Του Νίκου Ι. Μεγαδούκα
Ο Λουκάς Παπαδήμος παρουσίασε τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβερνήσεως συνεργασίας ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ, της οποίας ηγείται, δηλώσεις ενταγμένες στην αναμενόμενη (από όσους δεν εθελοτυφλούσαν και πίστευαν ότι δεν είναι κάτι ουσιωδώς διαφορετικό, από τα όσα βάρβαρα και αντικοινωνικά συμβαίνουν στη χώρα τους τελευταίους 24 μήνες) κατεύθυνση και έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από την παρούσα Βουλή, στην οποία, όμως, οι συσχετισμοί είναι ξεπερασμένοι από τα πράγματα και ως εκ τούτου δικαιολογούν όσους ισχυρίζονται πως η παρούσα κυβέρνηση δεν διαθέτει κοινωνική νομιμοποίηση.
Η κυβέρνηση (στην οποία συμβαίνει το πρωτοφανές, να συμπράττουν κατ’ όνομα σοσιαλδημοκράτες, δεξιοί και ακροδεξιοί) βρίσκεται πλέον αντιμέτωπη με την αλγεινή πραγματικότητα και αυτό θα το αντιληφθεί συντόμως και η κοινωνία, την οποία εμφάνισαν ανακουφισμένη οι δημοσιευθείσες δημοσκοπήσεις (προφανώς γιατί είχε και έχει πλήρως απογοητευθεί από την ανικανότητα των εταίρων του δικομματισμού, έστω να συνεννοηθούν, γεγονός που οδήγησε στην πλήρη γελοιοποίησή τους).
Εξάλλου, η σημερινή κυβέρνηση είναι προϊόν ενδοελλαδικών ετερόκλητων πολιτικών και κομματικών συμβιβασμών και ισορροπιών, η δε συγκρότησή της υπαγορεύθηκε από ελλαδικές και εξωελλαδικές οικονομικές και πολιτικές ελίτ (που φέρουν την ευθύνη για τη σημερινή κρίση) και αυτό συνιστά επιβεβαίωση όσων επιμένουν να ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα τελεί υπό ξένη κηδεμονία και κατοχή, κάτι το οποίο, άλλωστε, είχαν προαναγγείλει οι εταίροι του γαλλογερμανικού άξονα.
ΥΠΟΝΟΜΕΥΜΕΝΗ
Το πολυπληθές και μόνον του κυβερνητικού σχήματος παραπέμπει στο πλήθος των συμβιβασμών που προϋπήρξαν και ως εκ τούτου δημιουργεί αμφιβολίες για το αν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της πρωτοφανούς οικονομικής και κοινωνικής κρίσεως, που αντιμετωπίζει η Ελλάδα και μάλιστα σε ένα διεθνές πλαίσιο συσχετισμών και ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών, ιδιαίτερα εχθρικό, αλλά κυρίως ρευστό και απρόβλεπτο.
Το γεγονός ότι τα τρία κόμματα, που στηρίζουν την κυβέρνηση Παπαδήμου, έχουν διαφορετικές στρατηγικές επιλογές και ιδεολογικές αφετηρίες (και είναι δέσμια, καταρχήν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δικών τους εσωτερικών ισορροπιών και δευτερευόντως ο ΛΑΟΣ, ο οποίος, αν μη τι άλλο, έχει καταφέρει, από παρίας της πολιτικής σκηνής, να μετατραπεί σε κυβερνητικό εταίρο) οδηγεί στην εκτίμηση ότι από τη φύση της είναι υπονομευμένη και ως εκ τούτου υπάρχει αβεβαιότητα για το πώς θα πορευθεί και δεν είναι λίγοι εκείνοι που φρονούν ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος να «ζολωτοποιηθεί».
Δηλαδή, κινδυνεύει να δεχθεί τόσες υπονομεύσεις εκ των έσω (τα πρώτα δείγματα γραφής των εταίρων της είναι σαφή) ώστε στο τέλος να έχει την τύχη της Οικουμενικής κυβερνήσεως, του 1989 – 1990, υπό τον καθηγητή Ξενοφώντα Ζολώτα.
Στην κυβέρνηση μετέχουν 16 νέα μέλη, 6 από τη ΝΔ, 4 από τον ΛΑΟΣ και δύο τα οποία αποτελούν προσωπικές επιλογές του Λουκά Παπαδήμου, με αποτέλεσμα να περιλαμβάνει 48 μέλη, από μια, δε, σειρά ενδείξεων συνάγεται ότι ο πρωθυπουργός δεν είχε μεγάλη συμμετοχή στη συγκρότησή της και ότι (και αυτό συνιστά μια πρώτη ήττα του) ενέδωσε στις πιέσεις των τριών κυβερνητικών εταίρων.
Στα βασικά χαρακτηριστικά της κυβερνήσεως περιλαμβάνονται η σημαντική συμμετοχή της ΝΔ και του ΛΑΟΣ, με προβεβλημένα στελέχη τους, η παραμονή σχεδόν του συνόλου των μελών του προηγούμενου Υπουργικού Συμβουλίου, η διατήρηση του οικονομικού επιτελείου, το οποίο διαχειρίζεται την κρίση, με τον Ευ. Βενιζέλο να έχει την πλήρη ευθύνη των χειρισμών (με την προσθήκη, ως «ελεγκτή», του καθηγητή Γιάννη Μουρμούρα, στενού συνεργάτη του Α. Σαμαρά) ενώ οι μόνες προσωπικές επιλογές του πρωθυπουργού ήταν ο παλαιός «σημιτικός» Τάσος Γιαννίτσης (στο «εκλογικό» Υπουργείο των Εσωτερικών) και ο νέος Υπουργός Επικρατείας Γιώργος Σταυρόπουλος (σε ρόλο Αντώνη Λιβάνη).
Οι περισσότεροι αναλυτές πιστεύουν (και αυτό μένει να αποδειχθεί) ότι η ισχυρή εκπροσώπηση στην κυβέρνηση με κορυφαία στελέχη της ΝΔ και του ΛΑΟΣ, υποδηλώνει ότι ο βίος της ενδέχεται να επεκταθεί και πέραν της προσδιορισμένης, για τις 19 Φεβρουαρίου, ημερομηνίας των εκλογών, παρά το γεγονός ότι ο αρχηγός της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς επιμένει (για προφανείς εσωκομματικούς του λόγους) ότι αυτό θα τηρηθεί.
ΠΙΕΖΕΙ Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Όμως, αν αυτή είναι η ελλαδική πολιτική πραγματικότητα (η δε κοινωνική είναι ακόμη χειρότερη, καθώς δεν έχουν τελειωμό τα χαράτσια και οι περικοπές μισθών, συντάξεων και δικαιωμάτων) η διεθνής γίνεται ακόμη περισσότερο πιεστική για τη χώρα, αλλά και την ευρωζώνη, καθώς τα spreads δανεισμού ακόμη και αυτής της Γαλλίας έχουν τραβήξει την ανηφόρα.
Αυτό το αντελήφθη, ήδη, ο Λουκάς Παπαδήμος από τις πρώτες επαφές που είχε με τους εκπροσώπους των δανειστών της χώρας, ταυτόχρονα δε διαπίστωσε ότι οι πιέσεις, κυρίως του Βερολίνου προς την Αθήνα, συνεχίζονται, με τη διαρροή του Υπουργείου Οικονομικών στο περιοδικό «Σπίγκελ» περί σχεδίων προετοιμασίας της Γερμανίας για ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδος από τη ζώνη του ευρώ.
Μπορεί ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να δήλωσε ότι το δημοσίευμα έχει «στοιχεία σπέκουλας», αλλά ουσιαστικά το επιβεβαίωσε, όταν παραδεχόταν ότι η Γερμανία λαμβάνει προληπτικά μέτρα για την περίπτωση που η Ελλάδα δεν καταφέρει τελικά να αντιμετωπίσει την κρίση χρέους.
Βεβαίως, υπάρχουν και άλλα δημοσιεύματα, όπως στους Financial Times, τα οποία υπενθυμίζουν (κάτι που τονίζουν και πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα) ότι έξοδος της χώρας από τη ζώνη του ευρώ δεν μπορεί να υπάρξει, με βάση τις ισχύουσες ευρωπαϊκές συνθήκες, αν και θα πρέπει (εν προκειμένω) να τονιστεί ότι η Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ επιμένει στη διακηρυγμένη πρόθεσή της να προχωρήσει σε σοβαρές αναθεωρήσεις των ευρωπαϊκών συνθηκών, μέσα στο 2012.
Πάντως, ο Λ. Παπαδήμος έσπευσε να τονίσει στη Βουλή, με δραματικούς τόνους τι σημαίνει μια έξοδος της Ελλάδος από το ευρώ και ενδεχόμενη επιστροφή στη δραχμή.
ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟ
Στο ίδιο πλαίσιο των διεθνών πιέσεων, αξίζει να θυμίσουμε ορισμένα ακόμη στοιχεία, καθοριστικά για το μέλλον του τόπου και της κυβερνήσεως. Είναι δεδομένες οι δηλώσεις των εκπροσώπων του γαλλογερμανικού άξονα (Σαρκοζί, Μέρκελ, Σόιμπλε κ.α.) σύμφωνα με τις οποίες, σε αντάλλαγμα για τους νέους (επαχθείς) δανεισμούς, η Ελλάδα «θα πρέπει να είναι έτοιμη ακόμα και να παραδώσει προσωρινά ένα μέρος της κυριαρχίας της».
Είναι, επίσης, δεδομένο ότι αναμένονται οι Επίτροποι της Τρόικας (οι «μπάστακες», σύμφωνα με τον Κ. Σκανδαλίδη) δηλαδή οι ελεγκτές, οι τεχνικοί σύμβουλοι, στους οποίους ακόμη και οι υπουργοί θα δίνουν λόγο, γεγονός που έχει οδηγήσει στην εκτίμηση ότι η κυβέρνηση της Ελλάδος θα μετατραπεί σε εντολοδόχο των ξένων δυνάμεων.
Σημειώνεται ότι, από την πρώτη στιγμή, η Αριστερά στην Ελλάδα είχε τονίσει πως τα όσα συμβαίνουν, σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, στη χώρα, σημαίνουν ότι αυτή και η κοινωνία της έχουν μετατραπεί σε πειραματόζωο, με τελικό στόχο να μεταδοθεί η ασκούμενη βάρβαρη πολιτική και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Η κυβέρνηση απέρριπτε μετά βδελυγμίας την ανωτέρω εκτίμηση, αλλά από το καλοκαίρι ο Γιώργος Α. Παπανδρέου άρχισε να το παραδέχεται δημοσίως. Στις 28 Ιουλίου (σε σύνοδο πρέσβεων) παραδεχόταν ότι η χώρα «αποτέλεσε το πειραματόζωο σε ένα εργαστήρι πολιτικό, οικονομικό και θεσμικό της Ε.Ε., αλλά και του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος», στις 27 Οκτωβρίου (μετά τη Σύνοδο Κορυφής της ευρωζώνης) ομολογούσε το ίδιο και στις 3 Νοεμβρίου (στη συνεδρίαση της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ) πρόσθετε ότι «ήμασταν, πράγματι, ένα πειραματόζωο - πρώτη φορά είχε συμβεί αυτή η κατάσταση σε μια αναπτυγμένη χώρα, όπως η Ελλάδα, και σε μια Ενιαία Νομισματική Ένωση, όπως η Ευρωζώνη και μέσα από αυτό το πειραματικό στάδιο, βεβαίως, πληρώσαμε πολλά, μάθαμε πολλά, αλλά και διαπραγματευτήκαμε πολλά».
Ο ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΟΣ
Και κάτι ακόμη. Ο βουλευτής της ΝΔ Πάνος Καμμένος καταψήφισε την κυβέρνηση (και διεγράφη από την Κ.Ο. της Ν.Δ.) λέγοντας για τον Λουκά Παπαδήμο ότι «ελπίζω, ως πρωθυπουργός να μην αποτύχει, για το καλό της Ελλάδας, αλλά και να μην πετύχει ως μέλος της Trilateral και της νέας τάξης πραγμάτων».
Τι σήμαινε η δήλωση του Π. Καμμένου; Προ μηνός το πρακτορείο Reuters είχε γράψει, επικαλούμενο ανώνυμο Ευρωπαίο αξιωματούχο, ότι το μέγεθος της έξωθεν παρεμβάσεως στην Ελλάδα θα είναι άνευ προηγουμένου και πρόσθετε: «Είναι σαφής η στήριξη για μεγαλύτερη εποπτεία στην Ελλάδα. Θα υπάρξει μεγάλη αντίσταση. Η επίσημη εξουσία δεν θα είναι πλέον στα χέρια τους. Οι Έλληνες πρέπει να το δεχθούν αυτό. Χρειαζόμαστε κάποιον που να μιλάει ελληνικά, αλλά που να μην είναι με την πλευρά των Ελλήνων».
Η Trilateral Commission («Τριμερής Επιτροπή») είναι ένας οργανισμός τον οποίο συνέστησαν στη δεκαετία του 1970 εκπρόσωποι πολυεθνικών εταιριών, από τις τρεις ισχυρότερες τότε περιοχές του πλανήτη (ΗΠΑ, Δυτική Ευρώπη, Ιαπωνία) και είχε ως ρητό στόχο τον περιορισμό των δημοκρατικών κατακτήσεων των λαών και την αύξηση της εξουσίας των εταιριών αυτών. Είναι δε μια από τρεις λέσχες της παγκόσμιας τάξεως πραγμάτων, μαζί με το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, που διοργανώνεται στο Νταβός και τη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ (στις συνεδριάσεις της οποίας, από τη δεκαετία του ’50 έχουν μετάσχει επιφανείς Ελληνες πολιτικοί, οικονομικοί και εκδοτικοί παράγοντες). Στην Εκτελεστική Επιτροπή της «Τριμερούς», όπως καταγράφεται στο διαδίκτυο και σε έγκυρα περιοδικά, μετέχουν ο Λουκάς Παπαδήμος και ο νέος πρωθυπουργός της Ιταλίας Μάριο Μόντι.
Ακόμη κι αν απορρίψουμε τις περιβόητες θεωρίες συνωμοσίας, μερικές συμπτώσεις είναι περίεργες και απλώς τις καταγράφουμε, προσπαθώντας να εξηγήσουμε τα όσα είπε ο Πάνος Καμμένος.
Και κάτι, προς το παρόν, τελευταίο. Η εφημερίδα «Μοντ» έγραψε ότι ο Μάριο Ντράγκι, νέος Πρόεδρος της ΕΚΤ, ο Μάριο Μόντι, νέος πρωθυπουργός της Ιταλίας και ο Λουκάς Παπαδήμος «ανήκουν σε διαφορετικά επίπεδα της «ευρωπαϊκής κυβέρνησης» της επενδυτικής τράπεζας Goldman Sachs».
Οι δυο πρώτοι είχαν πράγματι στενή σχέση με την Goldman Sachs, αλλά όχι ο Λουκάς Παπαδήμος, ο οποίος, όμως (κι άλλη σύμπτωση) ήταν ο Διοικητής της Τραπέζης Ελλάδος, όταν έγινε η καταγγελθείσα παραποίηση των δημοσιονομικών στοιχείων της Ελλάδος από την Sachs (πούλησε τα χρηματοοικονομικά προϊόντα «swaps» για να καλυφθεί μέρος του χρέους της Ελλάδος, πριν από την είσοδο στην ευρωζώνη) και έτσι εισήλθε η χώρα στην ΟΝΕ.
Το βέβαιο είναι ότι ο Λουκάς Παπαδήμος, ο οποίος προέρχεται από την τραπεζική - πολιτική και ακαδημαϊκή ελίτ, που φέρει την κύρια ευθύνη για τη σημερινή κρίση, έχει προβληθεί, από την εγχώρια εκδοτική και επιχειρηματική άρχουσα τάξη, ως ο νέος Κιγκινάτος, που θα βγάλει τη χώρα από την κρίση, αλλά το ζητούμενο (το οποίο αμφισβητείται ευθέως και βασίμως, αν λάβουμε υπόψη τα όσα εκθέσαμε ανωτέρω) πρέπει να είναι, αυτή η έξοδος να γίνει για το καλό της κοινωνίας και του λαού.
