Του Κων/νου Ι. Παπακωνσταντίνου
Όλα τούτα τα δεινά μας, η Τρόικα, η Μέρκελ, οι Τράπεζες, τα Μνημόνια κι όλα τα δαιμόνια είχαν κι ένα καλό. Ο αρχιτέκτονας όλης αυτής της καταστρεπτικής λαίλαπας, ο Παπανδρέου, αφού με την άφρονη πολιτική του δημιούργησε μεγάλα δεινά, αποσύρεται της πολιτικής σκηνής και ελπίζω διά βίου. Όχι γιατί συναισθάνθηκε ευθύνη και τύψεις για το χάλι μας. Όχι! Αναγκάσθηκε κάτω από την παλλαϊκή οργή και μένος κι ακόμα κάτω από την πίεση οπαδών και υπουργών τους, να φύγει προτροπάδην, κατησχυμένος και με τις πιο απαξιωματικές ιαχές πολιτών και πολιτικών. Παταγώδης η αποτυχία του και φθοροποιός η πολιτική του.
Πιστεύω, πως θα τεθεί στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, ως ο κατ’ εξοχήν ανεπαρκής πολιτικός. Ίσως ομού μετά του ράθυμου Καραμανλή. Και οι δύο «φερέλπιδες» σωτήρες κατέλαβαν κυβερνητικούς θώκους, όχι με την αξία τους, αλλά «κληρονομικώ δικαιώματι». Κραυγαλέες περιπτώσεις αναξιοκρατίας και Οθωμανικής τακτικής, όπου το βιλαέτι πήγαινε από πατέρα σε γιό. Ο Γ.Α.Π. προσβάλλοντας κάθε δημοκρατική διαδικασία, με αρραβώνα του Σημίτη, επευφημήθηκε από το νοήμον κ(ε)οινό, ως ανατέλλων μέγας πολιτικός αστήρ. Οποία αφροσύνη και ατυχής επιλογή, έπειτα από ένα φιάσκο που μόνο χλεύη προκάλεσε.
Με τη βοήθεια του «κυβερνήσαντος δι’ αντιπροσώπου» ράθυμου Καραμανλή, ο Γ.Α.Π. εξελέγη ηγέτης της χώρας, όλεθρος γι’ αυτή. Ατυχεστάτη για τη χώρα μας ώρα. Παρέλαβε βέβαια μια Ελλάδα προβληματική. Μα σε δύο χρόνια την κατέστησε του θανατά. Την κρίση χρέους του 2009 την έκανε κρίση επιβίωσης του λαού.
Ο Παπανδρέου κατέχεται από μια σύγχυση, περί τη γλωσσική έκφραση. Μπαμπαλίζει, αλλά κανείς δεν κατανοεί τι λέγει. Έτσι κατά τη ρήση των προγόνων μας, ότι: «Η Γλώσσα είναι ο καθρέφτης του νου» έχει και νοητική σύγχυση. Όπως είπε και πρώην υπουργός του: «Δεν καταλαβαίνει». Επαναλαμβάνεται, αυτο-αναιρείται, ψεύδεται ασύστολα, ολισθαίνει. Πώς άλλωστε εξηγείται το φιάσκο του με το δημοψήφισμα; Όλοι τον κατέκριναν κι αυτός αναίρεσε την αρλούμπα, με απίστευτη ευκολία. Είναι ελλιπής και άβουλος. Έντρομος και αμήχανος καθώς βλέπει το τσουνάμι, μας καλεί σε συναίνεση και να βάλουμε πλάτη, για τη διόρθωση εγκληματικών του πρακτικών. Δεν είναι έγκλημα να πετιούνται στο δρόμο εργαζόμενοι; Να λιποθυμούν παιδάκια στο σχολείο από ασιτία; Να σκοτώνει όνειρα κι ελπίδες των νέων; Ένας άνθρωπος ανεπάγγελτος, που δεν έβγαλε το ψωμί με τον ιδρώτα του, πώς είναι δυνατόν να διαφεντέψει το νοικοκυριό του κράτους; - Μάζεψε γύρω του για συνεργάτες, ένα τσούρμο ομοίων του. Παλιά απομεινάρια πραιτωριανών της άφρονης λαϊκίστικης πολιτικής του πατρός του, αλλά και σύγχρονους αχυράνθρωπους κλακαδόρους του, που η μόνη τους σκέψη είναι τα κεκτημένα και η πολιτική τους επιβίωση. Μερικοί, εκ του ασφαλούς «Γκιουλέκες», δήθεν διαφωνούντες με την πολιτική του για εντυπωσιασμό, σαν άνοα πρόβατα ψηφίζουν ό,τι καταγγέλλουν. Ιδού η Αυλή και η καμαρίλα του. Η χώρα προ του χάους κι ο Γιωργάκης, να βάζει σε καίριες θέσεις κύμβαλα αλαλάζοντα. Ο εξαχρειωμένος συνδικαλισμός δημιούργημα και θρέμμα το λαϊκιστή Ανδρέα, έγινε βακτηρία του βαθιά ελλειμματικού ηγέτη μας. Τη βία και την αυθαιρεσία της συντεχνιακής κλίκας την προώθησε σε συγκυβέρνηση. Πρώτος αυτός με τους Κολλάτους και Φωτόπουλους, τις εκτροπές του Πειραιά, όταν ήταν αντιπολίτευση. Είναι έργο ηγέτη; Τουλάχιστον η Ν.Δ. διέγραψε τον αρχιταξιτζή με τα βαμμένα μαλλιά. Αυτός πώς αντέδρασε στα θρασίμια τα γκρουπόσκυλά του;
Το έγκλημα στις μέρες του γιγαντώθηκε και κανείς δεν τιμωρείται. Σ’ όλη την Ελλάδα, αλλά κυρίως στις μεγαλουπόλεις, οι φιλόνομοι πολίτες βιώνουν το άγριο έγκλημα. Αλλά μήπως ο Παπανδρέου, μερίμνησε και για το οικονομικό έγκλημα; Τι έκανε για τους καταχραστές, τους κλέφτες, τους επίορκους; Πώς αδιαφόρησε για κραυγαλέες περιπτώσεις καταλήστευσης του Δημοσίου χρήματος; Γιατί δεν τόλμησε να μας πει κάτι για Τσοχατζόπουλο, Μαντέλη, Τσουκάτο κ.α. Δεν μπόρεσε ούτε έναν να πιάσει; Έτσι για τη δικαίωση του κοινού αισθήματος.
Ο Σαρκοζί τον αποκαλεί τρελό. Η Μέρκελ τον λέει ανακόλουθο, ο Όλι Ρεν ανίκανο... Εμείς τι να πούμε γι’ αυτόν; Μάλλον κασταστροφικό.
Θα μπορούσε κανείς να πει περισσότερα για τον ολίγιστο και ανεπαρκή Παπανδρέου. Κατάπτυστος και συνοδευόμενος από κατάρες, πόνους και απόγνωση του χειμαζόμενου λαού, φεύγει αφήνοντας πίσω του, το στίγμα του πιο αποτυχημένου ηγέτη μας. Ας ελπίσουμε πως ο λαός με το αλάνθαστο κριτήριό του, δεν θα τον βγάλει ποτέ από το κάδρο της αποτυχίας.
Τα επίχειρα λοιπόν από μια άφρονη πολιτική, είναι για μεν τον Παπανδρέου ο λαϊκός κόλαφος, για δε τον ελληνικό λαό η σημερινή του δυστυχία.
