Του Κώστα Γιαννούλα
Πριν ένα μήνα περίπου ο σύνδεσμος εφέδρων αξιωματικών πραγματοποίησε διήμερη εκδρομή στη Χαλκίδα, στην οποία και συμμετείχα. Μεταξύ των άλλων επισκεφθήκαμε το χωριό Προκόπι του Ν. Ευβοίας, προκειμένου να προσκυνήσουμε το σκήνωμα του Αγίου Ιωάννη, του αποκαλούμενου Ρώσου, η φήμη του οποίου είναι γνωστή στο πανελλήνιο.
Όταν μπήκαμε μέσα στο ναό, προσφέρθηκε να μας πει δύο λόγια για τη ζωή και το έργο του Αγίου ένας τοπικός παράγοντας. Ανάμεσα στα άλλα μας ενημέρωσε, επίσης, ότι ο ναός θεμελιώθηκε το 1930, λίγα χρόνια μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και την ανταλλαγή των πληθυσμών, από Μικρασιάτες Έλληνες, που προηγουμένως κατοικούσαν στο Προκόπι της Μ.Ασίας, όπου λάτρευαν τον Άγιό τους, ενώ οι εργασίες ανέγερσης ολοκληρώθηκαν το 1950.
Περιεργαζόμενος, ωστόσο, το εσωτερικό του διαπίστωσα ότι όχι μόνο δεν έχει ολοκληρωθεί η αγιογράφησή του, αλλά και ότι οι μη αγιογραφηθείσες λευκές επιφάνειες κατάντησαν μαύρες απ’ την πολυκαιρία και την αιθάλη, που βγάζουν τ’ αναμμένα κεριά και οι μεγάλες λαμπάδες, στιβαγμένες προς πώληση κατά εκατοντάδες σε μεγάλα κασόνια σε μια γωνιά του ναού.
Εν τούτοις, ο Άι- Γιάννης ο Ρώσος ή Καπαδόκης είναι γνωστός για τα θαυμαστά έργα του και τον επισκέπτονται, γι’ αυτό, χιλιάδες πιστοί κάθε χρόνο, για να τον προσκυνήσουν, να πάρουν τη χάρη του και να αντλήσουν ελπίδα για το αύριο ενισχύοντας, άλλος λίγο άλλος πολύ, είτε απ’ το περίσσευμα, είτε απ’ το υστέρημά του, το ταμείο του ναού με τον οβολό του. Μου δημιουργήθηκε, γι’ αυτό, η απορία, πώς είναι δυνατόν ύστερα από εξήντα τόσα χρόνια να μην έχει ολοκληρωθεί ακόμη η αγιογράφησή του.
Ζήτησα την απορία μου να τη λύσει ένας ιερέας, που βρέθηκε μπροστά μου. Οι δικαιολογίες, ωστόσο, που επικαλέστηκε, ότι ο αγιογράφος τραυματίσθηκε πέφτοντας από σκαλωσιά και ότι επιμένουν σ’ αυτόν, για να μην αλλάξει η τεχνοτροπία για δεύτερη φορά, αφού ο προηγούμενος απεδήμησε εις Κύριον, ότι απ’ τις εισπράξεις του ναού η Μητρόπολη της περιοχής καλύπτει πολλές απ’ τις ανάγκες του φιλανθρωπικού της έργου και ότι φταίνε και οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης, δεν με έπεισαν επαρκώς.
Άλλωστε, διαπίστωσα εκτός του ναού ότι οι γύρω δρόμοι ήταν γεμάτοι από μαγαζάκια με διάφορα εκθέματα προς πώληση, μεταξύ των οποίων γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα, καφετέριες και ταβέρνες. Με κέντρο, δηλ. το ναό έχει αναπτυχθεί από ντόπιους μια μεγάλη αγορά, η οποία εκμεταλλεύεται την παρουσία χιλιάδων προσκυνητών, κινδυνεύοντας, έτσι, να μετατραπεί ο ναός σε κέντρο εμπορίου.
Και το ερώτημα, που τίθεται, είναι, Αλήθεια! ένα ολόκληρο χωριό και όχι μόνο ζει εκμεταλλευόμενο τον Άγιο και το προσκύνημά του• είναι τόσο δύσκολο να συνεισφέρουν, ώστε ο ναός του να μη σκανδαλίζει με την εικόνα, που παρουσιάζει;
Και επειδή κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το ναό της Παναγίας Σουμελά στο Βέρμιο, αλλά και με άλλα προσκυνήματα ανά την Ελλάδα, ενώ την ίδια ώρα ο Αρχιεπίσκοπος της Εκκλησίας της Ελλάδος επισκέπτεται, αυτοπροσώπως μάλιστα, το Κατάρ σε αναζήτηση επενδύσεων στέλνοντας λάθος μηνύματα προς το χριστεπώνυμο και πολυπάσχον εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης πλήρωμα, μήπως τελικά είναι καιρός να συνέλθουμε;
