* Του Φίλιππου Ζάχαρη (phil.zaharis@gmail.com)
Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες παρωδίες που έλαβαν χώρα στον ελλαδικό αλλά και τον ευρωπαϊκό χώρο μεταπολεμικά. Γιατί ποιος δεν είδε τα δύο μεγάλα κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να επιδίδονται τη στιγμή που η χώρα κρεμόταν σε μια κλωστή πριν από την επιβαλλόμενη (;) χρεοκοπία σε ένα πρωτοφανές παζάρι, που έκανε τον μέσο πολίτη να υποπτεύεται πως ή όλη ιστορία δεν ήταν και τόσο καθαρή; Ποιος δεν διαπίστωσε ότι η εξουσιαστική οπερέτα προείχε από το συμφέρον της χώρας και πως οι πολίτες και οι δημοσιογράφοι εντρύφησαν στην αποκρυπτογράφηση των μηνυμάτων και δηλώσεων, προκειμένου να βγάλουν κάποιο νόημα; Αλήθεια, ποιος από όλους μας δεν απόρησε που τέτοιες κρίσιμες στιγμές τα δύο μεγάλα κυρίως κόμματα έπαιζαν πόκερ στις πλάτες του λαού, με μαέστρους κάποιους που σε τελική ανάλυση δεν επιδίωξαν να βγάλουν κάτι θετικό από την όλη ιστορία αμέσως μετά τη δήλωση-βόμβα περί δημοψηφίσματος που συντάραξε το ευρωπαϊκό στερέωμα; Ποιος ή ποια δεν διαπίστωσε επίσης ότι ο γαλλογερμανικός άξονας είναι η πεμπτουσία της Ευρωζώνης και ότι το κουμάντο έχει προ πολλού ξεφύγει από χώρες όπως Ιταλία ή Ισπανία που βρέθηκαν ή βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού; Από την Τετάρτη 2/11 – την Κυριακή 6/11 παίχτηκε ένα από τα μεγαλύτερα παιχνίδια στις πλάτες του δύσμοιρου λαού που αναμένει την τύχη του κρεμάμενος στα χείλη του κάθε Ρομπάι, Ρεν Τρισέ, Σαρκοζί, Μέρκελ ή Μπαρόζο. Και ειδικά από τις νουθεσίες Γαλλίας και Γερμανίας που δεν κοιτούν τα οικονομικά τους προβλήματα αρχής γενομένης από τις περικοπές, την ανεργία και τον πληθωρισμό, αλλά σπεύδουν να εκστρατεύσουν κατά άλλων λαών αφού πρώτα κατατρόπωσαν (έτσι νομίζουν) τον δικό τους και περιόρισαν στο ελάχιστο (έτσι πιστεύουν) τις κοινωνικές αντιστάσεις. Το κόμμα της Αριστεράς (Die Linke) στη Γερμανία μιλά ευθαρσώς για την Ελλάδα που έχει γίνει το παιχνίδι των χρηματιστηρίων. Ο πρόεδρος του κόμματος, Gesine Lotzsch, αναφορικά με το πρόβλημα της Ελλάδας, κατηγόρησε ανοιχτά την Merkel, τον Σαρκοζί αλλά και τους δορυφόρους τους για αντιδημοκρατικό χειρισμό της υπόθεσης που αφορά την Ελλάδα. Η πλειοψηφία, είπε, του γερμανικού λαού απορρίπτει την ευρωπαϊκή πολιτική της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και δεν είναι πλέον πρόθυμη να αναλάβει το κόστος της κρίσης. Είναι καιρός να πληρώσουν, αυτοί που προκάλεσαν την κρίση. Η αντίσταση πρέπει να είναι μεγάλη απέναντι σε μια ομοσπονδιακή κυβέρνηση που προσδιόρισε τον άξονα της πολιτικής της γύρω από τράπεζες και τους οργανισμούς αξιολόγησης». Όπως βλέπουμε λοιπόν, η πραγματικότητα στην Γερμανία, για παράδειγμα, δεν είναι αυτή που παρουσιάζουν τα ελληνοφρενή εγχώρια ΜΜΕ. Οι Γερμανοί πολίτες αποστασιοποιούνται από την πολιτική της Γερμανίδας καγκελαρίου. Οι Πράσινοι, από την άλλη, αναρωτιούνται τι θα γίνει μετά από ενδεχόμενη πτώχευση της Ελλάδας: «Ο αποκλεισμός της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ θα μπορούσε να προκαλέσει ένα φαινόμενο - ντόμινο που θα είχε καταστροφικές συνέπειες για την υπόλοιπη ΕΕ αλλά και πέραν αυτής. Πιθανώς, η αναπόφευκτη χρεοκοπία της Ελλάδας θα κλόνιζε τη σταθερότητα πολλών ευρωπαϊκών τραπεζών, όπως για παράδειγμα στη Γαλλία, όπου οι τράπεζες κατέχουν δισ. ελληνικών ομολόγων. Οι παρενέργειες των γαλλικών τραπεζών θα μετέδιδαν την κρίση στις γερμανικές τράπεζες που είναι σε μεγάλο βαθμό συνδεδεμένες μαζί τους. Τελικά, αυτές οι αλυσιδωτές επιπτώσεις θα ήταν ανεξέλεγκτες. Ο κίνδυνος κατάρρευσης για την ευρωπαϊκό αλλά κατ΄επέκτασιν και για το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα θα ήταν άμεσος» Αυτά και άλλα πολλά καταθέτουν οι Γερμανοί Πράσινοι στις σκέψεις τους γύρω από το πρόβλημα της Ελλάδας που είναι το κορυφαίο της ΕΕ. Και ενώ, όπως βλέπουμε, είμαστε στο κέντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος, εδώ οι ηγεσίες των δύο μεγαλύτερων κομμάτων αλλά και πολλών μικρών σφυρίζουν αδιάφορα, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου μόνο όταν υπάρχει θέμα γύρω από την «καρέκλα», και ας λένε πως δεν την θέλουν. Έχουμε φτάσει προ πολλού στην ώρα – μηδέν και πολύ αμφιβάλλω, όχι αν το έχουν καταλάβει οι κομματικές ηγεσίες, αλλά αν έχουν αντιληφθεί ότι παίζουν με τη φωτιά και την εξαντλημένη υπομονή των πολιτών. Στην αρχή, λέει, επικρατούσε το χάος. Ώρα με την ώρα όμως υποχώρησαν τα «παιδιά» και βρήκαν την οδό της συναίνεσης. Μπράβο τους. Δεν ξέρω όμως αν ο λαός πλέον έχει βαρεθεί ή απλά υποκύψει οριστικά. Δεν γνωρίζω αν μετά από όλα αυτά υπάρχει η δύναμη πειθούς προς το εκλογικό σώμα, που όπως όλα δείχνουν θα απέχει σταθερά από όλη αυτή την παρωδία. Πρόκειται, όπως είπα και στην αρχή, για μια από τις μεγαλύτερες παρωδίες μεταπολεμικά. Από τις πιο ευφάνταστες παραστάσεις που δόθηκαν, με εκατομμύρια θεατές παρόντες μπροστά στους τηλεοπτικούς δέκτες, και άλλους τόσους σε συνεχή πανικό από τις διακυμάνσεις των αγορών. Ένα παγκόσμιο κερδοσκοπικό παιχνίδι που ξεκίνησε πριν από περίπου 4 χρόνια και ολοκληρώνεται μετά από αλλεπάλληλες ευρωπαϊκές ή μη κονταρομαχίες. Και φυσικά με συμμετέχουσες τις κυβερνήσεις πολλών χωρών εντός και εκτός Ευρωζώνης. Και με πολλά «ύποπτα» δημοσιεύματα όπως αυτό μεγάλου αμερικανικού περιοδικού, που απευθύνεται στους μεγάλους παγκόσμιους οικονομικούς ηγέτες, και που πρότεινε ως καλύτερη λύση για την Ελλάδα το στρατιωτικό πραξικόπημα! Να σημειωθεί ότι έπειτα από σφοδρές διαμαρτυρίες στην χώρα μας ο συντάκτης του άρθρου στο εν λόγω περιοδικό άλλαξε τον τίτλο του άρθρου του από ««Η πραγματική λύση για την Ελλάδα: το στρατιωτικό πραξικόπημα» σε «Η τρομακτική λύση για την Ελλάδα: ένα στρατιωτικό πραξικόπημα», επισημαίνοντας ότι δεν επρόκειτο παρά για «ένα σκοτεινό και πικρό αστείο που κυκλοφόρησε στους οικονομικούς κύκλους». Πονηρές οι ώρες, φίλοι μου, επικίνδυνα πολλά από τα σενάρια. Μια παρωδία που έθαψε και κρύβει επιμελώς επτασφράγιστα μυστικά και απίστευτα παρασκήνια μέσα στον πυρήνα της συνεχιζόμενης οικονομικής τραγωδίας.
