Από τον Νίκο Νάκο
Ο άνθρωπος που καθόταν μπροστά μου στην τράπεζα περιμένοντας τη σειρά του για να προχωρήσει στο ταμείο, ήταν βαθύτατα ηλικιωμένος. Δεν λέω «γέρος» γιατί η λέξη θυμίζει κατάρρευση, μελαγχολία, παράδοση των όπλων και πλήρη υποταγή στο νόμο της φθοράς. Γέρος ήταν ουσιαστικά κι ο άνθρωπός μου – κάπου εκεί κοντά στα ογδόντα ίσως – αλλά το παρελθόν του φαινόταν να ζει ακόμα μέσα στο παρόν του, στις κινήσεις, στην κουβέντα, στα ίδια θα ’λεγα τα χαρακτηριστικά του, γεμάτο απ’ το κύρος και την επιβολή αλλοτινών χρόνων. Δεν ήταν βέβαια το ντύσιμό του που πρόδιδε τόνους αρχοντιάς. Αυτό ίσα – ίσα μαρτυρούσε φτώχεια – τριμμένο πανωφόρι, βασανισμένα παπούτσια, ξέθωρη γραβάτα. Αυτό που πρόδιδε κάποια αρχοντιά αυτού του ηλικιωμένου ανθρώπου ήταν το ύφος του, ένας αέρας που αναδυόταν από την προσωπικότητά του, το διαφορετικό ποιόν των γηρατειών του – πώς να το πω αλλιώς – που μαρτυρούσε πολύ αόριστα και ακαθόριστα περασμένα μεγαλεία. Το μουστάκι του κοντό, περιποιημένο, κατάλευκο και τα κάτασπρα μαλλιά του πρόσθεταν κύρος στην προσωπικότητά του.
Κάποια στιγμή σηκώθηκε, πλησίασε στο ταμείο της τράπεζας στηριγμένος στο μπαστούνι του, πλην ευθυτενής και αγέρωχος, άπλωσε το χέρι του και εισέπραξε μερικά πενηντάευρα της σύνταξής του. Τα απέσυρε με αργή κίνηση κι ύστερα ρώτησε με ήσυχη φωνή:
- Μήπως έχετε καμιά πληροφορία για το «δώρον»;
- Ποιο δώρο, κύριε; Απάντησε ο ταμίας.
- Για το «δώρον» των Χριστουγέννων. Αν θα μας καταβληθεί και πότε.
- Όχι δυστυχώς. Θα το πληροφορηθείτε από τα Μ.Μ.Ε.
- Ευχαριστώ πολύ. Κι απομακρύνθηκε κατευθυνόμενος προς την έξοδο της τράπεζας
Το «δώρο»! Ποιο «δώρο»; Αυτό που εξαφάνισε σχεδόν η θεσμοθετημένη λιτότητα; Το «δώρο» που έγινε βορά της πολιτικής που επέβαλαν οι Ευρωπαίοι δανειστές μας; Έβλεπα τον άνθρωπό μου να βάζει τα λίγα πενηντάευρα στην τσέπη του κι ύστερα να φεύγει με αξιοπρέπεια, χωρίς ίχνος δυσφορίας, με βήματα αργά, ούτε δυσαρεστημένος, ούτε ευχαριστημένος και σκεφτόμουν πόση υπομονή έχει αυτός ο λαός, πόση ανοχή και αντοχή διαθέτει ακόμα ο Έλληνας φορολογούμενος πολίτης, ο εργαζόμενος, ο συνταξιούχος, ο φτωχός μικροεπαγγελματίας, ο μεροκαματιάρης, για να αντέξει όλα αυτά τα βάρη που του φορτώνουν στην πλάτη του πολιτικοί που πρόδωσαν τις προσδοκίες και τις ελπίδες του για μια καλύτερη ζωή, για πιο ήρεμα γεράματα, χωρίς αγωνία και ανασφάλεια!
Πόσοι και πόσοι ηλικιωμένοι άνθρωποι σαν αυτόν τον υπερήφανο «γέρο», που ξόδεψαν τη ζωή τους σε κλειστά γραφεία, εργοστάσια, γιαπιά, που κράτησαν τα χέρια τους καθαρά, απόμαχοι του μόχθου, ρωτάνε τις μέρες αυτές, κατανικώντας την αντίσταση της αξιοπρέπειάς τους, αν θα πάρουν τελικά τα λίγα πενηντάρικα του λεηλατημένου «δώρου» των εορτών.
Είναι οδυνηρό σίγουρα το όλο θέμα των συντάξεων και τα προβλήματα των συνταξιούχων. Μελαγχολεί κανείς όταν σκέφτεται με πόση αστοργία τα αντιμετωπίζει κάθε φορά το κράτος μας και η εκάστοτε κυβερνητική εξουσία, προβάλλοντας για δικαιολογία τα αιωνίως αδειανά ταμεία και σταυρώνοντας τα χέρια:
- Τι να κάνουμε; Ουκ αν λάβετε παρά του μη έχοντος!
Και κάθε φορά φορτώνουν με περισσή σκληρότητα νέα βάρη στις πλάτες των συνταξιούχων, κόβοντας συντάξεις, επιδόματα και κοινωνικές παροχές και επιβάλλοντας νέους φόρους.
Την ίδια στιγμή καλλιεργούν τη σύγχυση και επιτείνουν την αγωνία των συνταξιούχων τα «παπαγαλάκια» της κυβέρνησης διαδίδοντας εντέχνως ότι αν δεν πάρουμε την «έκτη δόση» δεν θα καταβληθούν συντάξεις και «δώρο», ενώ ο ένας υπουργός λέει ότι κινδυνεύουν οι συντάξεις κι ο άλλος διαβεβαιώνει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα...
Το θρίλερ με τις συντάξεις και το «δώρο» συνεχίζεται μέσα από τα τηλεοπτικά φερέφωνα της κυβερνητικής και οικονομικής εξουσίας που εντείνουν το κλίμα ανασφάλειας και αγωνίας για προφανείς δικούς τους λόγους που έχουν σχέση με την τηλεθέαση.
Σ’ αυτό το πλαίσιο κινείται και το «συγκινητικό» ενδιαφέρον του ξένου δυνάστη για την, υπό την κατοχή του, χώρα μας και για την τύχη του ασφαλιστικού μας συστήματος ύστερα από είκοσι ή τριάντα χρόνια. Δείχνουν μεγάλη «στοργή» και «φροντίδα» να μην επιβαρυνθούν οι επόμενες γενιές, «τα παιδιά μας», όπως λένε, με φόρους προκειμένου να χρηματοδοτούν τα ασφαλιστικά ταμεία και τις αυριανές συντάξεις των σημερινών εργαζομένων.
Έτσι φορτώνουν με ατέλειωτους φόρους και κόβουν τις συντάξεις των σημερινών συνταξιούχων αδιαφορώντας για την τύχη των ανθρώπων αυτών, που ύστερα από τον μόχθο μιας ζωής υποχρεώνονται να ζήσουν τώρα στην εξαθλίωση με 300, 400 ή 500 ευρώ το μήνα. Και εντάσσουν σε «κλαμπ» προνομιούχων και «ρετιρέ» όσους πέτυχαν να αποσπάσουν συντάξεις που τους επιτρέπουν να ζουν αξιοπρεπώς.
Όσο γι’ αυτούς που εργάζονται ακόμα και προσδοκούν μια σύνταξη της προκοπής προβάλλεται, όλως τυχαίως, η ιδιωτική ασφάλιση. Σε μεγάλες ιδιωτικές εταιρίες που αυτές ξέρουν να αξιοποιούν τις ιδιωτικές αποταμιεύσεις και να αυξάνουν τις αποδόσεις τους. Και ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
Ο συνταξιούχος μου που σας περιέγραψα είναι η εικόνα των σημερινών απόμαχων της εργασίας που έφθειραν τη ζωή τους για την ανάπτυξη αυτού του τόπου, που αποτέλεσαν τα νεύρα και το αίμα αυτής της χώρας, δημόσιοι υπάλληλοι, στρατιωτικοί, εργάτες, αγρότες, διανοούμενοι, επαγγελματίες, βιοτέχνες, που γέρασαν πληρώνοντας εισφορές και φόρους για να έχουν ήρεμα γεράματα σ’ ένα κράτος που να τους τιμά και να τους σέβεται. Τους βλέπετε σήμερα να σέρνουν όλο αυτό το παρελθόν τους που κατέληξε σε φτώχεια, εκλιπαρώντας λίγα πενηντάευρα που το κράτος κρίνει αρκετά για την τελευταία φάση της ζωής τους, παρόλο που τους τα αφαιρεί συνεχώς με νέα προσχήματα. Κοροϊδία δηλαδή. Και μάλιστα η πιο ανίερη απ’ όλες!
