* Του Ηλία Κωτούλα
Ανοίγει η καρδιά κι ευφραίνεται τ’ ανθρώπου η ψυχή, τις μέρες αυτές του Οκτώβρη, που, όπου κι αν ρίξεις τα μάτια σου θα δεις λουλούδια Αϊδημητριάτικα, που σαν ένας ανθώνας απέραντος, σκεπάζει αυλές, κήπους και πάρκα.
Γεμάτα ομορφιές, σαν ζωγραφιές ξέχωρες, προβάλλουν τα πολύχρωμα χρυσάνθεμα και με την ομορφάδα τους δίνουν μιαν άλλη όψη και ζωντάνεια στου φθινοπώρου τη μοναξιά.
Γιομάτος από γεγονότα Εθνικά ο Οκτώβρης. Στεφανωμένος με φύλλα δάφνης και με πολλή δόξα, ξεχωρίζει απ’ τους άλλους μήνες του χρόνου. Εμείς όμως στο σημερινό μας σημείωμα δεν θ’ ασχοληθούμε μ’ αυτά, γιατί όλος ο Ελληνισμός με διάφορες εκδηλώσεις, θα τιμήσει την έξαρση του Έθνους μας, στο μήνα αυτό, τον Οκτώβρη.
Θ’ ασχοληθούμε με κάτι διαφορετικό για να νιώσουν οι αναγνώστες μας κάπως αλλιώτικα και να ξανασάνουν λίγο, απ’ τις δυσκολίες και τα βάσανα της σκληρής καθημερινότητας.
Στο τέλος του Οκτώβρη και στις αρχές του μήνα που έρχεται, στην Πατρίδα μου είχαμε ένα άλλο πανηγύρι. Στα ρακοκάζανα, βράζαμε τα στέμφυλα, να βγάλουμε το τσίπουρο. Με πολλή νοσταλγία κι ευχαρίστηση θυμούμαι τις μέρες αυτές. Όλοι οι γείτονες μαζεύονταν στα σπίτια που έβγαζαν το τσίπουρο και οι μερακλήδες που θα δοκίμαζαν τη γεύση και την ποιότητα, καλοπερνούσαν με τους μεζέδες που τοίμαζαν οι νοικοκυρές και με τραγούδια και χαρές, άλλαζαν το κλίμα το χινοπωριάτικο.
Αναπολώντας τις αξέχαστες εκείνες μέρες, στο νου μου έρχεται ένα περιστατικό, που τυπώθηκε βαθιά μέσα μου και κάθε φορά που το θυμάμαι γελάω με την καρδιά μου από μόνος μου.
Τα πρώτα διδασκαλικά μου χρόνια τα υπηρέτησα σ’ ένα ορεινό χωριό του Κιλκίς, τη Γάβρα. Πάνω απ’ το σχολείο ήταν το σπίτι ενός πολύ καλού νοικοκύρη, του Θόδωρου του Νεόπουλου. Ένα απογευματινό που έβραζε τα στέμφυλα, το μαύριο κρασί που τράβηξε απ’ το βαρέλι τόβαλε προσωρινά σε μια μεγάλη σκάφη. Με την απασχόληση, κάπου ξεχάστηκε και το γουρούνι που το δοκίμνασε του άρεσε κι έφκιασε το κεφάλι.
Ύστερα από λίγο άρχισε να τρέχει απ’ το προαύλιο του σχολείου μέχρι την πόρτα του καφενείου, συνεχίζοντας για πολλή ώρα το ίδιο δρομολόγιο. Τα παιδιά του Σχολείου και οι χωριανοί που βγήκαν απ’ το καφενείο, γελούσαν με την καρδιά τους και πείραζαν τον Θόδωρο.
...Γερός μπεκρής το γουρούνι σου Θόδωρε και άλλα διάφορα. Εκείνος με πολλή ψυχραιμία, τους καθησύχαζε και χαμογελώντας τους απαντούσε στωικά. Μη φοβάστε, έχει καλό μεθύσι...
Πάνω στα γέλια με το γουρούνι και σα νάταν βαλτός, ακούστηκε ο γελαδάρης, να φωνάζει δυνατά.
Γειά σου, συνάδερφε δάσκαλε... Συνάδερφος ο δάσκαλος; Από πού κι ως πού; Τον ρώτησε ειρωνικά ένα πειραχτήρι, ο κυρ- Βασίλης.
Συνάδερφος και με το παραπάνω συνέχισε ο γελαδάρης. Την ίδια δουλειά κάνουμε κάθε πρωί: Εγώ μαζεύω τα γελάδια κι αυτός τα παιδιά. Γέλια ακράτητα και πάλι το χωριό.
Πάλαιψα πολύ με τον εαυτό μου να γράψω, ή μη τα περιστατικά. Φοβήθηκα μην παραξηγηθώ, γιατί δεν είναι καιρός γι’ αστεία. Το αποφάσισα όμως, να γελάσει λιγάκι το χείλι μας και ν’ ανοίξει η καρδιά μας, η αραχνιασμένη που λέει κι ο λαός, απ’ τα κουρέματα και τα κλαδέματα κι απ’ την αγωνία για το τι θα μας φέξει αύριο.
Έτσι το σκέφθηκα και τάγραψα. Το αν έπραξα σωστά εσείς θα το κρίνετε και θα με δικαιώσετε ή θα με μαλώσετε.
