Του Νίκου Μπέτσιου
Οι συνταξιούχοι των Σωμάτων Ασφαλείας και οι απόστρατοι στρατιωτικοί των τριών όπλων, αποτελούσαν και συνεχίζουν ακόμη να συνθέτουν την «ήρεμη « κοινωνική ομάδα, ως φιλήσυχοι, νομοταγείς, με αίσθηση ευθύνης και καθήκοντος προς το Κράτος και την κοινωνία, την οποία υπηρέτησαν συνειδητά στη συντριπτική τους πλειοψηφία και οι οποίοι μόχθησαν για τη προάσπιση της εθνικής και εσωτερικής ασφάλειας και την προστασία του ελληνικού λαού. Αυτή λοιπόν η μεγάλη κοινωνική τάξη βάλλεται και ταπεινώνεται σήμερα, - όπως βέβαια και όλος ο ελληνικός λαός,- χωρίς να ευθύνεται για το σημερινό κατάντημα της χώρας.
Θα ήθελα να εξηγήσω και να ενημερώσω τον κάθε αναγνώστη από την παραπληροφόρηση που έχει υποστεί από τους «Μυγχάουζεν» της εξουσίας και παραεξουσίας, με πραγματικά στοιχεία, για τον λόγο που αναγκάσθηκε να περιέλθει αυτή η «συντηρητική» μερίδα της ελληνικής κοινωνίας, σε σημείο αντίδρασης, για τη βάρβαρη και άνομη εισπρακτική επιδρομή σε βάρος τους, χωρίς έλεος, -όπως και σε όλες τις τάξεις κύρια των εύκολων θυμάτων, μισθωτών και μικρομεσαίων συνταξιούχων-.
Ξεκινώ με τον πρώτο ΜΥΘΟ, σχετικά με τους μισθούς και συντάξεις των αποστράτων, -προκειμένου να λειτουργήσει προφανώς ο λεγόμενος κοινωνικός αυτοματισμός εκ μέρους των ανευθυνοϋπευθύνων που βαρύνονται για την πτώχευση της χώρας και των πολιτών της. Διαχέεται εντέχνως στην κοινωνία από διαφόρους «κύκλους», ότι οι αστυνομικοί και στρατιωτικοί λαμβάνουν υψηλούς μισθούς και συντάξεις. Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΜΥΘΟΣ. Οι σημερινοί μισθοί και συντάξεις στη συντριπτική τους άθροιση «ωχριούν» μπροστά σε αποδοχές πολλών «ευγενών» ταμείων του ευρύτερου Δημόσιου τομέα. Οι συνθήκες «ανταποδοτικότητας», ήτοι σύνδεση προσφοράς υπηρεσίας-αμοιβής είναι άνιση και αιτιολογώ το γιατί.
1. Ποιος εργαζόμενος αναλαμβάνει εργασία [υπηρεσία], ένοπλος; και γιατί; Γιατί οι συνθήκες εκτέλεσης υπηρεσίας είναι εξαιρετικά επικίνδυνες, έχουσες σχέση με το δυσχερές της εκτελούμενης υπηρεσίας, όπως π.χ. είναι το έγκλημα, η κατάσβεση πυρκαιάς, η άσκηση, η εναέρια και επίγεια υπεράσπιση της εδαφικής μας ακεραιότητας κ.ά., με δυνητικό και υπαρκτό κίνδυνο ο ένστολος υπάλληλος να «μη γυρίσει στα παιδιά του».
2. Υφίστανται εξουθενωτική σωματική και ψυχική κόπωση σε καθημερινή βάση, με συνέπεια το προσδόκιμο ζωής τους να υπολείπεται έναντι των άλλων, με επίσημα στοιχεία.
3. Οι συχνές μεταθέσεις, το αλλοπρόσωπο και εξοντωτικό ωράριο,- το οποίο στην πράξη δεν εφαρμόζεται,- η εργασία τις αργίες και χίλια άλλα δημιουργούν και προσθέτουν σε ατομική και οικογενειακή βάση, προβλήματα δυσεπίλυτα.
ΜΥΘΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ. Οι ένστολοι εξέρχονται με υπαιτιότητά τους σε μικρή συντάξιμη ηλικία έναντι άλλων. Πράγματι, οι υπηρετούντες στα Σώματα Ασφαλείας και στις Ένοπλες Δυνάμεις αρχίζουν τα υπηρεσιακά [άρα εργασιακά] καθήκοντά τους από την ηλικία των 18 ετών με την έξοδό τους από το Λύκειο και την εισαγωγή τους σε κάποια παραγωγική σχολή. Ως εκ τούτου, - μέχρι χθες-, εξέρχονταν της υπηρεσίας σε μικρότερη ηλικία έναντι άλλων εργαζομένων με τη συμπλήρωση των 35 συνταξίμων ετών υπηρεσίας. Εδώ πρέπει να σταθούμε σε ένα θέμα το οποίο προέκυψε με τα τελευταία; εισπρακτικά μέτρα της κυβέρνησης, για τους κάτω των 55 ετών. Οι απόστρατοι μέχρι σήμερα έκαναν νόμιμη χρήση των διατάξεων τις οποίες είχε θεσπίσει η Πολιτεία και εξέρχονταν με τη συμπλήρωση λιγότερων ετών υπηρεσίας, ενώ σήμερα έρχεται η ίδια η Πολιτεία να τους τιμωρήσει για χρήση της νόμιμης δυνατότητάς τους, με εξοντωτικό και ανηλεή τρόπο...
Οι περικοπές στις συντάξεις, αλλά και στις βοηθητικές συντάξεις [μερίσματα] έχουν καταστεί «ληστρικές». Οι απόστρατοι γνωρίζουν πολύ καλά την πτώχευση του άλλοτε κραταιού Ταμείου, δηλαδή του Μ.Τ.Σ.
Στην εντυπωσιακή συγκέντρωση των αποστράτων -προ ημερών- στην πλατεία της πρώην Νομαρχίας, διέκρινα και διαπίστωσα οδυνηρά, δύο συναισθηματικές καταστάσεις στο σύνολο των διαμαρτυρηθέντων.
Οργή - [Θυμό-απέχθεια-αποστροφή για όσους μας έφεραν σε αυτή τη τραγική κατάσταση].
Απελπισία- [άγχος-αβεβαιότητα-ανασφάλεια-κρίση μελαγχολίας].Το «μείγμα» αυτό συνδημιουργεί ένα εκρηκτικό «μενού»...
Καταλήγω με όσα μου είπε ένας πρώην συνάδελφός μου. «Έχω το παιδί μου στη 3η Λυκείου. Του χρόνου που θα περάσει στο Πανεπιστήμιο δεν έχω χρήματα για να το σπουδάσω και τρελαίνομαι γιατί έχει ανατραπεί όλος ο οικονομικός προγραμματισμός της οικογένειάς μου».
Ασφαλώς για όλους τους Έλληνες και Ελληνίδες ο προγραμματισμός ζωής τινάχθηκε στον αέρα. Και τα χειρότερα... έπονται.
Σκέφτομαι ότι μετά από τρεις περίπου μήνες οι ευχές για «καλή χρονιά», θα είναι το συντομότερο «μαύρο» ανέκδοτο...
