* Του Φίλιππου Ζάχαρη (phil.zaharis@gmail.com)
Η ώρα της αλήθειας έφτασε. Ό,τι ήταν να γίνει – έγινε. Οι διαμαρτυρίες, οι εσωκομματικές ζυμώσεις και οι ενδοκυβερνητικές διενέξεις είναι πλέον παρελθόν καθώς και το πολυνομοσχέδιο ψηφίστηκε και οι επιπτώσεις αρχίζουν να φαίνονται από την μια μέρα στην άλλη. Μιλάμε απλά για μια νέα εποχή, χωρίς προβλέψεις και εξασφάλιση του παραμικρού δικαιώματος στην εργασία, την αγορά και γενικότερα στην κοινωνικοοικονομική ζωή του τόπου. Τα δεδομένα αλλάζουν κατά πολύ και ο ίδιος ο πρωθυπουργός δείχνει αβέβαιος για το μέλλον, καθώς εξαρτά την τύχη της χώρας μας από την πορεία της ευρωζώνης. Την ίδια στιγμή, γενικεύει το πρόβλημα: «Αναλάβαμε τις ευθύνες μας ως χώρα σηκώνοντας ένα τεράστιο βάρος. Θα φέρουμε σε πέρας τις δεσμεύσεις που αναλάβαμε. Αλλά δεν είμαστε εμείς ο Άτλαντας που θα πάρει στις πλάτες του όλα τα προβλήματα της Ευρώπης. Καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν μπορεί, ούτε η Γερμανία. Η τύχη της χώρας μας δεν εξαρτάται μόνο από εμάς. Είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη μοίρα της Ευρώπης και της Ευρωζώνης». Το μέλλον όμως της Ευρωζώνης φαίνεται από χλωμό έως θολό. Οι διαφωνίες είναι πολλές και οι ασυμφωνίες επικρατούν κατά κράτος των καλών προθέσεων. Βέβαια, θα μου πείτε, πού να τις βρουν τις καλές προθέσεις, όταν όλα έχουν να κάνουν με την κατανομή των σφαιρών επιρροής από τους δύο μεγάλους και κυρίαρχους του παιχνιδιού της Ευρωζώνης, Γαλλίας και Γερμανίας; Σίγουρα, μιλάμε για μια μάχη χωρίς τελειωμό, για έναν πόλεμο μέχρις εσχάτων, για το ποιος από τους δύο θα αναλάβει την κηδεμονία των προβληματικών – κρατών μελών της ΕΕυρωζώνης αλλά και των πρόσφατα ενταχθέντων μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το παιχνίδι είναι έντονο όπως και το παρασκήνιο. Μέρκελ και Σαρκοζί ερίζουν για την προάσπιση των συμφερόντων τους, την ίδια στιγμή που χώρες όπως Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία και Πορτογαλία αγωνίζονται να παραμείνουν απλά ως θεατές στο παιχνίδι. Εμείς βέβαια βρισκόμαστε σε ακόμη πιο δυσχερή θέση καθώς το μόνο που έχουμε να προσφέρουμε είναι γη και ύδωρ στους νέους ηγεμόνες. Αυτά όμως, καθώς φαίνεται, τους είναι αρκετά για να μας ξαναβάλουν στο παιχνίδι δήθεν μέσα από το δανειακό σωσίβιο, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ακόμη θηλιά στο λαιμό μας. Κοιτάξτε μόνο τη γερμανική επενδυτική επίθεση που γίνεται άνευ όρων και υποχρεώσεων, μιας και πάντα προβάλλεται ως επιχείρημα η εκάστοτε επιβάρυνση των Γερμανών φορολογούμενων για την επιβίωσή μας, για να μπορούμε ίσα-ίσα να λαμβάνουμε τους μειωμένους μισθούς μας. «Θέλουμε όλες τις χώρες στο ευρώ!», βροντοφωνάζει η κα Μέρκελ και κάνει έκκληση για μη επανάληψη των λαθών του παρελθόντος. Ως «ηθική υποχρέωση της Ευρώπης να στηρίξει την Ελλάδα», εμφανίζει τις συνεχείς προσπάθειες για εξεύρεση λύσης εις ό,τι αφορά στην χώρα μας ο Νικολά Σαρκοζί και οι κυβερνώντες παρουσιάζονται ικανοποιημένοι από τις δηλώσεις αυτές. Ο Γάλλος πρόεδρος όμως, δεν ξεκαθαρίζει τα ανταλλάγματα για την εν λόγω προσφορά βοήθειας. Συνήθως βέβαια τα ανταλλάγματα αυτά δεν αποκαλύπτονται. Η ώρα της αλήθειας όμως έφτασε. Η επόμενη μέρα για τη χώρα μας έχει ήδη δρομολογηθεί και τα δεδομένα για τις αντοχές του λαού έχουν αλλάξει άρδην. Η κυβέρνηση, που διασταύρωσε τα ξίφη της με την αντιπολίτευση, θεωρεί ότι η χώρα σώθηκε στο παρά πέντε και μπορεί να ελπίζει πάλι σε επιστροφή στις αγορές. Ο πρώην υπουργός Οικονομικών, Γιώργος Παπακωνσταντίνου είχε κάνει λόγο για επιστροφή από το 2013 και μετά. Τώρα πια ο πρωθυπουργός επιβάλλει σιγή ιχθύος στους υπουργούς της κυβέρνησής του, μη τυχόν και περιπέσουν σε παρόμοιο ατόπημα. Βέβαια ο Γιώργος Παπανδρέου είναι πλέον σαφής: «Εξάρτηση φέρνει η έλλειψη ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας σε ένα δύσκολο διεθνές περιβάλλον. Εξάρτηση φέρνει το γεγονός ότι έχουμε εθίσει τη νέα γενιά ή τον καθένα να ψάχνει για κάποια πελατειακή σχέση, κάποιο μέσο, κάποιον ισχυρό, κάποιον προστάτη». Αλήθεια, πόσος καιρός πέρασε για να το καταλάβει αυτό ο πρωθυπουργός; Λέτε να άλλαξε πια η νοοτροπία; Ο κ. Παπανδρέου συνεχίζει ακάθεκτος: « Γιατί αυτό είναι τελικά η πελατειακή διαδικασία: να ψάχνει κανείς, όχι να δει πώς μπορεί με την αξία του - που ξέρουμε ότι ο Έλληνας, ο νέος, σήμερα, έχει αξία, ξέρουμε ότι ο Ελληνισμός μπορεί - να σταθεί στα δικά του πόδια, σε ένα δύσκολο παγκόσμιο περιβάλλον, αλλά αντίθετα, να του καλλιεργούμε μια κουλτούρα, να ψάχνει για κάποιον προστάτη». Και διερωτώμαι: Εσείς κ. πρωθυπουργέ δεν ψάχνετε για προστάτες στην Ευρωζώνη; Εσείς δεν είστε ο πρώτος διδάξας, αφού χωρίς προστάτες δεν είδατε ως τώρα καμιά λύση στο οικονομικό αδιέξοδο της χώρας; Όμως η αλήθεια αποκαλύπτεται με το συμπέρασμα των λόγων του: «Πρέπει να σπάσουμε την εξάρτηση, και να φέρουμε την αυτονομία, την οποία δεν βοηθά καμία πρακτική τού «δεν πληρώνω» ή «δεν δικάζω» ή «φοροδιαφεύγω» ή «κάνω λευκή απεργία». Όλες οι αλήθειες σε λίγες μόνο λέξεις. Όλο το resume σε μια μόνο φράση: Πληρώστε αλλιώς θα τα χάσετε όλα! Και οι μέρες περνούν. Και πολλά άλλα τέτοια χαρωπά μας καταδυναστεύουν και μας εγκλωβίζουν στη λογική της υποτακτικότητας. Με λίγα λόγια, ό,τι έγινε – έγινε. Τώρα θυσιάστε τις οικονομίες σας χάριν του κοινοτικό καλού και ποιο συγκεκριμένα του καλού της ΟΝΕ. Τα ψέματα τέλειωσαν και τα χαράτσια πέφτουν βροχή. Αλλά, ας μη μιλά κανείς, υπονοεί ο πρωθυπουργός. «Καλύτερα να στερηθούμε παρά να καταστραφούμε!» Ξεχνώντας πως η στέρηση είναι η απαρχή της οικονομικής καταστροφής.
