Του Κων/νου Ι. Παπακωνσταντίνου
Ελάτε μαζί μου μια βραδυά, να κάνουμε ζάπινγκ στην τηλεόραση. Και μείνετε για λίγο μετά να βγάλουμε τα συμπεράσματα. ΚΑΝΑΛΙ Α! Πολιτικός σχολιαστής παραβάλλει σε παράθυρα, βαρύθυμους πολιτικούς, που με μια ξύλινη γλώσσα προσπαθούν κάτι να πουν. Μα δυστυχώς δεν γίνονται αντιληπτοί. Συχνά επικαλύπτουν ο ένας τον άλλον, έτσι ώστε, να θυμίζουν καβγατζήδες σε λαϊκή αγορά.
ΚΑΝΑΛΙ Β. Μια μπουζουξού μέσα στην πέρλα και στη γύμνια, προσπαθεί αυτάρεσκα και με αμφιβόλου ποιότητας ελληνικά, να μας εντυπωσιάσει με τα μελλοντικά της σχέδια. ΚΑΝΑΛΙ Γ! Εδώ με κορώνες τραγωδίας, εξιστορείται η ζωή ενός ρεμαλιού, ένα θανατηφόρο τροχαίο, μια στυγερή δολοφονία. ΚΑΝΑΛΙ Δ! Κάποιος ανασηκώνει το φρεάτιο ενός υπονόμου και αναδύεται μπόχα σεσηπότων θεσμών κατορθώματα επίορκων δικαστών και άπιστων παπάδων.
Κάθε βράδυ βλέπουμε μια Ελλάδα ακατανόητη. Μια Ελλάδα που προκαλεί θυμό, αλλά και αηδία. Για τούτο τον χαριτωμένο τόπο, με κατέχει πόνος και βαθιά απογοήτευση. Πληγώνεται το θυμικό μου. Θλίψη με κατέχει, παράπονο και απορία, για το πώς καταντήσαμε.
Αυτοί είμαστε οι Έλληνες: Αποχαυνωμένα παλικάρια και ξεσάλωτες κοπέλες; Πολιτικοί φθαρμένοι, δίχως παλμό και όραμα; Είμαστε ένας λαός ρηχός, που τον δέρνει η ανία, το πλαστό, η ραθυμία και ο αμοραλισμός; Ένας κόσμος, που κλυδωνίζεται, όπου πολιτικοί βαλτώνουν, οι δικαστές χρηματίζονται και οι Άγιοι Πατέρες συνεργούν με τον διάβολο; Που πρυτανεύει το «ΕΓΩ» και ο «Θάνατός σου η ζωή μου;»
Αλήθεια δεν υπάρχουν στον τόπο μας καλοί άνθρωποι;
Χάθηκε ο HOMO CANONICUS. Αυτό το είδος στην Ελλάδα δεν πουλάει. Αξία έχει το πλασματικό, το ευτελές, το τερατώδες. Τέτοιος θα γίνεις σαν πατάς σε πτώματα, όταν διαπλέκεσαι, όταν γίνεσαι μικροτσίπ στο κύκλωμα.
Κι όμως υπάρχουν στην Ελλάδα άνθρωποι, που δημιουργούν σιωπηλά, που μελετούν, αυτοβελτιώνονται και μοχθούν. Αυτοί που μπαίνουν ανάχωμα στο τσουνάμι της διαφθοράς. Άνθρωποι, που σέβονται την παράδοση. Που έχουν αρχές και ιδανικά. Παλεύουν την αδικία και το ψεύδος. Αντιστέκονται και σημειώνουν καθημερινά και μια μικρή νίκη. Χωρίς αλαζονεία και κομπασμό. Πέφτουν και ξανασηκώνονται, να φράξουν τον μολυσμένο χείμαρρο. Να αποτρέψουν το κακό.
Κι αυτοί οι άνθρωποι είναι οι περισσότεροι. Πλείονες οι κράτιστοι όπως έλεγε ο Αριστοτέλης. Αυτοί είναι τα αληθινά ερείσματα της κοινωνίας. Είναι φαμελίτες, ξωμάχοι, κάνουν παιδιά με κάθε θυσία. Στρατευμένοι στην ιδέα του δίκαιου και του αγαθού. Κάποιος είπε πως αυτοί είναι, που κουβαλάνε τη χώρα στους ώμους τους.
Οι Homo Canonicus είναι σίγουρα οι περισσότεροι από τον εσμό των διεφθαρμένων πολιτικών, των ανήθικων ποστατζήδων, των εξαχρειωμένων δήθεν προστατών μας, των ευτελών της «Τέχνης» και του «Θεάματος». Δεν ακούγονται στο άθλιο σόου των μίντια, των «κοσμικών» των διακεκριμένων της ζωής, που τη μεταβάλλουν σε ευτελές ριάλιτι και κολασμένη μπόχα.
Αυτοί όμως ποτέ δεν θα επιπλεύσουν, για να αναξιοποιηθούν. Δεν τους το επιτρέπουν τα θλιβερά και αποπνικτικά πλοκάμια του «κατεστημένου». Μόλις κάποιος Homo Canonicus σκάει μύτη, πέφτουν πάνω του σαν γεράκια, οι ιθύνοντες το εξευτελισμένο σύστημα και τους εξουδετερώνουν. Τον απαξιώνουν, του φράσσουν διόδους. Τον αφανίζουν. Εξω οι βέβηλοι. Γιατί είναι οι ίδιοι οι βέβηλοι.
Αλλά δεν είναι μόνο οι στρογγυλοκαθισμένοι στην εξουσία, που τους μάχονται και τους απαξιώνουν. Αυτοί οι κανονικοί άνθρωποι, που είναι και οι πλείονες κράτιστοι εκτός του ότι μένουν όρθιοι στο χείμαρρο της διαφθοράς, αντιμετωπίζουν και την κοινωνική απαξίωση. Χλευάζονται σαν κορόιδα. Εάν άνθρωποι παρωχημένης εποχής. Σαν συντηρητικούρες. Δεν κλέβεις; Δεν λαδώνεσαι; Άντε ρε φουκαρά, που ζεις;
Ας σφυρίζουν όμως, φαρμακερά οι μάγισσες και ας θεωρούνται μειονότητες, αυτοί οι πλείονες, αλλά κράτιστοι. Αυτοί οι άνθρωποι, αποτελούν την εγγύηση, για τη διατήρηση του υγιούς κοινωνικού ιστού. Είναι, αν θέλετε, η ρομαντική ρομφαία κατά των υπόπτων, του μοδάτου, της θολής κουλτούρας και της εκσυγχρονιστικής αρλούμπας.
Ο Homo Canonicus φέρει στον ώμο του, το βαρύ προμηθεϊκό φορτίο, γεμάτος απόγνωση και πόνο. Αλλά φέρνει και το σπέρμα, μιας υπέρβασης του κατεστημένου. Της ανατολής καλύτερων ημερών. Μιας ζωής, που ταιριάζει σε πλάσματα ήθους και αξιοπρέπειας.
