυχορράγημα ή στην Ανάστασή της.
Για όποιον περιορίζεται στην επιφανειακή εικόνα του χρέους και των αριθμών με τους οποίους παρουσιάζεται αυτή η κρίση, μοιάζει σαν να βρισκόμαστε σε μια κατάσταση χάους.
Όλο αυτό το διάστημα:
α) Οι σπασμωδικές αντιδράσεις κάτω από την πίεση των <<αγορών>> και των «συνεταίρων».
β) Διάλυση του κράτους και η αναποτελεσματικότητα που αυτή επιφέρει.
γ) Η αναλγητικότητα των μέτρων και ο οριζόντιος χαρακτήρας τους, που έχει σαν αποτέλεσμα την ανεξέλεγκτη αύξηση της ανεργίας και της φτώχειας.
δ) Ο καιροσκοπισμός, η αμηχανία και η αδυναμία όλου του πολιτικού φάσματος να διατυπώσει ένα σχέδιο εξόδου ή επιμέρους προτάσεις, δημιουργούν και επιτείνουν ένα κλίμα φόβου και αβεβαιότητας στην κοινωνία.
Εδώ και χρόνια ακούμε για το τέλος της εποχής της μεταπολίτευσης, και παρ' όλο που ο κόσμος πορεύεται σε μια περίοδο τεράστιων αλλαγών στο επίπεδο της επιστημονικής και τεχνολογικής επανάστασης, καμία πολιτική δύναμη στον τόπο μας εδώ και δεκαετίες δεν αναλύει, δε συνθέτει, δεν προτείνει κάτι για το μέλλον.
Αντίθετα, η διαχειριστική λογική και μάλιστα χωρίς τελικό θετικό αποτέλεσμα, οι ευκαιριακές κομματικές και προσωπικές στρατηγικές, η απουσία διάθεσης για κοινή προσπάθεια, ο άκρατος λαϊκισμός, η πατριδοκαπηλία, αποτελούν μερικά μόνο από τα βασικά και μόνιμα χαρακτηριστικά της παθογένειας του πολιτικού μας συστήματος, που επιδεινώνουν συνεχώς τις συνέπειες της κρίσης.
Φθάνει στο σημείο να αναρωτιέται κανείς μήπως όλα αυτά προοιωνίζουν μια καταστροφή. Μήπως είναι η προεισαγωγή της «Αποκάλυψης» για τον τόπο.
Τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων άφησαν την αίσθηση ότι υπήρξε κίνδυνος να αποτελέσουν τη χαριστική βολή. Οι κομματικές ηγεσίες αποδείχτηκαν ανίκανες να χειριστούν ακόμη και τα αυτονόητα. Τέντωσαν το σχοινί μέχρι το όριο θραύσης. Παραδόξως το αποτέλεσμα ίσως ήταν το καλύτερο δυνατό. Μια υγιής υπενθύμιση προς όλους, ότι στις δημοκρατίες, η πίεση του λαού μόνο ως ένα σημείο μπορεί να αγνοηθεί, αλλιώς οδηγεί στην πολιτική αυτοκτονία.
Κανείς δεν μπορεί φυσικά να προβλέψει πώς θα πάει η κυβέρνηση Παπαδήμου. Το γεγονός ότι έχει φορτωθεί με μεγάλες προσδοκίες σε ασφυκτικές οικονομικές συνθήκες και χρονικά περιθώρια είναι ίσως αρνητικό. Από την άλλη πλευρά μοιάζει να είναι η τελευταία μας ευκαιρία. Μια ευκαιρία που θα δώσει τον απαιτούμενο χρόνο να αφυπνισθούμε από τον λήθαργο, να οργανώσουμε ένα νέο ξεκίνημα προς τα εμπρός. Από εμάς όλους εξαρτάται.
Β.
Για όποιον δε σταματά στην εικόνα, στην επιφάνεια της κρίσης, για όποιον ψάχνει να βρει τις αιτίες, το νόημα, και την ενότητα που κρύβεται πίσω από αυτές, το σήμερα δεν μπορεί να είναι μόνο, ο χρόνος που ευδοκιμούν ο φόβος οι μεμψιμοιρίες, η ευκαιριακή αρνητική και στείρα κριτική, οι παλιές προσμονές και ελπίδες, ή οι ουτοπίες μιας άλλης εποχής.
Οι κρίσεις δεν εγκυμονούν μονό κινδύνους. Μπορούν επίσης να αφυπνίσουν και να αναπαράγουν τις δυνάμεις της ελπίδας και της δημιουργίας. Μπορούν να γίνουν αφορμή για αναθεώρηση αντιλήψεων, θεσμών και καθιέρωση νέων κανόνων.
Μετά από όλα αυτά μπαίνει το βασικό ερώτημα. Υπάρχει διέξοδος; Υπάρχει αισιοδοξία; Έχει νόημα ο καθημερινός αγώνας για αλλαγή προς το καλύτερο;
Η απάντηση πρέπει να είναι απερίφραστα θετική. Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν για να αντιμετωπίσουμε αυτή τη νέα πραγματικότητα σαν κοινωνία, σαν πολίτες ;
Ας αναρωτηθούμε;
-Γιατί κάτι πρέπει να κάνουμε.
-Γιατί κάτι μπορούμε να κάνουμε.
Κοιτώντας τον καθρέπτη ας ξεκινήσουμε πρώτα από τον εαυτό μας. Ας αφήσουμε το εγώ και ας κοιτάξουμε το εμείς. Και αυτή η αντίστροφη πρέπει να διαπεράσει από τους πολίτες στους θεσμούς, τα Μ.Μ.Ε την Τ.Α, τον συνδικαλισμό, τα κόμματα κτλ.
Για την εκπλήρωση αυτού του καθήκοντος απαιτείται εκτός από μια έντιμη αυτοκριτική και μια κριτική νέου τύπου. Μια κριτική που δεν της αρκεί να αποκαλύπτει τις εσωτερικές αντιφάσεις ενός συστήματος. Μια κριτική που πρωτίστως πρέπει να δείξει ότι είναι δυνατή η αλλαγή των κανόνων του παιχνιδιού για να μειωθεί το χάσμα ανάμεσα σε εκείνο που τώρα πρέπει και μπορεί να εφαρμοσθεί, από εκείνο που ισχύει σήμερα στην πράξη και είναι τόσο τρομερά ξεπερασμένο. Πρέπει να καταφέρουμε να αποκαλύψουμε, να πειστούμε και να πείσουμε πως η αλλαγή είναι αναγκαία αποδεικνύοντας ταυτόχρονα ότι είναι δυνατή, ότι οδηγεί σε ένα καλύτερο αύριο.
Το οφείλουμε στον εαυτό μας σαν πολίτες, το οφείλουμε στα παιδιά μας, το οφείλουμε στο μέλλον.
