* Του Φίλιππου Ζάχαρη (phil.zaharis@gmail.com)
Εισήλθαμε στον εργασιακό Μεσαίωνα με συνοπτικές διαδικασίες. Εκεί π.χ. που κάποιος μπορούσε να επιβιώσει με έναν υποφερτό μισθό της τάξης των 1000 ή 1200 ευρώ μηνιαίως (χωρίς βέβαια πρόσθετα οικογενειακά βάρη), τώρα πλέον καλείται να αντεπεξέλθει με μισθούς πείνας, της τάξης των 600 ή 700 ευρώ, μετά τις τελευταίες σαρωτικές περικοπές, που χτυπούν ανελέητα όλους τους τομείς. Εκεί που κάποιος έλεγε πως στοιχειωδώς τα βγάζει πέρα με ημερομίσθια ύψους 30 έως και 50 ευρώ ημερησίως, τώρα καλείται να είναι ευχαριστημένος με 10 ή 20 ευρώ στην καλύτερη περίπτωση. Οι αλλαγές λοιπόν σε ότι αφορά τα οικονομικά είναι όχι μόνο σαρωτικές αλλά και καταλυτικές συνάμα. Ο πρωθυπουργός, βέβαια, δηλώνει πως «η εθνική μας προσπάθεια επικροτείται από όλους». Ο δανεισμός που πρόκειται να υποθηκεύσει το μέλλον των ερχόμενων γενεών, θεωρείται πως ήταν λύση που ανακούφισε τους Έλληνες. Αλήθεια, πώς είναι δυνατόν να θεωρείται λύση το παρατεταμένο χρέος που πρόκειται να εξοφληθεί αφού πρώτα ξεπουληθεί όλη η περιουσία της χώρας; Πώς και με ποιο σκεπτικό προβάλλεται ως ιδανική λύση η συνεχής καταβολή των δόσεων μετά τις «σωτήριες» παρεμβάσεις από ΕΚΤ και ΔΝΤ; Ο πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, δηλώνει ευθαρσώς ότι «η Ελλάδα αποδεικνύει ξανά και ξανά ότι παίρνουμε τις απαραίτητες αποφάσεις για να καταστήσουμε την οικονομία μας βιώσιμη και πιο δίκαιη. Είμαστε περήφανος λαός, και απαιτούμε να γίνεται σεβαστό ό,τι κάνουμε. Και κάνουμε ό,τι χρειάζεται, με μεγάλο πόνο, για να κάνουμε την Ελλάδα μια διαφορετική χώρα». Προσθέτει μάλιστα ότι «αυτή η κρίση δεν είναι ελληνική, είναι ευρωπαϊκή και πως για τον λόγο αυτό ως Ευρωπαίοι πρέπει να ενεργήσουμε αποφασιστικά και αποτελεσματικά». Ο μεγάλος πόνος όμως, κ. Παπανδρέου, είναι οι νέοι μισθοί και τα ημερομίσθια, ο εργασιακός Μεσαίωνας που επιβάλλεται στους Έλληνες εργαζόμενους, η «νέα Ελλάδα» που ξεπροβάλλει δειλά-δειλά ως η καλύτερη δυνατή Ελλάδα μετά την κρίση χρέους και τον αναπόφευκτο, κατά την κυβέρνηση, δανεισμό. Αυτή όμως η Ελλάδα υποφέρει εις το έπακρο και η κατάσταση που έχει βρεθεί, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για αλλαγή ρότας. Οι μισθοί συρρικνώνονται θεαματικά, την ίδια στιγμή που η τρόικα ζητά ολοένα και περισσότερες περικοπές στον δημόσιο αλλά και ιδιωτικό τομέα. Ας δούμε τι δήλωνε χαρακτηριστικά πριν από λίγες ημέρες: «Για το 2012, πιστεύουμε ότι τα πρόσθετα μέτρα που έχει ανακοινώσει η κυβέρνηση, σε συνδυασμό με την αποφασιστική εφαρμογή του επικαιροποιημένου Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής, θα επαρκέσουν ώστε το δημοσιονομικό πρόγραμμα να επανέλθει στη σωστή πορεία υλοποίησης και να διασφαλιστεί η επίτευξη του στόχου για έλλειμμα 14,9 δισ. ευρώ. Όσον αφορά τα έτη 2013-14 είναι πιθανόν να χρειαστούν πρόσθετα μέτρα προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι του προγράμματος. Τα μέτρα αυτά θα πρέπει να ληφθούν στο πλαίσιο επικαιροποίησης του μεσοπρόθεσμου πλαισίου δημοσιονομικής στρατηγικής πριν από τα μέσα του 2012. Προκειμένου να διασφαλιστεί ότι το πρόγραμμα θα ευνοεί την ανάπτυξη και ενόψει των αισιόδοξων προοπτικών για βελτίωση του μηχανισμού συλλογής εσόδων, που ήδη έχουν ενσωματωθεί στο μεσοπρόθεσμο πλαίσιο στρατηγικής, είναι ουσιώδους σημασίας τα εν λόγω μέτρα να επικεντρωθούν στο σκέλος των δαπανών». Πρόσθετα μέτρα λοιπόν το 2012, πρόσθετα και το 2013 αλλά και το 2014. Μέχρι να εξαφανιστεί πλήρως η ρευστότητα και να ψάχνουμε εις μάτην την όποια ανταπόκριση των πολιτών. Το γεγονός και μόνο ότι επιβάλλονται ουσιαστικά ολοένα και περισσότερα μέτρα, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η ελληνική οικονομία θα στενάξει για πολύ ακόμη καιρό, με δεδομένο ότι οι περικοπές και οι στερήσεις θα πλήξουν πρώτα απ΄όλα τους πολίτες, που αδύναμοι δεν θα μπορούν να καταναλώσουν το παραμικρό. Οι μισθοί λοιπόν συρρικνώνονται σε τέτοιο σημείο, ώστε τα 1000 ή τα 1200 ευρώ για πολλούς πολίτες να είναι όνειρο θερινής νυκτός. Περάσαμε λοιπόν σε μια άλλη εποχή, αρκούντως οδυνηρή και χωρίς περιθώρια θετικών εκπλήξεων. Στις Βρυξέλλες, οι αποφάσεις κινούνται στη γραμμή της δανειοδότησης και της τελικής συμφωνίας των πρωταγωνιστών, Γαλλίας και Γερμανίας. «Έχουμε πλήρη συνείδηση των ευθυνών μας», δήλωσαν συγκεκριμένα οι δύο ηγέτες των κρατών αυτών, δεσμευόμενοι ότι θα δώσουν απαντήσεις φιλόδοξες και βιώσιμες στην κρίση χρέους, οι οποίες θα επικυρωθούν στη Σύνοδο Κορυφής που θα γίνει την Τετάρτη, 26 Οκτωβρίου. Την Τετάρτη όμως αναμένονται και άλλα. Την πεποίθηση, μάλιστα ότι την ημέρα εκείνη θα συμφωνηθεί ένα «συνολικό πακέτο» που θα αφορά τη βιώσιμη λύση του ελληνικού χρέους, την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, την ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας καθώς και την ενίσχυση της οικονομικής διακυβέρνησης, εξέφρασε ο ίδιος ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Χέρμαν Βαν Ρομπάι. Και τι με αυτό; Το πρόβλημα εξακολουθεί να παραμένει. Ο ελληνικός λαός βρίσκεται πάνω από τα όριά του, αδυνατώντας να αντεπεξέλθει στα νέα δεδομένα. Γιατί είπαμε, οι μισθοί των 1000 ευρώ θα πέσουν στο μισό, τα δε κέρδη θα ελαχιστοποιηθούν. Λύσεις λοιπόν βρήκαν, λέει, για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και το ελληνικό χρέος. Λύση για τους μελλοντικούς μισθούς «Βουλγαρίας» βρήκαν; Ή μήπως αυτός ήταν ο στόχος, να υποβαθμιστεί θεαματικά η μισθωτή εργασία και να επικρατήσουν οι μισθοί πείνας προς εξυπηρέτηση της γενικευμένης κερδοσκοπίας; Οι απαντήσεις το επόμενο χρονικό διάστημα, όταν οι πολίτες θα αδυνατούν να καταναλώσουν τα στοιχειώδη. Όταν περιχαρείς από την κυβέρνηση, θα ψηφίζουν το ένα νομοσχέδιο μετά το άλλο, ξεπερνώντας με σχετική ευκολία τους σκοπέλους της κοινωνικής αντίδρασης και ως αντάλλαγμα για τη γενικευμένη βουβαμάρα, θα ρίχνουν στο βάραθρο τις λαϊκές επιθυμίες, προσφέροντας αφειδώς αόριστες υποσχέσεις για οικονομική ανάκαμψη. Απαντήσεις που αναμένεται να μην πείσουν κανέναν νοήμονα πολίτη.
