Ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος μαίνεται σ’ ολόκληρο τον κόσμο, από τα μέσα του 2008.
Είναι σκληρός, αδυσώπητος και ανελέητος.
Τον προκάλεσε ο διεστραμμένος νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός, που είναι αφιονισμένος από το κυνήγι της συγκέντρωσης του παραγόμενου από τους εργαζόμενους πλούτου, στα χέρια της οικονομικής ολιχαρχίας.
Έχει ως κύριους εκτελεστικούς βραχίονες του στόχου του, το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, τις Η.Π.Α., την Ε.Ε., την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα και το Δ.Ν.Τ.
Και ως διεκπεραιωτές των δράσεών του, τις εκλεγμένες από τους λαούς κυβερνήσεις.
Οι εκτελεστικές και διεκπεραιωτικές εξουσίες, για την επίτευξη του τελικού στόχου, «φροντίζουν» να καταρρακώνουν την αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια του συνόλου σχεδόν των κοινωνιών των λαών της γης, να σβήνουν την ελπίδα των ανθρώπων που θέλουν το αυτονόητο από τη ζωή, να ζουν δηλαδή σε καθεστώς ειρηνικό, ισονομίας, αξιοκρατίας και δικαιοσύνης, απολαμβάνοντας ότι δικαιούνται από τον πλούτο που παράγουν, σύμφωνα με τους φυσικούς και ουμανιστικούς ηθικούς άγραφους πανάρχαιους νόμους.
Οι ανωτέρω εξουσίες δημιουργούν έτσι συνθήκες ισοπέδωσης της προσωπικότητας των ανθρώπων, συνθήκες εξανδραποδισμού και μεσαίωνα ώστε να τους καταστήσουν μηχανές, μιας άθλιας και εγκληματικής παραγωγικής διαδικασίας, όπως αυτές οι χωρίς συναίσθημα και ψυχή την αντιλαμβάνονται.
Η πατρίδα μας βιώνει μια τραγωδία. Μεγάλο μέρος του λαού μας είναι σοκαρισμένο από την καθημερινότητα και από τα όσα φοβάται πως επέρχονται.
Η Κυβέρνηση αποδείχθηκε πολύ «μικρή». Έτρεχε συνεχώς με χρονική υστέρηση πίσω από τις εξελίξεις.
Ο πολιτικός της λόγος και η επιχειρηματολογία της, για όσα σχεδιάζει, αποφασίζει και εκτελεί δεν πείθει, αντιθέτως προκαλεί περισσότερο.
Η μείζων αντιπολίτευση βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου. Δεν αντιλαμβάνεται την ωμή πραγματικότητα της χώρας, που είναι μέρος της πραγματικότητας της Ε.Ε. και της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Το μόνο που θέλει είναι να γίνει κυβνέρνηση.
Στην παρούσα συγκυρία τα πάντα έχουν λεχθεί από τις πολιτικές μας δυνάμεις, ό,τι μπορεί να φαντασθεί ο ανθρώπινος νους. Όλη η πολιτική οικονομία, η ιστορία, θεωρίες του χρέους των κοινωνιών για τον εκσυγχρονισμό των, θεωρίες με φοβικά και ρατσιστικά σύνδρομα, μας πλασάρονταν και συνεχίζουν, με αποτέλεσμα ο κόσμος να τρελαίνεται ακόμα πιο πολύ.
Έχει σιχαθεί το παρωχημένο πλέον και πλήρως απαξιωμένο δικομματικό μας σύστημα. Πρέπει πλέον στις επόμενες εκλογές να εκλείψει.
Η ελάσσονα αντιπολίτευση θα κριθεί στο κοντινό μέλλον και τελικά από την Ιστορία.
Τώρα όλοι μας πρέπει να αντιληφθούμε ότι η θετική προοπτική της εξέλιξης της συμφωνίας της Τρόικας της 27/10/2011, θα κρέμεται για αρκετό καιρό από μια κλωστή.
Γι’ αυτό δεν πρέπει ν’ αφήσουμε την ελπίδα να σβήσει μέσα μας.
Στις κινητοποιήσεις και δράσεις μας ν’ αρνούμαστε η ψυχολογία μας να εμπίπτει στην ψυχολογία του όχλου.
Η κοινωνική ανθρωπιά, είναι χρέος μας ιστορικό, να διατηρείται.
Στον πόλεμο αυτό η πατρίδα μας φαντάζει ως «Ιφιγένεια η εν Αυλίδι». Η Τρόικα αποφάσισε να τη θυσιάσει, για να σώσει την ευρωζώνη και την προοπτική εξέλιξη της Ε.Ε.
Όμως, επί 1 ½ χρόνο τώρα, οι πολιτικές αποφάσεις και σχεδιασμοί ήταν λάθος, διότι οι πρωταγωνιστές της είναι εξαρτημένοι και λειτουργούν με τα εθνικά ή και ιδιοτελή τους κίνητρα, πέρα από την ιδεολογία των ευρωπαϊκών αυτών θεσμών, πέρα από την πραγματική ιστορική αναγκαιότητα.
Στην τραγωδία αυτή, κυρίαρχες οντότητες είναι, η Ελλάδα μας και ο χορός, ως ιστορική του έθνους συνείδηση, που μοιρολογεί και παιανίζει.
Συγχώρα μας πατρίδα, θυσίασαμε το «κορμί» σου
πιστέψαμε πώς θα εκσυγχρονισθεί η όψη, η ψυχή σου
μας ξεγέλασαν «φίλοι» «πάνσοφοι», μεγάλοι «αρχοντάδες»
τάχα κι αυτοί χωρίς φραγμούς, ξωράισαν μανάδες.
Βοήθα μας Μανούλα μας, να βρούμε το Θεό μας
αυτό τώρα είν’ το χρέος μας, αυτό προβάλλει μπρος μας
στην πανάρχαιη τη ζήση σου, τα μύρια έχεις περάσει
πρέπει να βρεις τα μπόρετα, η γη να ξαναγελάσει.
Φάρους Αλεξανδρινούς ν’ ανάψεις συ, τις χώρες να φωτίζουν
να δουν του κόσμου οι λαοί και πάλι να ελπίζουν.
Να χορέψεις πρώτη στο χορό, στη γη στην οικουμένη
με δάφνες να στεφανωθείς και να ’σαι η παινεμένη.
Αφουγκράσθηκε η Γερόντισσα, τα μύχια της ψυχής της
κι’ ας πήρε πόνο από ένα παιδί, μαχαιριά απ’ άλλο παιδί της
χαρά και πόνος χείμαρροι, κυλούν στα σωθικά της
δεν το μπορεί η πατρίδα μας, να ξεχωρίζει τα παιδιά της.
Λευτέρης Καραμουχτάρης,
Καθηγητής Φυσικής Συνταξιούχος Ο.Τ.Ε.
