Από τον Μιχαήλ Γκρίλλα
Δυστυχώς όπως σε όλους τους τομείς στην Πατρίδα μας, τα πάντα γίνονται με πολιτικές παρεμβάσεις και πολιτικές σκοπιμότητες, έτσι και στην αναδιοργάνωση και αναδιάρθρωση των Ενόπλων Δυνάμεων (Ε.Δ.), δεν έμειναν αυτές, έξω από αυτά τα φαινόμενα, με αποτέλεσμα να επικρατήσει και εδώ, μια ατολμία και όλα τα βήματα γίνονται σιγά – σιγά και αργά, ενώ συγχρόνως, δεν επέρχονται όλες εκείνες οι γενναίες και βαθιές τομές, που είναι απαραίτητες και αναγκαίες, ιδιαίτερα στη διακλαδικότητα και στη θέσπιση πλέον ενιαίας διοίκησης και την υπαγωγή των τριών κλάδων των Ε.Δ. κάτω από το Γενικό Επιτελείο Εθνικής Αμύνης και του Αρχηγού αυτού (Α/ΓΕΕΘΑ). Τρανό παράδειγμα είναι ότι ενώ προς το τέλος του 2003 η τότε Κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ) προέβη στα χαρτιά τουλάχιστον, στην κατάργηση της 1ης Στρατιάς, στη συνέχεια το 2004, η Κυβέρνηση της ΝΔ, ακύρωσε την προηγούμενη απόφαση και διατήρησε τη λειτουργία της ως μηδέποτε καταργηθείσα. Επικράτησε δηλαδή το «ράβε – ξήλωνε».
Συνεπώς για να προχωρήσει, η αναδιοργάνωση και αναδιάρθρωση των ΕΔ και να πάρουν τη δομή, που τους αρμόζει και τους ταιριάζει, στο γεωγραφικό χώρο, που δρουν και δραστηριοποιούνται και αυτό μπορεί να γίνει χωρίς καμία άλλη χρονοτριβή κα καθυστέρηση, αρκεί η φυσική τους ηγεσία να μείνει απερίσπαστη και με λυμένα και ελεύθερα πλέον τα χέρια της, από την πολιτεία. Δηλαδή τους εκάστοτε Κυβερνόντες.
Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας (ΥΠΕΘΑ), θα πρέπει να αναδιοργανωθεί, να συρρικνωθεί και να μετατραπεί σε ένα πολύ μικρό και ευέλικτο επιτελείο, σε ένα καθαρά συντονιστικό και εποπτικό όργανο και να πάψει να λειτουργεί, ως θηλιά στο λαιμό των ΕΔ και να υπεισέρχεται στη Διοίκηση τούτων, όπως, στις μεταθέσεις, στις τοποθετήσεις και στις προαγωγές ιδιαίτερα, δε των ανωτάτων αξιωματικών, και να αποτελεί δε συνήθως τον εκτελεστικό βραχύωνα του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος. Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας πρέπει να περιστοιχίζεται και να πλαισιώνεται αποκλειστικά και μόνο από τους τέσσερις αρχηγούς (Α/ΓΕΕΘΑ – Α/ΓΕΣ – Α/ΓΕΝ Α/ΓΕΑ) και όχι από θίασο δύο αναπληρωτών και ενός υφυπουργού με όλους τους παρατρεχάμενους, γιατί αυτό κάνει μεγάλη ζημιά σε όλους τους τομείς και στο έργο των ΕΔ. Είναι εθνική πλέον ανάγκη, να αφεθούν επιτέλους απερίσπαστες οι ΕΔ, στο θεάρεστο και εθνικό τους έργο, που ήταν, είναι και θα είναι η άμυνα και μόνο της χώρας από τους εξωτερικούς κινδύνους και ιδιαίτερα από την εξ’ ανατολών επιτήδεια ουδέτερη Τουρκία.
Με βάση λοιπόν την υφιστάμενη απειλή, που είναι διαχρονική και προέρχεται κυρίως από τον εξ ανατολών γείτονα, θα πρέπει επομένως να προσαρμόσουμε, ως Χώρα τη δομή και την αμυντική διάταξη των ΕΔ και τότε ένα είναι σίγουρο, ότι εφόσον παραμεριστούν, οι τοπικισμοί, οι συναισθηματισμοί, οι άστοχες παρεμβάσεις των πολιτικών, τότε και μόνο, η άξια ηγεσία των ΕΔ, θα βρει όλες εκείνες τις λύσεις, που απαιτούνται, σε αυτές, και στη συνέχεια, να εισηγηθούν στην πολιτεία την τελική τους μορφή και δομή, που πρέπει να αποκτήσουν, ώστε να γίνουν περισσότερο ευέλικτες, αποτελεσματικότερες και πιο αξιόμαχες, βασισμένες όμως στην ποιότητα, στην ομοιοτυπία και στην οικονομία δυνάμεων και κόστους λειτουργίας τους.
Πριν από είκοσι περίπου χρόνια εισήχθη στις ΕΔ και εδώ, χωρίς καμία σοβαρή μελέτη, αλλά στην κυριολεξία στο πόδι, ο επαγγελματικός στρατός, με τους Εθελοντές Πενταετούς Υποχρέωσης (ΕΠΥ). Στη συνέχεια προέκυψαν οι Εθελοντές Μακράς θητείας (ΕΜΘ) και τα τελευταία χρόνια οι Επαγγελματίες οπλίτες (ΕΠΟΠ), με επταετή θητεία. Συνεπώς και εδώ βλέπουμε να υπάρχουν τρεις κατηγορίες, με διαφορετικό νομικό καθεστώς και διαφορετικής εξέλιξης, αντί μιας και ενιαίας. Και στον τομέα αυτό απαιτείται ένας εξορθολογισμός και θέσπιση πλέον μιας κατηγορίας επαγγελματικών οπλιτών, οι οποίοι θα εισέρχονται στη ΕΔ με το σύστημα του ΑΣΕΠ και να καθιερωθεί και γι’ αυτούς γενική Στρατιωτική Εκπαίδευση, διάρκειας τουλάχιστον τριμήνου και μετά να εισάγονται στα σχολεία και κέντρα για απόκτηση ειδικότητας.
Η κατηγορία αυτή των επαγγελματικών οπλιτών, ταιριάζει περισσότερο στην Πολεμική Αεροπορία, λιγότερο στο Πολεμικό Ναυτικό και ακόμη λιγότερο ή και καθόλου στον Στρατό Ξηράς. Συνεπώς πιστεύω ότι θα πρέπει να καταργηθεί τελείως ή να μειωθεί δραστικά η κατάταξη στρατευσίμων στο Πολεμικό Ναυτικό και στην Πολεμική Αεροπορία και όλο το στρατεύσιμο δυναμικό, να διοχετεύεται στο Στρατό Ξηράς, που το έχει περισσότερο ανάγκη και τούτο ένεκα της αποστολής του και της υφής του. Στρατιωτική θητεία κάτω των δεκαπέντε μηνών δεν εννοείται σήμερα στην πατρίδα μας.
Ο ευαίσθητος χώρος μας, πρωτίστως είναι το Αιγαίο και δευτερεύοντος η περιοχή της Δυτικής Θράκης. Επομένως για το Στρατό Ξηράς οι επιχειρησιακοί σχηματισμοί, που θα πρέπει να ενισχυθούν σημαντικά, και περισσότερο είναι η Ανωτάτη Στρατιωτική Διοίκηση Εσωτερικού και Νήσων (ΑΣΔΕΝ) με επιχειρησιακή ευθύνη το Αιγαίο και το Δ΄ Σώμα Στρατού για τη Δυτική Θράκη. Η 1η Στρατιά δεν φαίνεται να της πέφτει κανένας σοβαρός επιχειρησιακός λόγος και θα πρέπει να μετασχηματισθεί σε άλλη μορφή, με μεταφορά της Έδρας του Α΄ Σώματος Στρατού στη θέση της, ή να ονομαστεί Στρατηγείο Κεντρικής Ελλάδος, με επιχειρησιακή ευθύνη ΒΔ κατεύθυνσης από Ηγουμενίτσα μέχρι Φλώρινα.
Όλη η δύναμη του Πολεμικού Ναυτικού (Αρχηγείο Στόλου – Ναύσταθμος) είναι συγκεντρωμένη στη Σαλαμίνα και αποτελεί έναν πολύ ευάλωτο στόχο. Θυμάμαι με την κρίση των Ιμίων το 1996, ο απόπλους του στόλου, προς το Αιγαίο έγινε εν πομπή και μέσω τηλεοράσεως. Και εδώ κάτι πρέπει να γίνει. Δεν δικαιολογείται η συσσώρευση όλων των Ναυτικών Δυνάμεων της χώρας σε ένα συγκεκριμένο σημείο, όση και καλή Α/Α κάλυψη και εάν διαθέτει Ανατολικά είναι η εχθρική απειλή και πιστεύω ανατολικότερα, θα πρέπει από τον καιρό της ειρήνης να αναπτυχθεί μέρος των Ναυτικών μας Δυνάμεων.
Η πολεμική μας Αεροπορία, που αποτελεί ως γνωστόν την αιχμή του δόρατος της πολεμικής μας μηχανής, και το κύριο αποτρεπτικό όπλο της Χώρας μας, έχει μεγάλη διασπορά και διατηρεί σε πολλά αεροδρόμια, τύποις ως ανεξάρτητες μάχιμες μονάδες, οι οποίες όμως θα πρέπει, να λειτουργούν με άλλη μορφή και διοικητική υπαγωγή. Όλες οι αεροπορικές πολεμικές Μοίρες θα πρέπει να συγκεντρωθούν κατά τύπο, σε πέντε το πολύ κύριες Μονάδες (Πτέρυγες Μάχης) και όλες οι υπόλοιπες Σμηναρχίες Μάχης και Αεροπορικά αποσπάσματα να υπαχθούν οργανωτικά και εκτελεστικά σε αυτές (Κύριες Μονάδες). Ως κύριες Μονάδες δεν βλέπω άλλες από την 110 ΠΜ (Λάρισα), 111 ΠΜ (Ν. Αγχίαλος), 114 ΠΜ (Τανάγρα Βοιωτίας), 115 ΠΜ (Σούδα Κρήτης) και 116 ΠΜ (Άραξος Αχαΐας). Για παράδειγμα, στην 115 ΠΜ (Σούδα) θα μπορούν να υπαχθούν σε αυτήν οργανωτικά, διοικητικά και επιχειρησιακά η 126 ΣΜ (Ηράκλειο Κρήτης), η 133 ΣΜ (Καστέλι Κρήτης) και η 134 ΠΜ (Σαντορίνη).
Πάνω απ’ όλα αυτά, όμως υπάρχει και το ανθρώπινο δυναμικό, που είναι εκ των πραγμάτων και ταυτόχρονα, το πολυτιμότερο περιουσιακό τους στοιχείο. Μέχρι τώρα όμως και με αυτόν τον παράγοντα, δεν φαίνεται να ασχολείται στα σοβαρά κανένας, αν και πρόκειται για μείζον θέμα. Σήμερα στις ΕΔ υπάρχει ένα κύμα φυγής απ’ αυτές, γιατί δεν υπάρχουν καθόλου κίνητρα παραμονής, απεναντίας η ισοπέδωση, η αναξιοκρατία, οι χαμηλοί μισθοί, οι συχνές μεταθέσεις, καθώς και η έλλειψη πολιτικής χρησιμοποίησης στους αξιωματικούς, οδηγεί πολλούς απ’ αυτούς σε αναζήτηση έξω από το Στράτευμα, μιας άλλης δουλειάς, με καλύτερες όμως αποδοχές και ακόμα καλύτερες συνθήκες εργασίες. Εδώ απαιτείται να παγιωθεί μια άλλη πολιτική χρησιμοποίηση προσωπικού που θα γνωρίζει εκ των προτέρων ο βαθμοφόρος τη διαδρομή του μέσα στο χώρο των ΕΔ από την είσοδό του, μέχρι την έξοδό του και ότι η εξέλιξή του θα είναι απόρροια των δικών του ικανοτήτων και της εν γένει προσφοράς του και όχι από εξωγενείς παράγοντες όπως συνήθως συμβαίνει δυστυχώς ακόμα και σήμερα.
* Ο Μιχαήλ Γκρίλλας είναι Σμήναρχος ε.α
