* Της Θέκλας Παρασκευούδη, υπεύθυνης
περιφερειακών Μ.Μ.Ε. της Δημοκρατικής Συμμαχίας
Σχεδόν ταυτόχρονα με τον άνεμο αισιοδοξίας που ενέπνευσε ο σχηματισμός της κυβέρνησης εκτάκτου ανάγκης ήλθαν τα στοιχεία της στατιστικής αρχής για την ανεργία στη χώρα μας το μήνα Αύγουστο τα οποία και ήταν εξόχως αφοπλιστικά.
Τον τελευταίο μήνα του φετινού καλοκαιριού η ανεργία ανήλθε σε 18,4 %, έναντι 12,2 % τον Αύγουστο του 2010 και 16,5 % το Ιούλιο του 2011. Το σύνολο των απασχολουμένων κατά τον Αύγουστο του 2011 εκτιμάται ότι ανήλθε σε 4.034.537 άτομα. Οι άνεργοι ανήλθαν σε 907.953 άτομα, ενώ ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός ανήλθε σε 4.403.503 άτομα.
Οι απασχολούμενοι μειώθηκαν κατά 364.353 άτομα σε σχέση με τον Αύγουστο του 2010 (μείωση 8,3%) και κατά 105.469 άτομα σε σχέση με το Ιούλιο του 2011 (μείωση 2,5%).
Οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 294.845 άτομα σε σχέση με τον Αύγουστο του 2010 (αύξηση 48,1%) και κατά 87.677 άτομα σε σχέση με το Ιούλιο του 2011 (αύξηση 10,7%).
Το πλέον ανησυχητικό όμως είναι πως όλα τα παραπάνω στοιχεία αφορούν σε μία χρονική περίοδο όπου η «βαριά» μας βιομηχανία, ο τουρισμός και η γεωργοκτηνοτροφία, βρίσκονται στο ζενίθ τους. Άρα, εύλογα κατανοεί κανείς γιατί η ύφεση της τάξης του 5% που προβλέπεται για το 2012 αποτελεί το πλέον αισιόδοξο σενάριο για την τραγικά δύσκολη χρονιά που έρχεται για τους Έλληνες.
Τι πρέπει λοιπόν να συμβεί άμεσα; Τι οφείλει να δρομολογήσει η νέα κυβέρνηση μέσα από τη σύνταξη του προϋπολογισμού του 2012 αλλά και άλλες δραστικές κινήσεις ώστε να περιοριστούν οι προδιαγραφόμενες δραματικές απώλειες για το εισόδημα του έλληνα; Είναι τελικά τόσο δύσκολο... είναι ακατόρθωτο μέσα σε όλο αυτόν τον ορυμαγδό να «φυτέψουμε» σπόρους αισιοδοξίας στην ελληνική οικονομία;
Όταν ως χώρα στερείσαι των βιομηχανικών χαρακτηριστικών που διαθέτουν τα υπόλοιπα μέλη της Ευρωζώνης, τότε αναμφίβολα και μοιραία πρέπει να στρέψεις την προσοχή σου στα συγκριτικά πλεονεκτήματα που διαθέτεις.
Είναι πανθομολογούμενο πως η Ελλάδα στηρίζει – ή τουλάχιστον στήριζε κάποτε – την οικονομία της στον πρωτογενή τομέα (που τόσοι και τόσοι υπουργοί Γεωργίας τον χαρακτήριζαν με περισσή κομπορρημοσύνη ως «τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας») αλλά και στον τουρισμό της.
Ωστόσο, μέσα από λανθασμένη διαχείριση κυρίως τον πόρων της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, αλλά και από κατάχρηση του τουριστικού μας προϊόντος καταντήσαμε ένα κράτος παροχής υπηρεσιών και δημοσίων υπαλλήλων.
Αρκετά όμως με τις θλιβερές διαπιστώσεις που εύκολα γίνονται αλλά χρειάζονται να εστιάσουμε στη ρίζα του προβλήματος.
Κάνοντας χρήση την περιβόητη φράση του τέως πρωθυπουργού «λεφτά υπάρχουν» θα προσθέσω ότι όντως ακόμη και σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, υφίστανται αρκετά κονδύλια που θα μπορούσαν να αλλάξουν το ρου της ιστορίας μας.
Οφείλουμε λοιπόν να επαναχαράξουμε την πολιτική άμεσα στους δύο νευραλγικούς τομείς του τουρισμού και κυρίως του πρωτογενή τομέα ο οποίος κόντρα στις προκλήσεις της παγκόσμιας αγροτικής οικονομίας που αναπτύσσεται ραγδαία κυρίως στον διατροφικό κλάδο, αυτός μαραζώνει.
Η πρόσφατη απόφαση της κυβέρνησης για παραχώρηση με συμβολικό αντίτιμο κρατικής αγροτικής γης 3 εκ. στρεμμάτων περίπου σε νέους κυρίως καλλιεργητές ήταν στη σωστή κατεύθυνση. Σ’ αυτή που πρέπει να πορευτούμε με μεγαλύτερη ταχύτητα σήμερα, διαθέτοντας όλα μας τα οικονομικά «όπλα» σε κίνητρα για το νέο και τη νέα για να επενδύσει στην εύφορη ελληνική γη.
Να αξιοποιήσει την τεράστια περιουσία του δημοσίου και των δήμων σε αγροτικές εκτάσεις, «βάζοντας» στην αγροτική οικονομία που γηράσκει και συρρικνώνεται ραγδαία, νέους ανθρώπους.
Να δώσει επιπρόσθετα κίνητρα μέσω της διαχείρισης των κοινοτικών επιδοτήσεων, οι οποίες από «μαγιά» ανάπτυξης, δυστυχώς κατάντησαν επίδομα μη καλλιέργειας.
Να αναδιοργανώσει όλους τους φορείς που εμπλέκονται στον πρωτογενή τομέα (ΕΘΙΑΓΕ, ΕΛΓΑ, ΟΓΑ, ΟΠΕΚΕΠΕ κ.α.) κατανοώντας ότι σ’ αυτό το δύσκολο και επίπονο ταξίδι ένας νέος αγρότης δεν μπορεί να πορευτεί μόνος χωρίς τη συνδρομή της πολιτείας.
Φυσικά όλα τα παραπάνω στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον προϋποθέτουν ισχυρές επιχειρήσεις και στη μεταποίηση, που μπορούν κάλλιστα να επέλθουν μέσα από συνεταιρισμούς, για τους οποίους παραμένουν τα προβλήματα αν και έγιναν κάποια βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση από την κυβέρνηση.
Το να διαπιστώνεις απλά ή να μοιρολατρείς περιμένοντας το δυσάρεστο είναι το μόνον εύκολο σε μία χώρα που εδώ και δύο χρόνια βρίσκεται σε βαθιά κατάθλιψη.
Θα ήταν όμως τουλάχιστον άδικο για την πατρίδα μας, που ο Θεός προίκισε με τόσα καλά, να μετατραπεί σε χώρα του τρίτου κόσμου. Οφείλουμε να παλέψουμε με τα πολλά – πιστέψτε με – όπλα που διαθέτουμε και να ορθώσουμε και πάλι το ανάστημά μας στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Γιατί η επιζητούμενη ανάπτυξη στην Ελλάδα τις κρίσης, μπορεί και πρέπει να φυτρώσει με σπόρους της ελληνικής γης.
