Από τον Μιχαήλ Γκρίλλα
Δεν απαιτείται να είναι κανένας σπουδαίος στρατιωτικός ή σημαντικός αμυντικός αναλυτής, για να διαπιστώσει ποιους στρατιωτικούς τομείς η Τουρκία ενισχύει τα τελευταία τριάντα και πλέον χρόνια δυναμικά, ποιοτικά και συστηματικά. Επίσης δεν θέλει και πολλή έρευνα και ανάλυση, για να διαπιστώσει ο καθένας μας, με ποιους τομείς της στρατιωτικής ισχύος κάνει καθημερινά προβολή και επίδειξη ισχύος και σε ποιους κατ’ επέκταση βασίζεται και στηρίζεται για ένα θετικό αποτέλεσμα, σε περίπτωση σύγκρουσης. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι κάποιους άλλους τομείς τους παραμελεί ή δεν τους φροντίζει επαρκώς. Όλα αυτά τα χρόνια όλο το βάρος, έχει δοθεί και θα συνεχίσει να δίδεται στις αεροπορικές και ναυτικές της δυνάμεις. Αιχμή του δόρατος της πολεμικής μηχανής της Τουρκίας, ήταν είναι και θα είναι συνέχεια και πάντοτε η πολεμική της αεροπορία, η οποία πρόκειται να ενισχυθεί μάλιστα προσεχώς με εκατό αεροσκάφη 5ης γενιάς.
Έτσι φθάσαμε λοιπόν ύστερα από τόσα χρόνια και ενώ η απειλή ήταν, είναι και θα είναι κραυγαλέα από το χώρο της Τουρκίας και παρά τις τεράστιες και εν πολλοίς αδικαιολόγητες δαπάνες, που διετέθηκαν για τους αμυντικούς εξοπλισμούς της χώρας μας, εν τούτοις όμως ακόμα ψαχνόμαστε, για ποια αμυντική διάταξη ταιριάζει και αρμόζει στον δικό μας γεωγραφικό χώρο. Όπως δυστυχώς σε όλους τους τομείς της χώρας μας, δεν είμαστε ρεαλιστές έτσι και στον αμυντικό τομέα, δεν βάλαμε και δεν προσαρμόσαμε τις αμυντικές μας ανάγκες, σύμφωνα με την αναμενόμενη εξ’ ανατολών απειλή, αλλά εξακολουθούμε ακόμα, να υπολογίζουμε έστω και σε ηπιότερη μορφή και την από βορρά (απειλή) και να διαθέτουμε προς την κατεύθυνση αυτή αρκετές στρατιωτικές δυνάμεις και πολεμικό υλικό.
Γνώμη μου είναι ότι από αυτήν την πλευρά δεν διαφαίνεται ούτε τώρα, ούτε και στο μέλλον κανένας απολύτως υπαρκτός κίνδυνος και επομένως στο χώρο αυτό, θα πρέπει να αναπτύξουμε ένα άλλο σύστημα αμυντικής διάταξης, που θα στηρίζεται, στη συγκρότηση από τον καιρό της ειρήνης, σε Μονάδες πυρήνες, ενισχυόμενες όμως σε περίπτωση ανάγκης και κρίσεων, από επιστράτους, με σύγχρονη οργάνωση στα πρότυπα ας πούμε του Ισραήλ.
Το 1994 ο τότε υπουργός Εθνικής Άμυνας κ. Γερ. Αρσένης πέταξε ένα πυροτέχνημα, περί ενιαίου αμυντικού χώρου Ελλάδος – Κύπρου, χωρίς όμως, να ληφθούν υπόψη καθόλου οι περιοριστικοί παράγοντες, που υπήρχαν και εξακολουθούν να υπάρχουν. Από τη στιγμή, που την 20η Ιουλίου 1974, οι Τούρκοι έβαλαν για τα καλά πόδι στην Κύπρο, αυτή κατέστη πλέον ολόκληρη όμηρος τούτων (Τούρκοι). Κακά τα ψέματα την Κύπρο δεν μπορούμε να την υποστηρίξουμε, γιατί δεν έχουμε καμία απολύτως δυνατότητα να παρέξουμε σε αυτή, στοιχειώδη αεροπορική υποστήριξη και κάλυψη. Η Κύπρος απέχει από το πλησιέστερο αεροδρόμιο της Κρήτης (Καστέλι) 330 Ναυτικά Μίλια, (ΝΜ) ενώ γύρω από την Κύπρο και σε απόσταση 150 ΝΜ υπάρχουν τουλάχιστον πέντε τουρκικά αεροδρόμια. Αποτέλεσμα αυτής της κίνησης ήταν να μας μείνουν προίκα και παρκαρισμένοι από το 2000 στο Τυμπάκι της Κρήτης, με βέτο της Τουρκίας, οι αντιαεροπορικοί πύραυλοι S-300. Η Κύπρος αμυντικά, πρέπει να στηριχθεί αποκλειστικά και μόνο στις δικές της δυνάμεις.
Ως πρώτη προτεραιότητα αμυντικής θωράκισης της χώρας είναι ο ευαίσθητος χώρος του Αιγαίου, για τον οποίο δείχνει καθημερινά έντονο ενδιαφέρον η Τουρκία. Συνεπώς επ’ αυτού χρειαζόμαστε σύγχρονες ναυτικές δυνάμεις, και επί τόπου κατάλληλες χερσαίες δυνάμεις, με πλήρη όμως αεροπορική υποστήριξη και κάλυψη. Ως δεύτερη προτεραιότητα δεν βλέπω άλλη από την περιοχή ανατολικά του Νέστου με προεξάρχουσα τη Δυτική Θράκη. Για την υπόλοιπη χώρα ανάλογα με τη μείζονα περιοχή και τις ιδιαιτερότητές της, θα υπάρχει και η πρέπουσα αντιμετώπιση, της αμυντικής της διάταξης.
Η χώρα μας παλαιότερα, ξόδευε για τις αμυντικές της ανάγκες, μέχρι και 5% του Α.Ε.Π. Σήμερα είναι περίπου στο 2,5% και θα πρέπει να πέσει άμεσα κάτω του 2% του Α.Ε.Π., που είναι εφικτό, χωρίς να κάνουμε καθόλου εκπτώσεις επ’ αυτού και σε βάρος της αμυντικής της θωράκισης. Με πρόχειρους υπολογισμούς οι ξέφρενοι όμως αυτοί εξοπλισμοί, που κάναμε μετά το 1974 και σε πολλές περιπτώσεις επιπόλαια και χωρίς πολλή σκέψη, για να εξασφαλίσουμε την ισορροπία στο Αιγαίο, μας έχουν στοιχίσει, για όλα αυτά τα χρόνια (1974 – 2011) τουλάχιστον, 50 δισ. ευρώ και είναι και ένας πρόσθετος λόγος, που το δημόσιο χρέος, σκαρφάλωσε σήμερα στο 400 δισ. ευρώ περίπου.
Έπειτα απ’ αυτήν την πρόχειρη και συνοπτική ανάλυση, προκύπτει πιστεύω αδήριτη ανάγκη να αφήσουμε στην πάντα και για πάντα τα μεγάλα λόγια και τις μεγάλες ιδέες και να προσαρμόσουμε το αμυντικό μας σύστημα και τις αμυντικές μας ανάγκες και δαπάνες, βάσει αυτών των προτεραιοτήτων. Να ξεχάσουμε τους τοπικισμούς, το γόητρο και τη νοσηρά νοοτροπία ότι η ύπαρξη στρατιωτικών μονάδων και σχηματισμών, τονώνουν την τοπική οικονομική ανάπτυξη και να δούμε αποκλειστικά και μόνο το συμφέρον του τόπου και την ένεκα τούτου, την πρέπουσα αμυντική θωράκιση της χώρας και ότι για τούτο, είναι καιρός τα πάντα, που διέπουν αυτή την αρχή όπως, αναδιάρθρωση Ενόπλων Δυνάμεων, αμυντικοί εξοπλισμοί κ.λπ. να γίνουν διαχρονικά και σταδιακά, από μηδενική βάση, με γνώμονα πάντοτε όμως, την πραγματικότητα, την ευελιξία και την οικονομία.
Εξυπακούεται όμως ότι αιχμή του δόρατος της πολεμικής μηχανής της χώρας θα πρέπει να είναι πάντοτε και συνέχεια η Πολεμική μας Αεροπορία. Συνεπώς η φιλοσοφία γύρω από την αμυντική μας διάταξη πρέπει να αλλάξει ριζικά και να πρυτανεύσει σε όλο αυτό το φάσμα η λογική, ο ρεαλισμός, η αποτελεσματικότητα, η οικονομία δυνάμεων, η ποιότητα και η ομοιοτυπία παντού και πάντα και στους τρεις κλάδους των Ενόπλων Δυνάμεων.
* Ο Μιχαήλ Γκρίλλας είναι σμήναρχος ε.α.
