* Από τον Λάμπρο Γιώτη
Ζωή και έργο.
Άνθρωπος και δημιουργία, έχουν μια κοινή καταγωγή που κρύβεται, δεν είναι σημεία στο χώρο, ούτε παράλληλες, αλλά παράγουν διαφορές και εξουσίες, συμφωνίες και ασυμφωνίες.
Το δυσδιάκριτο λοιπόν της ζωής αποτελούσε και αποτελεί μια πορεία από άπειρες απόπειρες προς το φως. Αλλού θα βρούμε τη ματαιότητα, η ανατολή και η δύση συνυπάρχουν και η μία γεννά την άλλη έτσι λοιπόν και η αλήθεια. Το γήρας της αλήθειας είναι το ψέμα.
Αναζητούμε την ευτυχία γιατί δεν μπορούμε να αντέξουμε την ήττα, τη συντριβή από τη δυστυχία. Δεν θα μπορούσαμε όχι κατακτητικά με φιλία χωρίς να αποφεύγουμε την δυσαρμονία να εναρμονιστούμε με τους τρόπους, τόπους και με τις στιγμές που ανοίγουν διάπλατα! Να παλέψουμε, να πάψουμε να θεωρούμε την ίδια την απόγνωσή μας ως οικουμενική τονικότητα.
Την απόγνωση μπορεί κανείς να την υπερβεί παραγωγικά δημιουργικά!
Ο φόβος είναι σήμερα δυστυχώς ο πιστός μας σύντροφος, μπορεί να μεταμορφωθεί φιλικά. Το θάρρος μας και η μεγαλοπρέπεια της ψυχής μας πρέπει να γίνουν οι καλύτεροι φίλοι μας.
Ο φόβος και οι επιθυμίες μας διαφέρουν, σήμερα μας έπεισαν ότι είναι κομμάτι της σημερινής κοινωνίας, μπορεί να μπερδεύονται και να αντιστρέφουν τα σημάδια τους, όμως με την αγωνία της επιβίωσης δρομολογείς ίσως το χειρότερο, λόγια, σκέψεις, πράξεις, τις οποίες δεν θα άντεχες ποτέ σου.
Η αγωνία σου μπορεί να σε παραλύσει, μπορεί όμως και να είναι πηγή στοχαστική, ποιητική, δρώσα. Πρέπει ειδικά σήμερα να φροντίζουμε την τύχη μας και όχι να την κυνηγούμε.
Ο άνθρωπος παραγνωρίζοντας το παιγνίδι που παίζεται μέσα από αυτόν, οδηγείται συχνά μέσα από την πορεία του στο να θέλει να είναι κύριος όλων των ανθρώπων, ο κύριος της Γής και αυτού που την περιβάλλει, ακόμα ο υπέρτατος Κύριος ο Θεός.
Δεν θέλει απλά να αφήσει ένα ίχνος, πράγμα που αποτελεί παραγωγική επιθυμία θέλει να δεσπόσει του χρόνου, να εκδικηθεί το ρυθμό του, να τον κατακτήσει.
Είμαστε εντούτοις υποχρεωμένοι να λογαριάζουμε τον χρόνο.
Ο,τι είναι νάρθει έρχεται, ούτε πολύ νωρίς, ούτε πολύ αργα, ούτε στη σωστή στιγμή.
Η επιβίωσή μας είναι αναγκαίο κακό και αναγκαίο είναι να διακινδυνεύσεις τα όρια σου, τη σκέψη σου, τη δράση σου. Δυστυχώς ο κόσμος, η ζωή μας δεν είναι φτιαγμένα για να γίνουν βιβλίο, όλοι μας φέρουμε μέσα μας ένα ολικό βιβλίο που ουδέποτε θα μπορούσαμε να γράψουμε.
Η υστεροφημία και η ματαιοδοξία τις πιο πολλές φορές καθιστούν την ύπαρξή του.
Η γραφή ενός βιβλίου που είναι βιβλίο συνεπάγεται το αναγκαίο και το κυβευτικό, οι δεσμοί ανάμεσα στην ανάγκη , τον νόμο και το συμπτωματικό η το τυχαίο δεν ενώνουν πράγματα διακρινόμενα. Το ίδιο συμβαίνει με τους δεσμούς μεταξύ ανάγκης και ελευθερίας.
Πρέπει να σταθούμε ρεαλιστές και όχι μυωπικοί στη σημερινή στείρα πραγματικότητα, οι αλήθειες έχουν αρχίσει και γερνάνε και στη θέση τους πια περίτρανα δεσπόζει το ψέμα (ηθικό, αγγελικά μορφοποιημένο), ίδιον και εκ φύσεως κληρονομιά των εν ενεργεία πολιτικών μας, καιρός είναι να μας αδειάσουν τη γωνιά, όπως πολύ σωστά λέει ο σοφός λαός, μπορούμε και μόνοι μας να τα κάνουμε θάλασσα!
Όλα έχουν μια διάρκεια, κάποιο χρόνο, σύντομο η μακρύ, γιατί η θυσία σ΄αυτή τη χώρα με τους σημερινούς θεσμούς είναι κα εκούσια και ακούσια.
Δυστυχώς ζούμε στη χώρα των... «ελεύθεραι αίγες αρότρων επί του βάρους απηλλαγμένων».
Πρωτοποριακοί είναι εκείνοι που δημιουργούν για την κοινωνία μας, που τόσο ανάγκη το έχει και ανοίγουν δρόμους στους νέους μας στην ελπίδα μας στο μέλλον αυτού του τόπου και αναζητούν τις προκλήσεις για γόνιμο διάλογο με την Ιστορία!
* Ο Λάμπρος Γιώτης είναι εικαστικός δημιουργός (ζωγράφος, ποιητής)
