Του Νίκου Ι. Μεγαδούκα
Ο παππούς του σημερινού πρωθυπουργού, ο Γεώργιος Παπανδρέου, την 18η Οκτωβρίου του 1944, μετά την Απελευθέρωση της Ελλάδος από τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής διακήρυσσε, από την Πλατεία Συντάγματος, ότι «νέος κόσμος θα υψωθεί από τα ερείπια».
Ο δε πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού, ο Ανδρέας Παπανδρέου (ο οποίος φέρει τις δικές του ευθύνες για τη σημερινή κρίση στην Ελλάδα) στις 18 Οκτωβρίου του 1981 κέρδιζε τις εκλογές και υποσχόταν την «Αλλαγή».
Και σήμερα ο Γ. Α. Παπανδρέου μεταβάλλει τη χώρα σε ερείπια, έχει δε «πετύχει» να αποδομήσει πλήρως το κόμμα του πατρός του και να ολοκληρώσει τη μετατροπή του (η οποία ξεκίνησε επί Κώστα Σημίτη) σ’ ένα κόμμα άκρως νεοφιλελεύθερο, το οποίο ουδεμία σχέση έχει με το σοσιαλισμό, την κοινωνική δικαιοσύνη και την εθνική ανεξαρτησία.
Ο σημερινός πρωθυπουργός αντί (και αυτό είναι κοινώς παραδεκτό) των επιβεβλημένων μεταρρυθμίσεων και αλλαγών στη χώρα, οι οποίες θα έλυναν παθογένειες ετών, για τις οποίες φέρει την κύρια ευθύνη το μεταπολιτευτικό, εν γένει, σύστημα εξουσίας και καπιταλιστικής διαχειρίσεως, με την πολιτική του η οποία έχει υπαγορευτεί από τους δανειστές της χώρας (και κυρίως από το ΔΝΤ), έχει οδηγήσει την κοινωνία στην ταπείνωση, τη φτώχεια και τον εκβαρβαρισμό και τώρα καταρρέουν, αφήνοντας, ταυτόχρονα, μια Ελλάδα σε καθεστώς περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας.
Με την απειλή ότι αν δεν ληφθούν τα βάρβαρα μέτρα τα οποία λαμβάνονται (και θα συνεχισθούν) η χώρα θα χρεοκοπήσει, οι κυβερνώντες έχουν στρέψει ολόκληρη την κοινωνία εναντίον τους, όπως σαφώς κατεγράφη από τις μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις των προηγουμένων ημερών, διαδηλώσεις που χτύπησαν με τις δυνάμεις ασφαλείας και τους πάσης φύσεως παρακρατικούς, με αποτέλεσμα έναν νεκρό κομμουνιστή εργάτη.
«ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΒΓΑΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ»
Ωστόσο, είναι προφανές ότι «τίποτα δεν τους βγαίνει», ούτε στην Ελλάδα (τα πολιτικά κόμματα αρνούνται να συναινέσουν στη μνημονιακή πολιτική) ούτε και στην Ευρώπη, καθώς οι αδηφάγοι δανειστές και οι καθοδηγούσες τη γηραιά Ήπειρο δυνάμεις (εννοούμε κατ’ αρχήν τη Γερμανία της Καγκελαρίου Μέρκελ) παρά τις ενδοκαπιταλιστικές τους αντιθέσεις, πιστοί στην πολιτική τους επιλογή για την καταστροφή ενός τμήματος του κεφαλαίου, δεν θέλουν να λάβουν τώρα μια γενναία απόφαση για τη διευθέτηση της κρίσεως χρέους στην Ελλάδα και τη ζώνη του ευρώ, έστω κι αν αυτή η στάση τους οδηγήσει πιθανώς στην καταστροφή του, ούτως ή άλλως, σαθρού οικοδομήματος που λέγεται Ευρωζώνη.
Πάντως, αξίζει να τονιστεί ότι ο Πρόεδρος Σαρκοζί, υπό την πίεση των διαβόητων οίκων αξιολογήσεων (που απειλούν με υποβάθμιση την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας του) και των εσωτερικών συσχετισμών στη Γαλλία (ενόψει των προσεχών προεδρικών εκλογών στη χώρα του) έκρουσε τον κώδωνα του κίνδυνου, προειδοποιώντας για κατάρρευση της ζώνης του ευρώ και για επικείμενες συγκρούσεις (άραγε τι είδους;) αν οι Ευρωπαίοι δεν λάβουν γενναίες αποφάσεις.
Όμως, η Καγκελάριος Μέρκελ προανήγγειλε ότι η Ελλάδα θα μεταβληθεί ουσιαστικώς σε αποικία, στην οποία θα εγκατασταθεί σε μόνιμη βάση η Τρόικα, θεωρώντας ότι η ελληνική κυβέρνηση είναι ανίκανη να ανταποκριθεί στις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει.
«ΠΑΙΖΕΙ ΤΑ ΡΕΣΤΑ ΤΟΥ»
Ο Γ. Α. Παπανδρέου, ο οποίος έχει ξεμείνει με 153 βουλευτές (μετά τη διαγραφή της Λούκας Κατσέλη, η οποία δεν υπερψήφισε το άρθρο 37 του περιβόητου πολυνομοσχεδίου Βενιζέλου, το οποίο υπερψήφισαν μόνον οι «πράσινοι» βουλευτές) αρνείται, προσώρας, την προσφυγή στις κάλπες (καθώς γνωρίζει ότι θα υποστεί «στρατηγική» ήττα που θα οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ στην αποσύνθεση), αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί «να τα βγάλει πέρα μόνος του» και, συνεπώς, αναζητεί συνενόχους στην αδιέξοδη πολιτική του, αλλά εις μάτην.
Η κοινωνία και η αντιπολίτευση βρίσκονται απέναντί του, η δε «πράσινη» ΚΟ έχει ξεπεράσει τα όριά της (έστω κι αν παραμένει υποταγμένη στα κελεύσματα της ηγεσίας της, καθώς οι «πράσινοι» βουλευτές γνωρίζουν καλώς ότι στις προσεχείς εκλογές πάνω από τους μισούς δεν θα ξαναδούν βουλευτικά έδρανα) ενώ, αν κρίνει κανείς από την «κίνηση» των Άννας Διαμαντοπούλου, Ανδρέα Λοβέρδου και Γιάννη Ραγκούση, όλα δείχνουν πως έχει ξεκινήσει μια διαδικασία για τη «μετά Παπανδρέου εποχή».
Δύο είναι τα βασικά ερωτήματα που κυριαρχούν στο ΠΑΣΟΚ, στο πολιτικό σύστημα ευρύτερα και στους κύκλους των δανειστών της χώρας (φυσικά δε και του εκδοτικού και του οικονομικού κατεστημένου, το οποίο φαίνεται ότι έχει εγκαταλείψει το σημερινό πρωθυπουργό): Πότε θα φύγει ο Γιώργος Παπανδρέου και ποιος θα κληθεί να διαχειριστεί την «επόμενη μέρα» και την κρίση, άπαντες δε φοβούνται πως θα επιβεβαιωθεί η παλαιότερη πρωθυπουργική ρήση ότι «θα μας πάρουν με τις πέτρες».
Οι περισσότεροι αναλυτές πιστεύουν πως ο Γ. Α. Παπανδρέου «παίζει τις τελευταίες του ζαριές». Άλλωστε, οι σχέσεις του με το Παρίσι και το Βερολίνο είναι παγωμένες κι έτσι ο μόνος παράγων, ο οποίος του φαίνεται πως του έχει απομείνει για να «ποντάρει» είναι ο αμερικανικός.
Ο Γ. Α. Παπανδρέου, έχοντας προωθήσει την αμερικανική στρατηγική, δηλαδή την είσοδο του ΔΝΤ στην Ευρώπη, προσβλέπει στην υποστήριξη της Ουάσιγκτον, η οποία, πράγματι, (τουλάχιστον) μέχρι σήμερα, επιμένει, δια των παρεμβάσεών της στην Ευρώπη και την κ. Μέρκελ, να ζητεί τη στήριξη της Ελλάδος και την εξεύρεση λύσεως στην ελληνική κρίση χρέους, ενώ μόνο τυχαία δεν μπορεί να θεωρηθεί η έλευση του αντιπροέδρου των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν στην Αθήνα, στις 5 Δεκεμβρίου.
«ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ»
Συγκλίνουσες πληροφορίες, οι οποίες είδαν το φως της δημοσιότητας, φέρουν τον πρωθυπουργό σε κακή ψυχολογική κατάσταση και να μην ξέρει τι να πράξει (λέγεται δε πως τον «συγκρατούν» από την παραίτηση, πρόσωπα του περιβάλλοντός του, τα οποία, σε μια τέτοια περίπτωση, θα απολέσουν την όποια ισχύ τους) και, εν προκειμένω, δεν είναι τυχαία δημοσιεύματα στον ξένο Τύπο, τα οποία τον εμφανίζουν έτοιμο να παραιτηθεί.
Όλα αυτά επισήμως διαψεύδονται, αλλά ουδείς είναι σε θέση να προδιαγράψει το τι θα συμβεί, καθώς αυτό που τρομοκρατεί τον πρωθυπουργό, πέραν της διαφαινομένης χρεοκοπίας, είναι η πλήρης απώλεια της εθνικής κυριαρχίας.
Τι σημαίνει αυτό;
Σημαίνει τοποθέτηση Επιτρόπου στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους (με απόλυτη δικαιοδοσία στον ελληνικό κρατικό προϋπολογισμό) και εφαρμογή του σχεδίου «Εύρηκα» (η πώληση περιουσιακών στοιχείων του κράτους, ύψους 125 δισ. ευρώ, από ξένη εταιρία συμβούλων, με έδρα το Λουξεμβούργο και υπό την εποπτεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, το δε τίμημα θα οδεύσει στην αποπληρωμή μέρους του δημοσίου χρέους).
Υπενθυμίζεται ότι ο, προσφάτως επισκεφθείς την Αθήνα, Γερμανός Αντικαγκελάριος Φίλιπ Ρέσλερ, συνοδευόταν από τον εμπνευστή του σχεδίου «Εύρηκα», η δε Καγκελάριος Μέρκελ, δήλωσε, προ ημερών ότι πιθανότατα θα αποφασιστεί να μείνει σε μόνιμη βάση η Τρόικα στην Αθήνα για να ελέγχει το χρέος, ενώ προανήγγειλε την παραπομπή στο Ευρωδικαστήριο, των χωρών εκείνων που δεν συγκρατούν τα ελλείμματά τους.
Οι δηλώσεις Μέρκελ συνιστούν πλήρη επιβεβαίωση όσων είχε αποκαλύψει νωρίτερα το πρακτορείο Reuters, για άνευ προηγουμένου επέμβαση της Ευρώπης στην Ελλάδα, η οποία, ουσιαστικά παραχωρώντας κυριαρχικά της δικαιώματα, θα τελεί υπό πλήρη κηδεμονία.
Το πρακτορείο μετέδωσε ότι θα αφαιρεθούν αρμοδιότητες από την ελληνική κυβέρνηση και θα δοθούν σε Ομάδα Δράσεως Task Force υπό το Γερμανό Horst Reichenbach, δηλαδή ουσιαστικά η κυβέρνηση των Αθηνών, θα μετατραπεί σε κυβέρνηση Βερολίνου.
«Το μέγεθος της παρέμβασης θα είναι άνευ προηγουμένου. Αν είχαμε ενδείξεις υπεύθυνης διαχείρισης, όπως συνέβη στην Ιρλανδία, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Αυτό, όμως, λείπει στην Ελλάδα. Είναι σαφής η στήριξη για μεγαλύτερη εποπτεία», τόνισε υψηλόβαθμος αξιωματούχος, τον οποίο επικαλείται το Reuters.
«Ή θα γίνει αυτό, ή δεν θα λάβουν άλλα χρήματα. Η «Ομάδα Δράσης» θα αναλάβει ορισμένες από τις λειτουργίες του κράτους ώστε να λειτουργήσει η μηχανή», πρόσθεσε το Reuters, επικαλούμενο «πηγή προσκείμενη στις διαπραγματεύσεις», ενώ άλλος αξιωματούχος φέρεται δηλώσας ότι «είναι θέμα εξουσίας. Θα υπάρξει μεγάλη αντίσταση. Η επίσημη εξουσία δεν θα είναι πλέον στα χέρια τους. Οι Έλληνες πρέπει να το δεχθούν αυτό».
ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΥΠΟΣΧΕΘΕΙ
Παρά ταύτα, ο Γ. Α. Παπανδρέου εμμένει στην αδιέξοδη πολιτική του (για λόγους που μόνον ο ίδιος γνωρίζει, αν και πολιτικοί και αναλυτές κάνουν λόγο για «συμβόλαιο» που έχει αναλάβει) κι έτσι οδηγήθηκαν σε ναυάγιο οι επαφές του με τους πολιτικούς αρχηγούς, κυρίως δε αυτή με τον Α. Σαμαρά (ο οποίος απέρριψε την πρόσκληση του πρωθυπουργού να πάνε μαζί στη Σύνοδο Κορυφής) καθώς «δεν έχουμε σε τίποτα συμφωνήσει».
Ο πρωθυπουργός δεν έχει τίποτα να υποσχεθεί και δεν είναι τυχαίο ότι σε τελευταία του συνέντευξη ανέφερε πως δεν μπορεί να εγγυηθεί μια «άμεση λύση σήμερα», αλλά δεν παρέλειψε, να χρησιμοποιήσει και τη φράση ότι «δεν το βάζω κάτω και ούτε και θα το βάλω».
Η κατάσταση έχει περιέλθει σε πλήρες αδιέξοδο.
Ο Γ. Α. Παπανδρέου δεν έχει σχεδόν καμία κίνηση στη σκακιέρα, αλλά απορρίπτει τις εκλογές (ακόμη κι ως διαπραγματευτικό χαρτί έναντι των δανειστών της χώρας) την ίδια δε στιγμή (αν πιστέψουμε σχετικό δημοσίευμα) οι ξένες πρεσβείες εκτιμούν ότι και τα δύο µεγάλα πολιτικά κόμματα, είτε βρίσκονται σε ραγδαία αποσύνθεση, είτε θεωρούνται φορείς ανεύθυνων πολιτικών.
ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ ΟΙ ΔΕΛΦΙΝΟΙ
Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, οι, με το βλέμμα στραμμένο στην «επόμενη μέρα», δελφίνοι (λησμονώντας ότι δεν έχουν προέλθει από παρθενογένεση) θεωρούν ότι ο Γ. Α. Παπανδρέου απλώς προσπαθεί να κερδίσει χρόνο, έχοντας αποδεχθεί ότι έχει τελειώσει πολιτικά.
Είναι δε προφανές πως οι πάσης φύσεως δελφίνοι στο ΠΑΣΟΚ καιροφυλακτούν, με προεξάρχοντες τους «τρεις» (Α. Διαμαντοπούλου, Α. Λοβέρδο και Γ. Ραγκούση, οι οποίοι παρενέβησαν, με το γνωστό άρθρο τους, το οποίο κινούνταν στη «γραμμή» της Τρόικας και με τον εκβιασμό «ή θα τα κάνουμε όλα μαζί, ή μας περιμένει συμφορά») φυσικά δε τον Ευ. Βενιζέλο, αλλά και τους Μ. Χρυσοχοϊδη και Χρ. Παπουτσή.
Οι «τρεις» θέλησαν να λειτουργήσουν ως αντίβαρο στον Ευ. Βενιζέλο, αλλά ο αντιπρόεδρος έσπευσε να «απορροφήσει» την κίνηση αυτή, επικροτώντας την μεν, αλλά σπεύδοντας να τους τονίσει (κάτι που είναι αληθές) ότι δεν φταίνε μόνο οι συντεχνίες και οι λογικές τους για το σημερινό αδιέξοδο, αλλά την κύρια ευθύνη φέρει το πολιτικό σύστημα, «συμπεριλαμβανομένου βεβαίως και του ίδιου του ΠΑΣΟΚ».
Δηλαδή, με απλά λόγια, «άπαντες βράζουμε στο ίδιο καζάνι και οι διαφοροποιήσεις της μιας ή της άλλης μορφής, δεν μπορεί να γίνουν αποδεκτές».
Όλα δείχνουν πως έχουν ξεκινήσει οι διεργασίας για τη διαμόρφωση νέων εσωτερικών συσχετισμών στο ΠΑΣΟΚ, παραγνωρίζοντας ότι ουδείς εξ όσων προσβλέπουν στην «επόμενη μέρα» είναι άφθαρτος, ή δεν φέρει ευθύνες, όπως επίσης προσποιούνται ότι δεν καταλαβαίνουν πως αυτά δεν αφορούν την καταρρέουσα κοινωνία και κυρίως την ταπεινωμένη (ελέω της πολιτικής τους και της πολιτικής όλων των προκατόχων τους) χώρα.
