Του Κώστα Ελ. Δεληγιάννη
Για τον περισσότερο κόσμο είναι αρκετά φανερό πλέον ότι οι «αγορές» αδιαφορούν για τη ζωή στον πλανήτη. Το μόνον που τις ενδιαφέρει είναι τα κέρδη. Και παρά τα όσα προπαγανδίζονται εκτεταμένα από τα περισσότερα ΜΜΕ, όχι απλώς αδιαφορούν, αλλά επιτίθενται με αγριότητα στον πλανήτη και στις φυσικές διαδικασίες. Που σε αντίθεση με τις προηγούμενες οικονομικές κρίσεις, αδυνατώντας πλέον να αντεπεξέλθει στην επίθεση αυτή, εκδηλώνει βαριά ασθένεια με την επιδεινούμενη κλιματική αλλαγή.
Το δυστύχημα είναι ότι «οι αγορές» σε συνεργασία με συγκεκριμένες πολιτικές, επέβαλαν ένα τρόπο ζωής και τεχνητές ανάγκες που κάνει ακόμα δυσκολότερη τη διαχείριση της κλιματικής αλλαγής. Ακόμα και στη χώρα μας συνηθίσαμε σε ένα ρυπογόνο καταναλωτικό πρότυπο που σε μεγάλο βαθμό ανταποκρίνεται στις προδιαγραφές των πολυεθνικών και στα συμφέροντα του χρηματοπιστωτικού κυκλώματος που τις στηρίζει, ενώ βασικές ανάγκες που έχουν σχέση με την παραγωγή, την υγεία, την παιδεία, την ανεργία, σέρνονται χρόνια τώρα πίσω από «τις αγορές» και τις «ισχυρές» κυβερνήσεις.
Η σύνοδος για το κλίμα που πραγματοποιείται στη Νότιο Αφρική αυτές τις ημέρες, δεν προοιωνίζει καθόλου ευχάριστες εξελίξεις όχι μόνον για την ανθρωπότητα αλλά για όλη την έμβια ζωή. Η «τεχνητή» έλλειψη ενδιαφέροντος από όσους ευθύνονται για την πλανητική αλλαγή, κινείται παράλληλα με τα συμφέροντα των αγορών που επιτίθενται στον πλανήτη. Και όλα αυτά τα εξωφρενικά που στήνονται με την αγοραπωλησία ρύπων, την προώθηση των «μεταλλαγμένων», την ανοχή στα πυρηνικά εργοστάσια, αποτελούν συστατικά της κερδοφορίας αλλά και της αδιαφορίας των αγορών για τις πλανητικές αλλαγές.
Δυστυχώς, η ίδια συμπεριφορά υιοθετείται όλο και πιο έντονα τελευταία στη χώρα μας, με πολιτικές πρακτικές που επιχειρούν να βάλουν πλάτη στις ανάγκες «των αγορών», παίρνοντας πίσω ακόμη και στοιχειώδη μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος. Η «πράσινη» ανάπτυξη που διαφημίστηκε σαν σημαία σημαντικών αλλαγών στην παραγωγική διαδικασία, τη διαχείριση των φυσικών πόρων και την αποκατάσταση των οικοσυστημάτων, ήταν τελικά το «άλλοθι» για την επιβολή όλων αυτών των μέτρων ενάντια στους εργαζόμενους, στους νέους, στην ποιότητα και το επίπεδο ζωής της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών. Οι «αγορές» δεν μπορούν, παρά να είναι ευχαριστημένες.
