Παρατηρώντας κανείς τα συμβαίνοντα στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία, πραγματικά απογοητεύεται. Γιατί δεν βλέπει να υπάρχει καμία προοδευτική πορεία σε ό,τι αφορά στη συμπεριφορά της: Την τάξη, τις αρχές και γενικότερα στο πολιτισμικό μέλλον αυτού του τόπου.
Με τις προλογικές αυτές επισημάνσεις δεν θέλω να δημιουργήσω κλίμα τωρινής και μελλοντικής απαισιοδοξίας, αλλά να σμίξω τη δική μου κραυγή ανησυχίας μ’ αυτή του διπλανού μου. Του συνανθρώπου μου. Για να γίνει πιο δυνατή. Για να μετατραπεί σε πάνδημο συλλαλητήριο κατά της ηθικής και κοινωνικής σήψης. Για να σταματήσει η πολιτισμική μας υποβάθμιση και η παρανομία. Για να υπάρξουμε.
Η προσπάθεια αυτή, για να έχει θετικά αποτελέσματα, χρειάζεται να προηγηθεί η πάλη με τον εαυτό μας. Χρειάζεται αντίδραση και εξουδετέρωση όλων των ξενόφερτων και ενδογενών κακών συμπεριφορών μας, που σήμερα ονομάζουμε «πρόοδο», τα δυσάρεστα αποτελέσματα της οποίας βιώνουμε σε όλη την έκταση της ελληνικής κοινωνίας.
Κάποιες από τις εκτροπές αυτής θα επιχειρήσουμε να δώσουμε στο σημερινό μας άρθρο. Αυτές που συνθέτουν ένα μέρος του «κάνω ό,τι μου γουστάρει...», που χαρακτηρίζει ως ένα βαθμό το σύγχρονο Έλληνα πολίτη. Και ως προς αυτό, δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε σε λεπτομέρειες και σπανίως συμβαίνοντα πράγματα, αλλά σε πράξεις που χαρακτηρίζουν καθημερινά τους περισσότερους από μας. Όπως, επί παραδείγματι, υπό την ιδιότητα του οδηγού αυτοκινήτου, του γνωρίζοντος τα πάντα και μη ανεχομένου μύγα στο σπαθί του. Που κάνει ό,τι του γουστάρει... Παρκάρει: στον πεζόδρομο, στο πεζοδρόμιο, μπροστά στην πόρτα της πολυκατοικίας. Και το χειρότερο, με την επικίνδυνη οδήγηση θέτει σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή του και αυτή των συνανθρώπων του.
Ανάλογη είναι και η οδηγική συμπεριφορά πολλών, κυρίως νέων, από τους οδηγούς των δικύκλων. Που με τους επικίνδυνους ελιγμούς, τα σαλταρίσματα, τα κορναρίσματα και τους εκκωφαντικούς θορύβους που δημιουργούν οι κομμένες εξατμίσεις των μηχανών τους, κυριολεκτικά τσακίζουν τα νεύρα των φιλήσυχων πολιτών κατά τις ώρες της κοινής ησυχίας.
Ένα μέρος του παζλ της αντιαισθητικής αυτής πρακτικής στο δρόμο και στη γειτονιά το συμπληρώνει «πολύ καλά» η «αξιότιμη» «κυρία» και «νοικοκυρά» που απαξιώνει το σύγχρονο και πολιτισμένο τρόπο συγκέντρωσης των σκουπιδιών στον κάδο. Δυστυχώς, καταπατώντας κάθε έννοια στοιχειώδους υγιεινής και αισθητικής, πετά αυτά εκτός αυτού, φοβούμενη προφανώς μην λερώσει και κακοποιήσει τα απαλά και καθαρά της χέρια.
Από τα παραπάνω γίνεται σαφές ότι το περιβάλλον καθημερινά υποβαθμίζεται από μας τους ίδιους. Κύριος υπεύθυνος για τον κατήφορο αυτό είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Γιατί, αν ο καθένας μας έπραττε το αυτονόητο, δεν θα κινδυνεύαμε σήμερα από τις αφύσικες κλιματικές αλλαγές, την έλλειψη νερού και τις δυσμενείς επιπτώσεις στην υγεία και την παραγωγή.
Η συμπεριφορά αυτή της αταξίας και της ντροπής δεν σταματά εδώ. Προχωρά παντού: Στη δουλειά, στο νοσοκομείο, στη δημόσια διοίκηση και οπουδήποτε υπάρχει η ανεξέλεγκτη λειτουργία της εξουσίας. Έτσι, η εξυπηρέτηση και η επίλυση των προβλημάτων του πολίτη εξαρτάται κάθε φορά από τη διάθεση και τα κέφια του υπαλλήλου: Από το πώς ήρθε στο γραφείο του, από τα οικογενειακά του προβλήματα, από το φακελάκι, από το αν ήπιε το καφεδάκι του, από τις σχέσεις του με το περιβάλλον του κ.ά. Και αν ο πολίτης πάνω στο δίκιο του υψώσει τη φωνή, μάλλον δεν θα πετύχει τίποτα. Απεναντίας, μπορεί να βρει και τον μπελά του. Γιατί η ατιμωρησία και η έλλειψη στοιχειώδους ελέγχου έχουν αποθρασύνει τους επίορκους φορείς της εξουσίας, οι οποίοι από αποκούμπι και ελπίδα του λαού έχουν καταντήσει πραγματική τυραννίδα. Έτσι, ο ταλαίπωρος πολίτης διαρκώς υποχωρεί και φτάνει τελικά στο στάδιο της μουγκαμάρας. Και τότε όλα τα εις βάρος του τα αποδίδει στο πεπρωμένο του.
Όλα αυτά καταδεικνύουν περίτρανα ότι φτάσαμε σ’ ένα οριακό σημείο λειτουργικότητας αυτής της κοινωνίας. Και αυτό γιατί απεμπολήσαμε τις αξίες εκείνες που ορίζουν το χαρακτήρα ενός πολιτισμένου λαού. Και αυτή η εκτροπή δεν είναι έργο μερικών, αλλά όλων μας. Αυτό το δείχνουν καθαρά η αδιαφορία, οι παραλείψεις και οι πράξεις μας.
Για να αλλάξουν, λοιπόν, τα πράγματα και να σιάξουν τα τραβά αυτού του τόπου, χρειάζεται αγώνας, χρειάζεται δύναμη, επιμονή και καθημερινός πόλεμος εναντίον όλων των ποικιλώνυμων εχθρών αυτής της κοινωνίας. Εναντίον όλων εκείνων που δεν επιθυμούν την ομορφιά που προσδίδει η τάξη και ο σεβασμός σ’ αυτό τον κόσμο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο θα πετύχουμε τη συντριβή και εξάλειψη της παρανομίας. Του κάνω ό,τι μου γουστάρει... Που έχουν τις αιτίες τους: από τη μια στη διαχρονική αποτυχία της εκπαίδευσης να δώσει στο λαό την παιδεία εκείνη η οποία θα αποτελέσει ισχυρό ανασχετικό παράγοντα εμφάνισης αυτών των φαινομένων. Από την άλλη, στην πλημμελή και μη αποτελεσματική εφαρμογή των νόμων. Γεγονός που δημιουργεί παραθυράκια διαφυγής των παρανόμων, διακρίσεις και ευνοϊκές μεταχειρίσεις των ημετέρων και των δυνατών αυτής της χώρας.
Επομένως, αν θέλουμε πραγματική αλλαγή πλεύσης του λαού μας, χρειάζεται να δουλέψουμε σκληρά πάνω στους δύο αυτούς άξονες: Στην παιδεία και στο νόμο. Τότε θα σημάνει η ουσιαστική αλλαγή. Αυτή που θα μας κρατά διαρκώς στο πεδίο του πολιτισμού και της προόδου.
