Σωστά το τοποθέτησε χθες αθηναϊκή εφημερίδα, η οποία παρατηρούσε: «Σε θεωρητικό αναβρασμό οι βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ.». Με αφορμή, βέβαια, τα νέα μέτρα που εξαγγέλθηκαν προχθές, πριν καλά - καλά προλάβουμε να χωνέψουμε αυτά που εξαγγέλθηκαν προ 10 ημερών. Και, όπως λένε οι γνωρίζοντες, από βδομάδα, που θα μας κάνουν επιτέλους τη... χάρη να ξαναέλθουν στην Ελλάδα οι αντιπρόσωποι των τροϊκανών και πριν προλάβουμε να συνέλθουμε από τα προχθεσινά, θα εξαγγελθούν και άλλα... συμπληρωματικά.
Για τα «μέτρα», τι να πει πλέον κανείς; Και τι νόημα άλλωστε έχει; Είναι προφανές ότι έχουμε πέσει σε μια δίνη παραλογισμού, από την οποία δεν πρόκειται να βγούμε, διότι ούτε η κυβέρνηση, ούτε οι τροϊκανοί επιθυμούν να μας βγάλουν. Δεν είναι θέμα να είναι κανείς «ειδικός» για να καταλάβει ότι όσο στύβεται η κοινωνία μέχρι τελευταίας ρανίδος, ανάπτυξη αυτή η χώρα δεν πρόκειται να δει στον αιώνα τον άπαντα. Και όσο δεν υπάρχει διέξοδος ανάπτυξης, δεν υπάρχει και έξοδος από την ύφεση. Είναι τόσο απλό. Εμείς θα ζούμε διαρκώς με τον εφιάλτη των «μέτρων» που θα διαδέχονται διαρκώς το ένα το άλλο, χωρίς να οδηγούμεθα πουθενά αλλού εκτός από το χάος.
Για να επανέλθουμε, όμως, στην αρχική διατύπωση περί «θεωρητικού αναβρασμού στους βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ.», δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο ακριβής. Γιατί μέχρι τώρα η πορεία των πραγμάτων έχει δείξει ότι οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος δυσφορούν, διαμαρτύρονται (ενίοτε και δημοσίως), εξανίστανται, καταφεύγουν ακόμη και σε έγγραφες διαμαρτυρίες εκφράζοντας παράπονα και «απειλές» και τελικά... Και τελικά, όταν έρθει η ώρα να νομιμοποιήσουν με την ψήφο τους την πολιτική της κυβέρνησης, υπακούουν συντεταγμένα! Οι «κάποιοι» ολίγοι, που κατά τη διάρκεια των δύο αυτών ετών «το είπαν και το έκαναν», δηλαδή διαφοροποιήθηκαν και με την ψήφο τους και όχι μόνο στη θεωρία, βρέθηκαν εκτός κοινοβουλευτικής ομάδας. Οι υπόλοιποι, με οδηγό την γκρίνια, συνεχίζουν να συναινούν.
Στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκονται και αυτή τη φορά τα πράγματα εντός κοινοβουλευτικής ομάδας του κυβερνώντος κόμματος. Διαμαρτύρονται, δυσφορούν, φωνάζουν, αλλά το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Χθες, τόσο ο Βενιζέλος, ο οποίος μιλούσε στους βουλευτές του σχετικού Κ.Τ.Ε., όσο και ο Παπανδρέου, που μιλούσε σε βουλευτές γενικά, προσπαθούσαν να κατευνάσουν και να ελέγξουν τα πνεύματα, προκειμένου να συγκρατηθεί η κοινοβουλευτική ομάδα. Την ίδια ώρα που είχαν αρχίσει να ακούγονται, να δυναμώνουν και να πυκνώνουν οι φωνές εντός, για πρόωρες εκλογές αλλά και για κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας.
Στο μάτι του κυκλώνα βρέθηκε, με διαφορετική αφορμή πάντως, και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Μόσιαλος, ο οποίος έκανε το... λάθος να θίξει δημόσια το θέμα των προνομίων των βουλευτών. Με αποτέλεσμα χθες από το καφενείο της Βουλής μέχρι το εντευκτήριο να τον «γιουχάρουν» κυβερνητικοί βουλευτές και να μην ξέρει πού να κάτσει. Μάλιστα, ένας εξ αυτών τον αποκάλεσε και ευθέως «πρωθυπουργικό κηπουρό».
Άσχετο θα μπορούσε να θεωρηθεί το περιστατικό, αλλά δεν είναι, καθώς είναι ενδεικτικό της έντασης που επικρατεί εντός της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑ.ΣΟ.Κ., η οποία προφανώς και αναζητά διόδους διαφυγής, προκειμένου να μην επέλθει η τελική έκρηξη, η οποία, αν γίνει, θα είναι σίγουρα εξόχως ηχηρή.
Βέβαια, όταν η χώρα ρημάζει, λίγο ίσως ενδιαφέρει η ενδοκυβερνητική «φαγωμάρα». Και θα μπορούσε ακριβώς έτσι να είναι, εκτός από μια μικρή αλλά σημαντική λεπτομέρεια: πρόκειται για την κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος που κυβερνά και λαμβάνει αποφάσεις, για τις οποίες ποτέ δεν ψηφίστηκε, στο όνομα του ελληνικού λαού. Καλοί, λοιπόν, οι «παλικαρισμοί» εκ του ασφαλούς, αλλά θα πρέπει κάποτε να πάρουν μια ξεκάθαρη θέση έναντι των ευθυνών που φέρουν στους πολίτες που τους εμπιστεύτηκαν. Και να λάβουν τις αποφάσεις τους, πέρα από προσωπικά, πολιτικά και κομματικά κόστη ή από την επιδίωξη παράτασης της παραμονής στην εξουσία. Γιατί η θεωρία από την πράξη απέχει παρασάγγας.
