Από τον Ι. Φεζουλίδη*
Είμαι σχεδόν βέβαιος και ευελπιστώ ότι ο νέος νόμος για τα ΑΕΙ θα εφαρμοστεί τελικά, όπως ευελπιστώ ότι θα γίνει και με τις άλλες μεταρρυθμίσεις που έχουν δρομολογηθεί στη χώρα μας. Είμαι επίσης πεπεισμένος ότι ο νέος νόμος για τα ΑΕΙ ή ένας άλλος παρόμοιος νόμος τώρα ή στο άμεσο μέλλον αποτελεί μονόδρομο αν θέλουμε ως κοινωνία και κράτος να συναγωνιστούμε και να συνυπάρξουμε στο ευρωπαϊκό περιβάλλον.
Εάν δεν επιθυμούμε την ευρωπαϊκή συμμετοχή μπορούμε να επιστρέψουμε κοινωνικά και οικονομικά στο 1950, πιθανά σε μια κακή εκδοχή του, όπου ούτως ή άλλως πολύ λίγοι θα μπορούν να σπουδάσουν και κατά συνέπεια οι περισσότεροι από εμάς τα μέλη ΔΕΠ δεν θα είναι πλέον απαραίτητα.
Υπάρχει όμως σήμερα ακόμη ένας μικρός κίνδυνος να μην πραγματοποιηθεί τελικά η υλοποίηση του νόμου ως αθροιστικό αποτέλεσμα διαφόρων ενεργών και παθητικών ενεργειών όλων μας που έχουμε σχέση με το Πανεπιστήμιο:
Καταρχήν υπάρχει έντονη προσπάθεια μικρών ομάδων φοιτητών στα πανεπιστήμια οι οποίες υποστηρίζονται από επίσης μικρό αριθμό μελών ΔΕΠ να πείσουν τα μέσα ενημέρωσης, την κοινή γνώμη και την ίδια την Πανεπιστημιακή Κοινότητα ότι οι πάντες αντιτίθεται στο νέο νόμο, πράγμα το οποίο ουδόλως ισχύει.
Υπάρχει μικρή μερίδα μελών ΔΕΠ κυρίως , οι οποίοι αν και βρίσκουν σωστό το νέο Νόμο εν γένει, εντούτοις δηλώνουν ότι εδώ είναι Ελλάδα και όχι Ευρώπη, δεν εμπιστεύονται κανένα ελληνικό κόμμα, προϋποθέτουν ότι ο νέος νόμος θα χρησιμοποιηθεί κατά το δοκούν και προτιμούν τη μη αλλαγή γενικώς. Τέλος υπάρχει η μεγάλη πλειοψηφία των μελών ΔΕΠ και των φοιτητών, οι οποίοι είναι υπέρ της εφαρμογής του νέου νόμου αλλά διστάζουν, ντρέπονται και φοβούνται να το εκφράσουν. Η γενιά του Πολυτεχνείου έδωσε δυστυχώς στις μηδενιστικές αυτές ομάδες το όπλο ώστε να ενοχοποιούν διαρκώς οποιαδήποτε σκέψη για συμμετοχή των πανεπιστημίων στη δημιουργία, τη συνεργασία και την παραγωγή.
Οι γνωρίζοντες, δηλαδή εμείς τα μέλη ΔΕΠ, οι φοιτητές, οι γονείς και όσοι έχουν άμεση σχέση με τα Πανεπιστήμια γνωρίζουμε ότι η μέχρι τώρα κατάσταση πρέπει να αλλάξει. Γνωρίζουμε ότι και αν ακόμη ο νέος νόμος έχει αδύναμα σημεία τα οποία ίσως χρήζουν διορθώσεις στην πορεία, σήμερα πρέπει να υλοποιηθεί για να βγούμε από το τέλμα των Ελληνικών Πανεπιστημίων. Πρέπει επίσης με το παράδειγμά μας να δώσουμε στις υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες ελπίδα, νέα προοπτική, να δουλέψουμε όλοι μαζί ώστε να περισώσουμε τελικά αυτά που έχουμε πετύχει τα τελευταία χρόνια.
Μέχρι στιγμής η μεγάλη πλειοψηφία των μελών ΔΕΠ, των φοιτητών και των γονέων πράττουν διαισθητικά το σωστό και αφήνουν τις μικρές αυτές ομάδες χωρίς υποστήριξη, ευελπιστώντας ότι θα κουραστούν και οι ενέργειές τους θα ξεφτίσουν. Όμως τα τελευταία 30 χρόνια οι μικρές αυτές ομάδες δεν κουράστηκαν να απαξιώνουν τα πανεπιστήμια μας απομονώνοντάς μας από τις δημιουργικές ομάδες της χώρας, και δεν πρέπει να τους υποτιμούμε. Εμείς η μεγάλη πλειοψηφία σε αυτή την κρίσιμη καμπή πρέπει να πάρουμε την τύχη των Πανεπιστημίων μας και τη δική μας τύχη στα χέρια μας. Δεν πρέπει να φοβόμαστε τα μεγάλα λόγια τους, αυτό έχουν μάθει να κάνουν και το κάνουν καλά.
Δεν πρέπει να τους αφήσουμε και πάλι να κάνουν το δικό τους που τελικά είναι εναντίον μας και εναντίον τους. Ήρθε η ώρα να πούμε όλοι μας με απλά λόγια, έστω και με ένα ναι τη γνώμη μας, να παρακάμψουμε την αδράνεια και να προχωρήσουμε με τις υπόλοιπες κοινωνίες της Ευρώπης.
* Ο κ. Ιωάννης Φεζουλίδης, είναι καθηγητής Ακτινολογίας, πρόεδρος του Τμήματος Ιατρικής Λάρισας
